Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ruszam w podróż autostopem z Gawronem, żeby odnaleźć jego rodzinę. Dbajcie o siebie i o nic się nie martwcie. Sami wiecie, jaki sumienny jest Gawron. Całuję Was – Ebba.” ~ „Ebba i Gawron. Szalona wyprawa”, Frida Nilsson, il. Anke Kuhl, tł. Agata Teperek, Wydawnictwo Dwie Siostry, 2024, s. 6.

Po raz pierwszy mam zagwozdkę co do książki wydanej przez Dwie Siostry. Bo, z jednej strony, to lektura, która przyniosła mi sporo frajdy, ale z drugiej, uważam, że to tego typu „publikacja dla dzieci” [wiek 8+], której tak młodym Czytelniczkom i Czytelnikom, bym nie polecił do samodzielnego czytania. W sensie: jeśli już, to zalecam czytanie z rodzicem/opiekunem/etc., by dorosła osoba mogła na bieżąco komentować, co jest w zachowaniu Ebby i Gawrona nie tak.

Zaczyna się następująco. Ebba postanawia pomóc Gawronowi odnaleźć jego rodzinę. Zostawia więc w domu list [który cytuję na początku niniejszego postu. Czy to już ucieczka z domu? Przypuszczam, że tak, ale mogę się mylić]. Po czym, wraz ze swoim towarzyszem zaczepiają tirowców, by ostatecznie z jakimś nieznajomym wsiąść do ciężarówki[!] i udać się w podróż. Chyba nie muszę, pisać, jak skrajnie nieodpowiedzialne i potencjalnie niebezpieczne może być tego typu zachowanie.

Ponadto, Ebba i Gawron robią inne rzeczy, które mogą się skończyć źle [również prawnie]. Jest to o tyle dziwne, że naszej parze wszystko uchodzi na sucho. Konsekwencji ich czynów właściwie brak. A jeśli już jakieś prawie są, to zwykle zjawia się ktoś, kto wyciąga ich z tarapatów. W taki sposób np. opuszczają hotel bez uiszczenia opłaty.

I gdy już pomarudziłem, muszę przyznać, że czytając „Ebbę i Gawrona. Szaloną wyprawę” jako dorosła osoba, świadoma co w zachowaniu tytułowych postaci jest nie tak, bawiłem się świetnie.

Książka skrzy się od specyficznego, absurdalnego wręcz humoru, który śmiało można postawić obok książek Roalda Dahla.

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwaw ramach współpracy barterowej.

Szczegółowiej nad książką rozwodzę się na moim blogu - link:
https://karols.pl/ebba-i-gawron-szalona-wyprawa-frida-nilsson/

„Ruszam w podróż autostopem z Gawronem, żeby odnaleźć jego rodzinę. Dbajcie o siebie i o nic się nie martwcie. Sami wiecie, jaki sumienny jest Gawron. Całuję Was – Ebba.” ~ „Ebba i Gawron. Szalona wyprawa”, Frida Nilsson, il. Anke Kuhl, tł. Agata Teperek, Wydawnictwo Dwie Siostry, 2024, s. 6.

Po raz pierwszy mam zagwozdkę co do książki wydanej przez Dwie Siostry. Bo, z...

Miasto pnie się wzwyż po linach. W górze niebo. Na dole niebo. Niebo jest wszędzie. Ten monotonny obraz przecinają pionowe kreski. Inne liny. Ich nagromadzenie mogło by zdumiewać. Tyle, że mieszkańcy miasta nie znają innego krajobrazu. Żyją na wspinającej się konstrukcji od pokoleń. Nikt nie wie, co znajdą na końcu podróży. I kiedy ona nastąpi. Mowa jest jedynie o tajemniczym Celu. Tylko jeden człowiek, chłopak imieniem Murk zadaje pytanie: co było na początku? Skąd pochodzimy? Swoje rozterki określa mianem Antycelu – w końcu, by uzyskać odpowiedź na jego pytanie, miasto powinno przemieszczać się w przeciwnym kierunku…

Za najmocniejszy aspekt „Verticalu” uważam przedstawiony w książce świat. Wykreowana przez Rafała Kosika wizja od początku przyciągnęła moja uwagę. Nadmiar przestrzeni – nieba poprzecinanego tajemniczymi linami i dalsze ustalenia co do rzeczywistości, w jakiej przyszło funkcjonować bohaterom i bohaterkom powieści, zaskakują i zdumiewają.

