Gdyby można było przenieść się do wymarzonego świata, byłaby to Pandora lub Imardin. Magia, to czary. A czary wabią ludzi i pozwalają ujrzeć świat zupełnie inaczej. Nowe widzenie, tzw. “różowe okulary”. Gdy widzimy sztuczkę iluzjonisty, czujemy się jak małe dzieci, którym ktoś pokazał schowek, gdzie istnieje przejście do baśniowego świata.
I tak właśnie czuję się po czytaniu “Czarnego maga”. Jak dziecko, któremu ktoś pokazał, że może istnieć świat, gdzie magia jest na porządku dziennym. A zwykli ludzie mogą wyczarować coś zupełnie pięknego.
Fantastyka to o tyle ciekawy gatunek, że tu, właśnie tu, autorzy mogą puścić wodze fantazji i pokazać nam, głodnym zabawy, ludziom, że wyobraźnia czyni cuda, potrafi stworzyć z ponurego świata, baśń, gdzie kolory nie dają wedrzeć się szarości. Być może zbyt dużo porównuję magię do ponurego świata. Może. Ale magia tak właśnie mi się kojarzy. Z czymś nie odkrytym, czymś pięknym, cudownym i tajemniczym. I nie mogę przeżyć tego, że nie istnieje świat, w którym czary są realne.

Zachwyt nad pierwszą częścią przenosi się na część kolejno i mam nadzieję, że następna będzie równie udana co poprzednie. Przenosimy się znów do Imaridinu, gdzie Sonea jest nowicjuszką. Kłopoty wcale ją nie opuszczają, do tego Wielki Mistrz wcale jej nie pomaga. Jak tu poradzić sobie, gdy opiekun zostaje zabrany, a dziewczyna zostaje sama? Nie martwcie się, poradzi sobie sama i to całkiem, całkiem. Żeby nie zepsuć frajdy. Będzie dużo zabawy, tajemnic i rozwiązywania. I oczywiście dla fanów skrzeczącej się magii, czary w sosie własnym. :)

Gdyby można było przenieść się do wymarzonego świata, byłaby to Pandora lub Imardin. Magia, to czary. A czary wabią ludzi i pozwalają ujrzeć świat zupełnie inaczej. Nowe widzenie, tzw. “różowe okulary”. Gdy widzimy sztuczkę iluzjonisty, czujemy się jak małe dzieci, którym ktoś pokazał schowek, gdzie istnieje przejście do baśniowego świata.
I tak właśnie czuję się po...