Kolejna książka o sławnej osobie za mną! Tym razem sięgnęłam po autobiografię Phila Collinsa, znanego przede wszystkim z tego, że był wokalistą i perkusistą zespołu Genesis. Najbardziej znany jest chyba dzięki piosenkom „In The Air Tonight”, „Against All Odds” , „Another Day In Paradise” czy też „Two Hearts”. Ja również kojarzę go dzięki tym utworom, bo w dobie dzisiejszych nowości muzycznych w radiu od czasu do czasu zapuszczą jakąś starszą nutkę. Ponadto znam pana Collinsa z filmu animowanego prosto ze stajni Disneya „Tarzan”. Kojarzę, ale to nie znaczy, że tak do końca wiedziałam kim jest, jak to się stało, że jest kim jest, w jakim zespole śpiewał i ogólnie nie interesowałam się tak bardzo jego życiorysem.

Phil Collins urodził się 30 stycznia 1951 roku w Londynie. Ma dwójkę rodzeństwa, ojciec był agentem ubezpieczeniowym, a matka dziecięcą agentką teatralną. Phil od najmłodszych lat miał do czynienia z perkusją, która stała się jego przepustką do wielkiej kariery. Dostał rólkę w musicalu „Oliver!”, a prawdziwym przełomem i początkiem jego kariery było dołączenie do Genesis w wieku 19 lat. Od tamtej pory wiele się w jego życiu działo, możecie mi wierzyć! Kariera perkusisty w zespole, kariera solowa, małżeństwa, wielkie trasy koncertowe… ale ponad wszystko Phil Collins wydaje mi się bardzo grzeczny i ułożony.

Zatrzymam się przy jego małżeństwach z trzema kobietami. Każdą z nich z początku kochał, trwali tak kilka lat a następnie się rozwodzili, bo jego partnerki nie mogły już znieść samotności. Życie gwiazdy, jaką stawał się Collins wymagało od niego nieustannej pracy, i właśnie ta praca, którą on tak bardzo kochał stała się przyczyną rozpadów w jego małżeństwach. Czytając tę autobiografię najbardziej spodobała mi się szczerość do samego siebie – Phil Collins doskonale wiedział, że zepsuł, że to on jest tym, który najwięcej zawinił, bo ciągle pracował. To… imponujące, bo przecież człowiek normalnie nie lubi przyznawać się do popełnionych błędów, a w tym przypadku jest odwrotnie. Nie mogę jedynie zrozumieć, dlaczego pomimo rozpadu już dwóch małżeństw Phil mimo wszystko rozpoczął nowy związek. Rozumiem doskonale zdanie „bo się zakochał”, lecz jeśli nie wyszło mu dwa razy to może nie wyjdzie i kolejny? Pomimo tego, iż w życiu prywatnym Collins był taką małą fajtłapą to można powiedzieć, że dzięki rozwodom stworzył bardzo dobre utwory, które znalazły się na jego płytach solowych.

W moim osobistym przekonaniu był niewątpliwie pracoholikiem i to odbijało się na życiu rodzinnym, ale stwarzało materiały na kolejne płyty Genesis oraz jego solowe. Nie potrafię jednak ogarnąć tego, że Phil naprawdę był bardzo grzecznym człowiekiem! Czytałam autobiografię Roda Stewarta, Stevena Tylera… niemal ten sam gatunek muzyczny, a panowie mieli o wiele więcej do powiedzenia w sprawie narkotyków, libacji alkoholowych i orgii seksualnych niż autor tej autobiografii. Spodziewałam się chyba nie wiadomo czego… że Phil Collins po skończonych koncertach udawał się z kumplami na jakąś imprezę, gdzie poznawali dziewczyny, spędzali z nimi noce… no i wszechogarniająca moda na branie narkotyków, by występy przychodziły łatwiej… nie! Tego w tej książce nie ma, nie znajdziecie tego, jeśli szukacie tego co ja. Collins bardzo młodo się ożenił i był raczej wiernym mężem (nie wiem jak sytuacja ma się obecnie).

Pod koniec książka nabiera, można powiedzieć, rumieńców, bo Phil postanowił przejść na emeryturę. Jak się później okazało, zakończenie kariery zawodowej nie jest dla niego. Zaczął pić, a co najgorsze zdawał sobie z tego sprawę, jednak najwyraźniej było mu wszystko jedno. Stany upojenia, w jakich się znajdował zobaczyli pewnego razu jego dwaj najmłodsi synowie, z którymi miał spędzić wakacje. W tym momencie ukazała się ta mroczna strona sławy: kiedy masz wszystko, nie musisz przejmować się niczym, staje się to początkiem końca. Na tej ciemnej stronie znalazł się i Phil Collins, który na szczęście z tego wyszedł, jednakże zbyt dużo wolnego czasu doprowadziło go niemal do śmierci. Nie obeszło się również bez odwyków, a także operacji pleców czy ręki. Życie autora nie było wcale lekkie, nie stwierdziłam tego i nie stwierdzę. W trakcie czytania miałam wrażenie, że się gubi w tym wszystkim, jest małym chłopcem, który znalazł się na rozstaju dróg i nie wie którędy pójść, by dotrzeć tam gdzie pragnie. Ostatecznie wybiera tą niezbyt dobrą drogę, pełną problemów i klęsk, by ostatecznie wyjść na prostą.

Nie wspomniałam o tym co mnie niesamowicie męczy w biografiach i autobiografiach. Ogromna, ale naprawdę OGROMNA ilość nazwisk, tytułów, miejsc… cała masa tego! Pod tym względem nie znoszę tego gatunku, jednakże z drugiej wiem dobrze, że bez wielu osób taki zwykły chłopak, Phil Collins mieszkający na końcu linii metra nie stałby się zdobywcą Oscara i nagród Grammy… byłby nikim.

Ogólnie mówiąc polecam każdą książkę tego typu, bo jest ona zbiorem przeżyć kogoś, kto zapisał się w historii świata, a nie jest wymyśloną postacią na potrzeby fabuły. Autobiografia Phila Collinsa pozwoliła mi poznać go lepiej, zrozumieć jego tok myślenia oraz przekonać się (mniej lub bardziej), jakim jest człowiekiem i jakimi wartościami się kieruje. Muzyka Genesis dla wielu osób starszych ode mnie jest na pewno muzyką ich młodości, drogowskazem, którym się kierowali. Prawdopodobnie nie byłoby to możliwe, gdyby nie przejście Phila Collinsa zza perkusji do mikrofonu. Gdyby nie on…. Genesis prawdopodobnie nie osiągnęłoby takiego sukcesu, a ja nie miałabym okazji czytać o jego życiu.

https://naszerecenzje.wordpress.com

Kolejna książka o sławnej osobie za mną! Tym razem sięgnęłam po autobiografię Phila Collinsa, znanego przede wszystkim z tego, że był wokalistą i perkusistą zespołu Genesis. Najbardziej znany jest chyba dzięki piosenkom „In The Air Tonight”, „Against All Odds” , „Another Day In Paradise” czy też „Two Hearts”. Ja również kojarzę go dzięki tym utworom, bo w dobie dzisiejszych...