Mam tylko jedno „ale” – główny bohater wydaje mi się zbyt OP [Overpowered]. Choć to wciąż nastolatek, to bez problemów radzi sobie ze sprawami, które stanowiły by wyzwanie dla specjalistów z różnych dziedzin. No i ta jedna walka z drapieżnikiem, przy której aż złapałem się za głowę...

Istotnym elementem „Verticalu” jest przypadek. Zastanawiałem się, czy motyw ten nie zemści się w postaci jakiejś paskudnej deus ex machiny. Na szczęście, obecności Boga z maszyny nie odnotowałem [za co należy się Autorowi ogromny plus].

„Vertical” uważam za bardzo dobrze przemyślaną opowieść, która zaskakuje wizją przedstawionego świata. Czytało mi się rewelacyjnie - nawet pomimo tego jednego „ale”. Jeśli lubicie tajemnice i – po prostu – świetne SF, to zdecydowanie warto przeczytać.

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Powergraph w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/vertical-rafal-kosik/

Miasto pnie się wzwyż po linach. W górze niebo. Na dole niebo. Niebo jest wszędzie. Ten monotonny obraz przecinają pionowe kreski. Inne liny. Ich nagromadzenie mogło by zdumiewać. Tyle, że mieszkańcy miasta nie znają innego krajobrazu. Żyją na wspinającej się konstrukcji od pokoleń. Nikt nie wie, co znajdą na końcu podróży. I kiedy ona nastąpi. Mowa jest jedynie o...

„[…] chciałbym, aby przyszły film już na poziomie scenariusza był na tyle, na ile to możliwe widzialny, żeby widzialny był również nastrój obrazów: dlatego zrezygnowałem z podawania technicznych szczegółów i wybrałem obecną formę.” ~ „Nowele filmowe”, Werner Herzog, tł. Monika Muskała, Barbara Tarnas, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2024, s. 78.

Gdy myślę „Herzog”, myślę „film”. To pierwsze skojarzenie utwierdza się we mnie tym mocniej, im więcej Herzoga czytam. Już podczas lektury „Zmierzchania świata”, moją uwagę przykuwała wizualna [lub, mówiąc językiem Autora, „widzialna”] strona opowieści. Obraz dżungli, z którą zmagał się Hiroo Onoda, zdawał się być wręcz namacalny: gęsta roślinność, wszechobecna wilgoć, rozpadające się ubrania, rdzewiejące metale, czy trzask łamanych gałęzi.

Przywołuję tamtą pozycję, gdyż podobnie – a może nawet bardziej – rzecz ma się tutaj: Herzog znów kładzie mocny nacisk na „widzialną” stronę historii.

***

Na „Nowele filmowe” składa się siedem opowieści:
- Aguirre, Gniew Boży,
- Każdy za siebie i Bóg przeciw wszystkim,
- Stroszek,
- Nosferatu wampir,
- Fitzcarraldo,
- Tam, gdzie śnią zielone mrówki,
- Cobra Verde.

Coś wspólnego dla wszystkich historii to ogromne znaczenie Natury oraz wyraziste postaci. Coś takiego jak „proza życia”, „codzienność”, czy inne tego typu określenia, w twórczości Herzoga nie mają prawa bytu. Bohaterowie to jednostki wyjątkowe, oryginalne, wybitne, bujające w obłokach, zdesperowane, zdeprawowane, stawiające wszystko na jedną kartę, szalone, i/lub chciwe [niepotrzebne skreślić]. Podglądanie każdej z postaci [aspekt „widzialny” opowieści] pozwala nam dostrzec jej wielkie cele i motywacje. Raz będzie to fortuna mitycznego Eldorado, kiedy indziej budowa opery pośrodku dżungli, czy… poznanie siebie.

Świetna publikacja, którą Wam gorąco polecam. 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/nowele-filmowe-werner-herzog-recenzja/

„[…] chciałbym, aby przyszły film już na poziomie scenariusza był na tyle, na ile to możliwe widzialny, żeby widzialny był również nastrój obrazów: dlatego zrezygnowałem z podawania technicznych szczegółów i wybrałem obecną formę.” ~ „Nowele filmowe”, Werner Herzog, tł. Monika Muskała, Barbara Tarnas, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2024, s. 78.

Gdy myślę „Herzog”, myślę...