Adrian nie potrafi dogadać się z rodzicami, a przez swoją nieśmiałość unika kontaktu z dziewczyną, która mu się podoba. Ma dość swojego charakteru i życia, a na dodatek zaczyna mieć przywidzenia. Pewnego dnia dochodzi do wypadku, w którym ginie cała jego rodzina i od tego momentu wszystko się zmienia.. Ponadto Adrian dostaje propozycje, której nie potrafi się oprzeć.

Cóż to była za nietuzinkowa historia! Zdecydowanie odległa od pewnych schematów, zaskakująca, przerażająca - mamy w końcu do czynienia z fantastyką i grozą - i naprawdę wciągająca!

Głównego bohatera spotyka wiele przykrych wydarzeń, a na dodatek czuje, że zaczyna wariować. Ma skłonności do filozoficznych rozważań, do gdybania, do roztrząsania - narracja jest pierwszoosobowa, więc wyobraźcie sobie, jak wiele dostajemy tu z codzienności, emocji, obaw, rozterek i rozważań - nawet tych absurdalnych, do których często sami nie chcemy się przyznawać - Adriana. Autor utożsamił się z nim tak dobrze, że można odnieść wrażenie, jakby sam przeżywał te wszystkie sytuacje, choć to jest oczywiście niemożliwe.

W związku z tym, że śmierć jest tematem przewodnim książki, mamy tu różne dociekania na temat tego, co jest po niej. Adrian z czasem układa sobie życie i sam zaczyna dostrzegać, co stało się z jego rodzicami i siostrą. Okazuje się jednak, że wiele rzeczy jeszcze nie wie i sam nie może być pewien, czy to, co widzi, jest prawdą czy fikcją.. Bo to, co widzi, jest zbyt straszne, by w to wierzyć.

Co się zatem stało? Czy jego rodzina zginęła, czy jednak nie? Zachęcam do sięgnięcia po tą książkę zwłaszcza tych, którzy lubią nieszablonowe historie opowiedziane w taki sposób, że nawet fantastyczne sytuacje wydają się wiarygodne.

Adrian nie potrafi dogadać się z rodzicami, a przez swoją nieśmiałość unika kontaktu z dziewczyną, która mu się podoba. Ma dość swojego charakteru i życia, a na dodatek zaczyna mieć przywidzenia. Pewnego dnia dochodzi do wypadku, w którym ginie cała jego rodzina i od tego momentu wszystko się zmienia.. Ponadto Adrian dostaje propozycje, której nie potrafi się oprzeć.

Cóż...

Adrian nie ma lekko. Brak mu śmiałości by zagadać do mieszkającej nieopodal dziewczyny, w której się sekretnie podkochuje. A gdy jakimś cudownym zbiegiem okoliczności w końcu udaje mu się rozmówić z dziewczyną i umówić na randkę, życie chłopaka wywraca się do góry nogami. Dochodzi do wypadku samochodowego, w którym giną jego rodzice oraz młodsza siostra. Świat traci wszelkie barwy, a dalsza egzystencja sens. Z nadzieją przychodzi eksperymentalna terapia, dzięki której chłopak będzie mógł znów spotkać się ze swoimi bliskimi…

„Anomalia” Krzysztofa T. Dąbrowskiego to opowieść, w której wraz z głównym bohaterem przyjdzie nam zastanawiać się nad naturą rzeczywistości: czy to co widzę, jest rzeczywiście tym co widzę? A może jest czymś innym? Jeśli tak, to czym? Myślenie Adriana ma wszystkie cechy charakteryzujące osoby z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi: tryby, które raz poszły w ruch, nie potrafią się zatrzymać, a jedna idea, jeden przebłysk, natrętna myśl, rozbudowują się w cały złożony system, w którym spoiwem są obsesje. System ten tym trudniej rozebrać, czy zanegować, im więcej ma on punktów stycznych z rzeczywistością. A u Adriana ma on ich wiele: w końcu każde jego wytłumaczenie jest możliwe jako to prawdziwe, a poza tym żadne wzajemnie się nie wyklucza. Ten wewnętrzny monolog, roztrząsanie natury rzeczywistości przez Adriana to najmocniejszy punkt „Anomalii”.

W tle unosi się także żałoba i widmo śmierci – nasączając każdą kartkę dojmującym smutkiem.

