Przyznam szczerze, że od tego tomu oczekiwałam chyba zbyt wiele. Będąc maniakalną kociarą nie miałam najmniejszych wątpliwości co do tego, że „kotocentryczna” antologia będzie w sam raz dla mnie. Niestety, część opowiadań była, moim zdaniem, nijaka, niezapadająca w pamięć, płaska, przekombinowana i usypiająca. Szkoda. Być może czytałam tę książkę w złym momencie, w nieodpowiedni sposób, za dużo wymagałam – nie wiem. W kilku chwilach byłam bliska zrezygnowania z lektury.

Na szczęście wytrwałam! Okazało się, że tom miał do zaoferowania więcej, niż pokazał na samym początku. Znalazły się w nim dwie całkiem dowcipne opowiastki, których kpiący humor bardzo mi odpowiadał - mam tutaj na myśli „Kota typu Stealth” Włodzimierza Kalickiego oraz „Worek” Marcina Wolskiego. Warte wzmianki jest również opowiadanie Andrzeja Sapkowskiego będące dość udaną… No właśnie, czym? Parodią? Satyrą? Kpiną? Hołdem? Kto przeczytał może sam zdecydować w jaki sposób nasz rodzimy fantastyk potraktował „Alicję w Krainie Czarów”.

„Usta boga”, „Marobet” oraz „Rydwan bogini Freyi” czytało się całkiem przyjemnie. Bez szału, ale przyjemnie. Pewne rozwiązania były dość świeże i przyciągające uwagę. Chwilkę dłużej chciałabym się natomiast zatrzymać przy utworze Andrzeja Zimniaka. Z początku dziwne i niecodzienne opowiadanie „Rozpakuj ten świat, Evitt” stało się dla mnie jednym z bardziej magicznych jakie czytałam w ogóle. Jeśli gdzieś zastosować można określenie „uczta wyobraźni” to właśnie tutaj! Sam pomysł, sposób w jaki autor gra słowami kreując rzeczywistość przed i po „rozpakowaniu” i umiejscowienie w tym wszystkim kota – dla mnie wielkie łał i brak słów.

„Dotyk pamięci” Tomasza Kołodziejczaka wywołał we mnie bardzo dużo emocji i wzruszenia. To już bardzo subiektywne odczucie, ale uważam, że to po prostu piękne opowiadanie o miłości.

Tom zakończyli „Muzykanci” Sapkowskiego. Poszarpani, mocni, dosłowni. Tych kilkanaście stron pozostawia po sobie gorycz i niesmak, gdy uświadomimy sobie jak wiele osób zasługuje na los jaki zgotował im autor opowiadania.

Kończąc prosto, zwięźle i na temat - moim zdaniem antologia nierówna, ale dobra.

Przyznam szczerze, że od tego tomu oczekiwałam chyba zbyt wiele. Będąc maniakalną kociarą nie miałam najmniejszych wątpliwości co do tego, że „kotocentryczna” antologia będzie w sam raz dla mnie. Niestety, część opowiadań była, moim zdaniem, nijaka, niezapadająca w pamięć, płaska, przekombinowana i usypiająca. Szkoda. Być może czytałam tę książkę w złym momencie, w...