Mieczysław Lepecki

Po ostatnich eksperymentach dobrze było odnaleźć się znowu w swoich starych, dobrych klimatach. Biografia ważnej XVII-wiecznej osobistości. To jest to. Przyjemna książka, autor jest niewątpliwie erudytą i bardzo ciekawie przedstawia losy ojca Jana III Sobieskiego. Lubię historię, ale jeśli czytam coś polskiego, to opisującego dzieje nie późniejsze niż czasy saskie. Potem już za dużo martyrologii , mesjanizmu, darcia szat. Tu tak nie jest. Autor, piłsudczyk unika pisania o gromieniu sąsiadów przez dumną husarię i rozprawia się z mitem rzekomej wiktorii chocimskiej z 1621 r. Mamy tu dużo ciekawych informacji z czasów pierwszych, polskich Wazów. Sporo smaczków, bo też i bystrym obserwatorem był Jakub Sobieski, wykorzystywany wielokrotnie jako ważny mediator, poseł, senator, pełnomocnik w ważnych konferencjach pokojowych. Główny bohater poznał osobiście niejedną koronowaną głowę, od angielskiego króla do sułtana. Przypomniały mi się książki Kerstena, Besali, Wójcika, Anusika, wybitnych biografów jednym słowem. Im dalej jednak w las, tym bardziej okazywało się jednak, że rzeczona książka ustępuje dziełom tych pisarzy. Może nie jakoś skrajnie, ale jednak. Po pierwsze, książka nie ma żadnej bibliografii. Pojawia się pytanie, co to właściwie jest. Biografia? Biografia zbeletryzowana? Coś pomiędzy tym a tym. Autor bardzo obszernie cytuje pamiętniki Jakuba Sobieskiego, czasami całymi stronami. Momentami ma się wtedy wrażenie, że czyta się streszczenie ów diariusza. Potem pojawiają się cytaty, równie obszerne, z Albrychta Radziwiłła. Wydaje się więc, że autor streścił ów 2 diariusze, dodał trochę od siebie. Jest to jednak wrażenie mylne, bo treść książki wskazuje, że autor musiał przestudiować protokoły sejmowe (które? jakie?, no właśnie). Po drugie, autor bardzo lubi swojego bohatera. Nie twierdzę, że mamy do czynienia z hagiografią. Nie przytacza jednak żadnej, choćby nieprzyjemnej plotki jego oponenta. Czy to problem za małej ilości źródeł, w dodatku mało obiektywnych? Być może. Po trzecie, asymetryczność. Jeśli ,,akcja" opiera się na diariuszu Jakuba, to mamy bardzo szczegółowy opis jego działania. Jeśli pamiętnik o czymś milczy, to mamy cały rozdział i 3 zdania o związku z nim Jakuba Sobieskiego. Minusy jednak nie obniżają mojej oceny jakoś znacznie. Czyta się to płynnie, z zainteresowaniem, wyczuwa się włożone serce. Cóż, autor był bardziej pasjonatem niż historykiem. Słabsze 7, choć myślę, że fanom historii przypadnie do gustu