Gatunkowo „Anomalia” to udany miks powieści obyczajowej, grozy i s-f. Dąbrowski rewelacyjnie poradził sobie z eksploracją trudnych i wymagających tematów. Poza tym, co najważniejsze, czytało mi się wybornie – serdecznie polecam. 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/anomalia-krzysztof-t-dabrowski-recenzja/

Adrian nie ma lekko. Brak mu śmiałości by zagadać do mieszkającej nieopodal dziewczyny, w której się sekretnie podkochuje. A gdy jakimś cudownym zbiegiem okoliczności w końcu udaje mu się rozmówić z dziewczyną i umówić na randkę, życie chłopaka wywraca się do góry nogami. Dochodzi do wypadku samochodowego, w którym giną jego rodzice oraz młodsza siostra. Świat traci...

--------------------------------------------------------------------------------
http://www.martawsrodksiazek.pl/2017/12/anomalia-krzysztof-t-dabrowski.html
--------------------------------------------------------------------------------
Kiedyś myślałem nad tym, co by było, gdybym był jedyną istniejącą istotą we wszechświecie i to wszystko dookoła byłoby sztuczne będąc li tylko wytworem mego umysłu?

Czasami w moim życiu nie zagościłyby niektóre książki, gdyby nie czysty przypadek. Horrory kiedyś często na mej liście zostały wyparte na rzecz fantastyki a książki obyczajowe na komedie romantyczne. Tym razem skusił mnie sam autor. Jak skończyło się moje spotkanie z Anomalią? Czy warto ją przeczytać?

Każdy z nas miał 17 lat i szczerze nie cierpiał własnych rodziców. Podobnie ma Adrian, główny bohater, którego poznajemy w momencie, gdy jego życie doskwiera mu najbardziej. Każdego dnia mnożą się zakazy i nakazy rodziców a narodziny młodszej siostry zamiast wybawienia, dają tylko większe komplikacje. W takich warunkach nic nie jest proste, a już na pewno nie pierwsze miłości. Gdy jednak los postanawia spełnić marzenia nastolatka i usunąć problemy Adrianowi nie jest do śmiechu. Przez wypadek, w którym ginie jego rodzina świat staje na głowie. Wypadek stworzył alternatywne rzeczywistości, a każda z nich stawia przed naszym bohaterem wiele pytań i zmusza go do analizy nad tym, co jest prawdą, czy to, czego jest świadkiem nie dzieje się tylko w jego umyśle.

Tak, w pewnym momencie zrozumiałem, że życie nie jest od tego żeby się zamartwiać tym, co pomyślą czy powiedzą o mnie inni, tylko aby je przeżyć, cieszyć się nim i smakować. Bo potem będzie starość i zgrzytanie zębów, gdy człowiek spojrzy za siebie i ze zgrozą stwierdzi, że nie potrafił żyć, że nie realizował marzeń.
A ja nie chciałem żałować.

Dawno nie miałam takiej gonitwy myśli w czasie lektury książki. Gdy mam wrażenie, że wiem, o co chodzi, znam prawdę nagle, jak na zawołanie pojawia się zwrot akcji i niweczy wszystko, o czym myślałam. Cały czas analizowałam zdarzenia i każde słowo. Przyglądałam się wszystkiemu, by nic nie przegapić i to tylko po to by do samego końca nie wiedzieć co się dzieje. Ta niepewność, napięcie i ciągłe zmiany dają niesamowity efekt, a nieprzewidywalność tej powieści jest ogromnym plusem.
Język powieści wciąga a kunszt, jakim posługuje się autor, daje niezwykle miło spędzony czas.

Fabuła powieści zaskakuje, a kreacja bohaterów mami i wciąga w wykreowany świat, nie dając chwili wytchnienia. To świetnie stworzona historia, a czytanie jej sprawi przyjemność każdemu nie tylko miłośnikom tego gatunku. Krzysztof Dąbrowski ma niesamowite wyczucie słowa pisanego. Czytelnik wprowadzony zostaje do świata, który łudząco przypomina jego otoczenie a zgroza czająca się gdzieś w tle, wcale nie pomaga zebrać myśli. Masz wrażenie, że autor doskonale wie, kiedy i jak zmienić tor akcji by czytelnik siedział z otwartymi ustami i czuł niepokój na każdym kroku.

Jestem pod wrażeniem lekkości, z jaką czyta się Anomalie i jak wciągająca i nieprzewidywalna się okazała. Polecam miłośnikom gatunku i każdemu, kto chce poznać coś, co i tak zakończy się inaczej, niż myślisz. Dziękuje autorowi za egzemplarz do recenzji i chylę czoła nad dobrą robotą, jaką wykonał, tworząc Anomalię.

