Kolejna lektura szkolna, kolejna miażdżąca opinia - tak podchodziłam do tej książki, czytając pierwszą stronę. Choć moje przypuszczenia sprawdziły się pod względem tematu, to jednak muszę przyznać, że dobry warsztat autora jest niekwestionowaną wartością tej malutkiej w formie książki. Cała powieść jest naładowana ogromnym ładunkiem filozofii przedstawionej przez historie ludzkie pokazane w sposób naturalistyczny i odarte z jakiejkolwiek subtelności. Mam na myśli opisy stosunków seksualnych i życia z dwoma mężczyznami. Zasadniczo nie lubię takich książek i rzadko po nie sięgam, bo moim zdaniem fabuła tworzy powieść i kunszt pisarza polega na przekazaniu filozofii poprzez fabułę i postaci. Tu z postaciami nawet się udało,ale fabuła była naciągana. Dlatego to, co nie przeszkadzało mi u Nicolasa Evansa, tu przesądziło sprawę. Zdecydowanie stawiam książce zarzut przerostu formy nad treścią.
Jest jednak moment, który poruszył moje serce. To niesamowicie opisana i chyba nie do końca uświadomiona rozpacz jednego z głównych bohaterów, kiedy dowiedział się o śmierci swojej kochanki. Perełka książki. Kiedy dowiedział się, że popełniła samobójstwo, nie docierało jeszcze do niego, czy coś do niej czuł, ale podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, że musi uciec, zostawić to wszystko za sobą. Dlatego bez namysłu wjechał na autostradę i pozwolił głośnej muzyce wymieść wszystkie myśli z jego głowy. Przemierzał kraj po przekątnej. Ale Korea Południowa to mały kraj, który z punktu widzenia politycznego jest właściwie wyspą, co skojarzyło mi się z klatką, z której nie ma ucieczki. Dla bohatera taką klatką jest pułapka jego własnych myśli. A samochód, jedyny świadek jego uczuć, a wcześniej ich romansu, jest tu nie tylko martwym przedmiotem, ale wręcz bohaterem, zaufanym przyjacielem i środkiem terapii.
Mimo to, powieści nie udało się obronić. Zupełnie odrzucił mnie bohater, który organizuje ludzkie samobójstwa, bo czytanie o zaburzeniach psychicznych nie jest moim ulubionym zajęciem. Całe szczęście, że to krótka powieść, bo inaczej byłaby nie do przejścia.

Kolejna lektura szkolna, kolejna miażdżąca opinia - tak podchodziłam do tej książki, czytając pierwszą stronę. Choć moje przypuszczenia sprawdziły się pod względem tematu, to jednak muszę przyznać, że dobry warsztat autora jest niekwestionowaną wartością tej malutkiej w formie książki. Cała powieść jest naładowana ogromnym ładunkiem filozofii przedstawionej przez historie...