Głównym moim zarzutem odnośnie do treści tej książki są... tytułowe dzieci Louisa. Być może dla autora będzie to szokująca wiadomość, ale na całym świecie są ludzie, którzy mają rodzeństwo. I to rodzeństwo w pewnych aspektach jest do siebie podobne, a w pewnych nie. Oczywista oczywistość? No nie wiem, bo sporo miejsca zostaje poświęcone tym dzieciom i niestety jest to zwykłe lanie wody.
Kolejnym moim zarzutem jest brak rozmów z matkami i ustawowymi ojcami. Co czuły te matki? Czy czują się oszukane? Dlaczego ich partnerzy/mężowie jednak porzucali rodziny? Czy przez to, że dzieci miały ciemniejszy kolor skóry? Czy przez to, że nie byli ich biologicznymi ojcami? Autor zadał sobie trud, by zgłębiać nazwisko dawcy (które jednak nie zostaje podane), ale nie dotarł do żadnego ustawowego ojca. Jasne, przecież to w ogóle nie jest interesujące, co czuje bezpłodny mężczyzna, który godzi się by jego żona została zapłodniona nasieniem anonimowego dawcy.
Tu w ogóle tego nie ma. Do głosu zostają dopuszczone dzieci, które niestety nie mają zbyt wiele ciekawego do powiedzenia. Mamy na przykład opis, jak jedna z Połówek (tak nazwały się dzieci Louisa, bo są dla siebie półbraćmi i półsiostrami) wygrywa 12 biletów do parku rozrywki, a Połówek na tamtą chwilę jest więcej. I powstaje wielki problem, co z tym zrobić. W końcu usuwają z grupy dwie osoby, bo jedna nie ma zgodności DNA, a druga nie chce zrobić takiego testu - i sprawa rozwiązana. Serio?
Większość tej książki to historie Połówek, które się szukają - głównie za pośrednictwem telewizji. Mamy więc opisy programów telewizyjnych, w których wystąpiły - nie powiem, żeby było to szalenie ekscytujące. Widać jednak, że je same kręci to, że jest ich tyle, pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że czują się przez to wyjątkowe. A najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że nie chcą się one widywać ze swoim biologicznym ojcem. Narobić koło siebie szumu - o tak, proszę bardzo (jeden chłopak wprost przyznał, że poszedł do telewizji, bo też chciał być sławny tak jak inne Połówki), ale spotykać się z dawcą - bez przesady. A jego jedyną winą jest to, że dał im życie.
Z Połówek wyziera straszny egoizm, bo choć twierdzą, że chcą wiedzieć, skąd pochodzą, to gdy biologiczny ojciec wysyła im szczegółową historię rodziny wraz z listą chorób występujących w rodzinie - cukrzyca, rak piersi - dochodzą do wniosku, że po co mają czytać o obcych sobie ludziach i stresować się chorobami.
Tak naprawdę najciekawszy w tej książce jest wywiad z samym dawcą (rozmowa jednak jest na samym końcu) i wolałabym, żeby to jemu poświęcono więcej miejsca, bo miał więcej interesujących rzeczy do powiedzenia niż te wszystkie Połówki razem wzięte.
PS Odnalazłam jedną z Połówek na Facebooku i w marcu dodała ona informację, że jest ich już 40.

Głównym moim zarzutem odnośnie do treści tej książki są... tytułowe dzieci Louisa. Być może dla autora będzie to szokująca wiadomość, ale na całym świecie są ludzie, którzy mają rodzeństwo. I to rodzeństwo w pewnych aspektach jest do siebie podobne, a w pewnych nie. Oczywista oczywistość? No nie wiem, bo sporo miejsca zostaje poświęcone tym dzieciom i niestety jest to...