--------------------------------------------------------------------------------
http://www.martawsrodksiazek.pl/2017/12/anomalia-krzysztof-t-dabrowski.html
--------------------------------------------------------------------------------
Kiedyś myślałem nad tym, co by było, gdybym był jedyną istniejącą istotą we wszechświecie i to wszystko dookoła byłoby sztuczne będąc li...

Recenzja została opublikowana na moim blogu, można ją przeczytać tutaj:

http://florareadsbooks.blogspot.com/2017/12/recenzja-anomalia.html


"Rzeczywistość jest subiektywna"



"Krzysztof T. Dąbrowski to polski pisarz grozy i scenarzysta, który bardzo często posługuje się groteską i zazwyczaj stawia na mocno rozrywkowy charakter swoich tekstów, przez co jego twórczość kojarzy się głównie z horrorem o zabarwieniu humorystycznym, bizarro bądź czarną komedią. Jest autorem m.in. "Anima Vilis", "Grobbingu", "Naśmiercin", "Z życia dr Abble", "Orgazmokalipsy", a także licznych opowiadań publikowanych zarówno w Polsce, jak i zagranicą. Część z nich doczekała się nawet ekranizacji. Opis "Anomalii" nastawiał mnie na poważniejszą, wielowymiarową, klimatyczną historię i byłam bardzo ciekawa, jak pióro Dąbrowskiego zaprezentuje się w takim wydaniu, czy zatęsknię za jego specyficzną żartobliwością, która wyjątkowa mi odpowiadała, czy też może moje czytelnicze preferencje ulegną zmianie. Co otrzymałam?

"Anomalia" przedstawia losy Adriana, pozornie zwykłego młodzieńca, który platonicznie zakochuje się w mieszkającej w pobliżu dziewczynie (Joannie). Ponieważ nastolatek zmaga się z olbrzymią nieśmiałością i praktycznie nie posiada żadnych doświadczeń w relacjach damsko-męskich, zanim decyduje się ją bliżej poznać odczuwa ogromny lęk i zmaga się z wieloma problemami. Wkrótce po tym jak wreszcie udaje mu się z nią umówić, bierze udział w tragicznym wypadku samochodowym. Dowiaduje się, że zginęła w nim reszta jego rodziny, ale z czasem zaczyna mieć coraz większe wątpliwości, czy rzeczywiście tak się stało. Ma poczucie, że nocą coś go obserwuje i to z nim samym coś jest nie tak. Obawia się, iż może postradać zmysły, a w końcu decyduje się wziąć udział w tajnym eksperymencie naukowym i stworzyć sztuczną, realistyczną wizualizację zmarłych krewnych. Podczas niej mają miejsce nieoczekiwane zdarzenia, które tylko utwierdzają go w dziwnych przypuszczeniach. Kim tak naprawdę jest Adrian? Co stało się z jego rodziną? Kogo spotka na swojej drodze? Jeżeli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania i wsiąknąć w niesamowitą, zagadkową, surrealistyczną historię niezwykłego młodzieńca - sięgnijcie po powieść Krzysztofa Dąbrowskiego.

Główny bohater "Anomalii", początkowo nastoletni Adrian, to postać intrygująca, złożona i bardzo wiarygodna pod względem psychologicznym. Z racji młodego wieku jeszcze odkrywa swoją tożsamość, często miewa różne obawy, rozterki o charakterze filozoficznym i egzystencjalnym, ale też zmaga się z wieloma przyziemnymi problemami i pobudkami. Z czasem przezwycięża swoje słabości i odważnie stara się rozwikłać zagadkę związaną ze śmiercią rodziny i z samym sobą. Dość szybko zdobywa sympatię czytelnika, który kibicuje jego poczynaniom. Pozostali bohaterowie stanowią niejako dopełnienie dla jego osobistej historii i w związku z tym zostali zarysowani w dość uproszczony sposób. Wyjątek stanowi tu Joanna, która spędza z Adrianem dużo czasu. Na początku wydaje się mu nieprzystępna, ale wbrew stereotypom i pierwszemu wrażeniu okazuje się być ciepłą, trochę nieśmiałą, wyrozumiałą i wspierającą go osobą. Ich relacja została przedstawiona bardzo realistycznie i w związku z tym odbiorca chętnie obserwuje jej rozwój. Dąbrowski operuje narracją pierwszoosobową i barwnym, ale przystępnym językiem, nieraz pełnym kolokwializmów oraz dostosowanym do indywidualności wykreowanych postaci, dzięki czemu większość dialogów wypada bardzo wiarygodnie.

