Przypadek sprawił, że kilka miesięcy wcześniej podarowałem żonie i mojej przyjaciółce, Sarze Colonna,taki sam zbiorek poezji, napisany właśnie przez tę panią. Na odwrocie książki było zdjęcie poetki. W jej twarzy widać było słodycz i cierpienie. Tę właśnie twarz widziałem teraz na ekranie. Kobieta nazywała się Wisława Szymborska i była Polką. Ginewra przedstawiła ją jako wielką poetkę z Krakowa, laureatkę Nagrody Nobla. Poetka mówiła po włosku. Powiedziała, że każdy artysta, pisarz, muzyk czy malarz, z jakiegokolwiek byłby kraju, powinien uważać Italię za swój drugi dom. " Prawie wszystko się u was narodziło" - rzekła. Z ogromną ciekawością poszedłem do Duomo. Pierwsza wizyta w nowej erze. Przeżegnałem się jak chrześcijanin i obszedłem nawy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, szukając jakiegoś szczególnego odczucia, choćby najmniejszego sygnału. W Palestynie zostałem ostrzeżony, że nie doświadczę już nigdy takiej obecności, lecz tamte relacje i rozmowy były zbyt bliskie, zbyt intensywne, żeby mogły zostać tak po prostu zawieszone. Oglądając moje ulubione witraże, figury oraz gobeliny i wsłuchując się we własne uczucia, koncentrując się na nich mocno, zauważyłem tylko, że jest mi dobrze. Lepiej niż przedtem.

Przypadek sprawił, że kilka miesięcy wcześniej podarowałem żonie i mojej przyjaciółce, Sarze Colonna,taki sam zbiorek poezji, napisany właśnie przez tę panią. Na odwrocie książki było zdjęcie poetki. W jej twarzy widać było słodycz i cierpienie. Tę właśnie twarz widziałem teraz na ekranie. Kobieta nazywała się Wisława Szymborska i była Polką. Ginewra przedstawiła ją jako wielk...