Generalnie jestem przeciwnikiem jakiegokolwiek wywyższania kotów i stawiania ich w centrum stworzenia, podobnie jak przesadnej fascynacji zwierzętami jako takimi (chodzi mi głównie o te "miłościwe" fanki zwierząt, które z zimną krwią mordowałyby ludzi za kopnięcie psa czy inny głupi uczynek). Ale skoro sam wybrałem tę książkę, to musiałem nabrać dystansu i zaakceptować koncept.

Przebrnąłem więc przez opowiadania i zgodnie z przypuszczeniami najwyżej oceniam te Sapkowskiego i Dukaja. Andrzej niemal zawsze uwodzi stylem i dowcipem, technicznie wiedzie prym, nie mam żadnych zarzutów. Jacka natomiast mi szkoda, bo widzę, że część osób sugeruje, jakoby opowiadanie było przekombinowane, nudne, bo techniczny język etc. a przecież wystarczy je zrozumieć, by docenić geniusz autora jak i gatunku zwanego "hard science fiction". Fantastyczny i po przemyśleniu dość wstrząsający obraz tego, jak bardzo otaczający nas świat (a w zasadzie jego symulacja opracowana przez mózg) jest iluzoryczny i subiektywny.

Reszta opowiadań raz lepsza, raz gorsza, doceniam choćby "Rozpakuj ten świat, Evitt", chociaż nie do końca trafiło ono w mój gust. Nie rozumiem tak natężonej krytyki względem Piotra Goraja. Opowiadanie może i jest trochę obrzydliwe, ale co to za zarzut? Fantazji i pewnego stylu nie sposób odmówić. Zbiór polecam fanom kotów i fantastyki czy science fiction, ale nie umiem stwierdzić, czy postronna osoba znajdzie tu coś dla siebie.

Generalnie jestem przeciwnikiem jakiegokolwiek wywyższania kotów i stawiania ich w centrum stworzenia, podobnie jak przesadnej fascynacji zwierzętami jako takimi (chodzi mi głównie o te "miłościwe" fanki zwierząt, które z zimną krwią mordowałyby ludzi za kopnięcie psa czy inny głupi uczynek). Ale skoro sam wybrałem tę książkę, to musiałem nabrać dystansu i zaakceptować...