"Anomalia" to dzieło o poważnym, nieco pesymistycznym wydźwięku, utrzymane w klimacie dość subtelnej grozy, ale miejscami też dość naturalistyczne i charakteryzujące się wartką, nieprzewidywalną akcją oraz szczyptą humoru sytuacyjnego. Nie będą tu zawiedzeni zwłaszcza miłośnicy muzyki rockowej i metalowej. Dzięki temu przedstawiona przez Dąbrowskiego historia wciąga i pasjonuje czytelnika. Łączy ze sobą elementy charakterystyczne m.in. dla science fiction, hororu, dramatu i powieści obyczajowej. Mnóstwo w niej rozważań o charakterze filozoficznym, często pojawia się w niej motyw przemijania, snu, życia po śmierci, tworzenia swojej tożsamości, subiektywności odbieranego przez jednostkę świata. Całą książkę charakteryzuje wręcz oniryczny, surrealistyczny nastrój, zagadkowość i wielowymiarowość. Dużo w niej niedopowiedzeń, nawet samo zakończenie jest dość nieoczywiste, przez co całą historię można by interpretować na kilka różnych sposobów.


Podsumowując, "Anomalia" to niesamowita, wielowymiarowa powieść, która łączy w sobie elementy typowe dla powieści grozy i science fiction. Pióro Krzysztofa T. Dąbrowskiego wypada moim zdaniem równie intrygująco w lekkiej, rozrywkowej, jak i tej poważnej, nastrojowej wersji. Różnorodność podejmowanej przez niego tematyki wskazuje na jego niezwykłą wszechstronność i pomysłowość. Chętnie sięgnę po jego kolejne książki, jestem przekonana, że jeszcze nieraz mnie zaskoczą.






Moja ocena:



9,5/10, 6-"

Recenzja została opublikowana na moim blogu, można ją przeczytać tutaj:

http://florareadsbooks.blogspot.com/2017/12/recenzja-anomalia.html


"Rzeczywistość jest subiektywna"



"Krzysztof T. Dąbrowski to polski pisarz grozy i scenarzysta, który bardzo często posługuje się groteską i zazwyczaj stawia na mocno rozrywkowy charakter swoich tekstów, przez co jego twórczość...

