Przygotowałam się na książkę trudną, ciekawą, głęboką. Zaskoczyłam się, choć nie zawiodłam.

Po pierwsze, nie spodziewałam się narracji 8-letniej dziewczynki. Czytałam kilkakrotnie zarzuty jakoby Scout nadała powieści idiotycznej idylli i naiwności, ale nie zgadzam się z tym. Jej dziecięca perspektywa jeszcze bardziej uwydatniła proste i trudne kontrasty w typowym amerykańskim miasteczku lat 30tych XX wieku. Jeśli czegoś nie rozumiała Scout, rozumiał czytelnik, a jeśli coś było jej wytłumaczone prosto i zwięźle - jak to dzieciom - to tak naprawdę przekazywano najprostsze prawy jeszcze mądrzej, dogłębniej, lepiej.

Po drugie sądziłam, że proces Toma Robinsona będzie głównym punktem akcji, ale wcale tak się nie stało. Jednak opisy wakacyjnych harców Scouta, Jema i Dilla czy też normalnego życia miasteczka było kluczowe dla zrozumienia tamtejszych czasów, tamtejszych realiów. Uczynienie procesu czarnego skazanego na gwałt na białej kobiecie i - co ważniejsze - postawa Atticusa, jego prawnika, który NAPRAWDĘ postanowił go bronic - jakkolwiek szokujące - nie zmieniłyby nic w miasteczku Maycomb. Finał procesu był przesądzony zanim się jeszcze rozpoczął, więc rozdmuchanie go na lwią część powieści byłoby nienaturalne i niewłaściwe. On miał na celu uzmysłowić nam realia Maycomb - będąc wspierany przez prosty opis życia codziennego. Piękne - bez wydumanych podniosłych chwil.

Przygotowałam się na książkę trudną, ciekawą, głęboką. Zaskoczyłam się, choć nie zawiodłam.

Po pierwsze, nie spodziewałam się narracji 8-letniej dziewczynki. Czytałam kilkakrotnie zarzuty jakoby Scout nadała powieści idiotycznej idylli i naiwności, ale nie zgadzam się z tym. Jej dziecięca perspektywa jeszcze bardziej uwydatniła proste i trudne kontrasty w typowym...