Bycie siedemnastolatkiem mieszkającym na szarym, przeciętnym polskim blokowisku jest trudne. Ma się mało prywatności, rodzice ciągle kontrolują, trzeba zawsze chodzić do szkoły, robi się zakupy w małym osiedlowym sklepie, zostaje się oskubanym z pieniędzy przez miejscowego osiłka. Kiedy zaczyna nam się wydawać, że będzie lepiej, ponieważ rodzicom urodziła się córeczka, której będą musieli poświęcać więcej czasu, a na balkonie bloku znajdującego się naprzeciwko namierzyliśmy piękność, w której będziemy mogli się platonicznie kochać pojawiają się małe przeszkody: mała siostra wcale nie odciąga od ciebie uwagi rodziców, ale sprawia, że tworzą oni dłuższą listę zakazów i nakazów: zero powrotów nocami do domu, zero głośnego słuchania muzyki, zero wolności. Do tego w życiu pojawia się demon z czerwonymi ślepiami.
Bycie szczupłym nastolatkiem zapuszczającym włosy i chodzącym w glanach, słuchającym „Nirwany” oraz pokrewnych zespołów jest niezwykle trudne. Mroczna atmosfera połączona z mizernym ciałem utrudnia znalezienie dziewczyny lub zdobycie się na odwagę, by porozmawiać z wielbioną tajemniczą pięknością.
Jedyne, co pozostaje Adrianowi to nadzieja i konieczność odliczania do osiemnastki. Widmo dorosłości wydaje się niezwykle kuszące i pozwala łudzić się, że wtedy rodzice będą traktowali młodego człowieka odrobinę doroślej. Od czego ma się dobrego kumpla jak nie od brutalnego sprowadzania na ziemię? Adam uświadomi go: „E, stary, nie będzie tak różowo (…) I co z tego, że będziesz miał ten zasrany dowód, myślisz, że to coś zmieni? (…) Nadal będzie, jak było, tylko będą podkreślali, że nie papierek świadczy o dojrzałości i tego typu bzdety. A jak się postawisz, to zawsze przypierdolą tekstem, że póki z nimi mieszkasz, to masz ich słuchać”.
W takich warunkach pozostaje zacisnąć zęby i czekać do studiów. Wydaje się, że Adrian oddałby wszystko, aby odmienić własne życie i pozbyć się namolnych i kontrolujących go rodziców. Pewnego dnia jednak zdarza się wypadek zmieniający życie całej rodziny i przede wszystkim Adriana. Rodzina pozostaje bez niego, a on bez niej. Gdzieś w przestrzeni tworzą się dwa, a może więcej światów, alternatywne rzeczywistości zmuszające bohatera do zadania sobie bardzo ważnych pytań epistemologicznych, do zastanowienia się, na ile doświadczany świat jest tym prawdziwym, czy mogą istnieć inne światy, jakie kategorie mogą decydować o prawdzie lub fałszu spostrzeżeń.
„Kiedyś myślałem nad tym, co by było, gdybym był jedyną istniejącą istotą we wszechświecie i to wszystko dookoła byłoby sztuczne będąc li tylko wytworem mego umysłu?
Funkcjonowałbym wtedy w hologramie – rzeczywistość byłaby makietą, a inni ludzie trójwymiarowymi animacjami obdarzonymi czymś w rodzaju oprogramowania niezbędnego do wchodzenia ze mną w interakcję.
Ja zaś byłbym projektorem – rzutnikiem wyświetlającym wokół siebie ‘rzeczywistość’.
Załóżmy teraz, że – aby utrudnić sobie ‘zabawę w doświadczenie’ – włączyłbym funkcję świadomości swojej wyjątkowości, by myśleć, że wszyscy inni również istnieją, by wierzyć, że świat naprawdę istnieje”.
„Anomalia” Krzysztofa T. Dąbrowskiego to książka zwodząca czytelnika do samego końca. Wypadek samochodowy przewraca zwyczajne życie zniecierpliwionego nastolatka do góry nogami. W jego nowym życiu zaczyna mu brakować bliskich, co składnia go do udziału w eksperymencie pozwalającym na stworzenie hologramu rodziny. Ten krok staje okazuje się kolejnym przełomem w jego życiu. Adrian niczym César z „Otwórz oczy” reż. Alejandra Amenábara w pewnym momencie staje w cichym świecie pozbawionym ludzi. Czy ten świat jest wykreowany przez jego umysł? A może powstał pod wpływem eksperymentu? Czy życie po śmierci może być takie jak to przed śmiercią? Czym jesteśmy dla zmarłych? – odpowiedzi na te pytania poszukuje nasz bohater przez całą książkę.
„Anomalia” to lektura z jednej strony bardzo wymagająca, poruszająca wiele ważnych kwestii z teorii poznania i filozofii umysłu, a z drugiej strony zabiera czytelnika w świat obrazów znanych z horrorów. Rosnące napięcie, poczucie zagrożenia to uczucia towarzyszące Adrianowi od początku książki. Jednak źródła owych uczuć zmieniają się tak samo jak sam bohater.

Bycie siedemnastolatkiem mieszkającym na szarym, przeciętnym polskim blokowisku jest trudne. Ma się mało prywatności, rodzice ciągle kontrolują, trzeba zawsze chodzić do szkoły, robi się zakupy w małym osiedlowym sklepie, zostaje się oskubanym z pieniędzy przez miejscowego osiłka. Kiedy zaczyna nam się wydawać, że będzie lepiej, ponieważ rodzicom urodziła się córeczka,...

ŚMIERĆ TO DOPIERO POCZĄTEK



Ta książka była dla mnie wielkim zaskoczeniem. I nie chodzi mi o nietypowy format czy podobne detale. Kiedy ją otworzyłem ze środka wypady zakładki i pocztówki, a na jednej z tych drugich Dąbrowski spoglądał na mnie spomiędzy żółtych kwiatów z miną oświeconego rastamana. Gdzie biceps, gdzie goła klata i karabin w łapie? Gdzie stylizacja na Rambo? To na pewno ten sam autor? Pisze jak ona, klnie jak on, ale bez głupich żartów, z powagą, z emocjami. Przyjemna odmiana. I to bardzo. Taka anomalia. Ale naprawdę znakomita, satysfakcjonująca miłośników grozy, fantastyki, jak i obyczajowych opowieści o stracie.

Całość mojej recenzji na moim blogu:
http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/11/25/anomalia-krzysztof-t-dabrowski/
oraz portalu Kostnica:
http://kostnica.com.pl/?p=290

ŚMIERĆ TO DOPIERO POCZĄTEK



Ta książka była dla mnie wielkim zaskoczeniem. I nie chodzi mi o nietypowy format czy podobne detale. Kiedy ją otworzyłem ze środka wypady zakładki i pocztówki, a na jednej z tych drugich Dąbrowski spoglądał na mnie spomiędzy żółtych kwiatów z miną oświeconego rastamana. Gdzie biceps, gdzie goła klata i karabin w łapie? Gdzie stylizacja na...