Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości ludzkiej, że wielu problemów się nie dostrzegało, wręcz były traktowane jako coś oczywistego. Nawet teraz nieraz słychać opinie, traktujące żony oraz dzieci jako własność, z którą można robić co się chce. To nie tylko polska przywara, takie coś rosło w wielu kulturach, do tej pory się z tym walczy.


Książka Kuciel-Frydryszak zaczyna się od przysłowiowego, pożyczonego od Hitchcocka, trzęsienia ziemi, gdy porusza kwestię wykorzystywania seksualnego nieletnich. Później niestety napięcie nie rośnie. Jest na wysokim poziomie, ale wprowadzenia nie przerasta. W każdym kolejnym rozdziale dostajemy bogato opisane koleje losu, z którymi borykały się bohaterki książki. Czasem podane z imienia, czasem tylko z inicjału. Nie jest to los godny zazdroszczenia, to ciężka harówka, od dawna do wieczora, pełna wyrzeczeń i poświęcenia. Owszem, pojawiają się przypadki, gdy któraś zdeterminowana dziewczyna kończy szkołę, udaje jej się uciec do miasta albo dobrze wydać, czytaj: na wyrozumiałego i otwartego męża, jednak najczęściej czytamy o trudach i zbójach. Ból i łzy to codzienny element życia chłopek.


Przykładów jest mnóstwo, są takie z happy endem, są też takie, gdzie tragedia uderza znienacka i pobiera opłatę za żywot. Wszystko byłoby naprawdę fajnym zabiegiem literackim, posiłkowanie się pamiętnikami pisanymi w dwudziestoleciu międzywojennym, wspominanie artykułów z gazet, ale wszystko to jest co kilka stron przerywane, by ponownie wspomnieć o jakimś fakcie z życia bohaterki aktualnego rozdziału, ewentualnie porównanie go ich z życiem innej. I tak co kilkanaście akapitów. A książka puchnie. Tak, o tych sprawach powinno się mówić, nie zamiatać pod dywan, dawać to pod dyskusję, ale nie powtarzać się co kilka stron. 


Ważna i potrzebna książka, nie pozbawiona wad. Czyta się dobrze, nie ma zanudzania datami i nazwiskami, dużo zdjęć udostępnionych przez rodziny bohaterek, warte uwagi. Ale również dodatkowej korekty przy ewentualnych późniejszych wydaniach. 

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości...

Rozwiń

Zwiń

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjalnie żyć z drugiej kobietą swojego życia, pierwszej żony nie liczę. Wypada nie tyle sympatyczniej, co bardziej ludzko. A sama część kryminalna, która chyba po raz pierwszy zbliża się mocniej do opisu pracy kryminalnej, nie jest mega skomplikowana. Głównego rozwiązania łatwo się domyślić, trudniej o szczegóły, ale lektura jest wciąż ciekawa.

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjaln...

Rozwiń

Zwiń

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać autorowi wyobraźni przy tworzeniu depresyjnych światów oraz klimatu osaczenia. Stworzył ponure miasteczka, zapełnione przez dziwacznych ludzi, skrywających tajemnice, uciekających przed tajemniczym wrogiem, szukających schronienia. Przy okazji próbuje krytykować korporacjonizm czy sztukę współczesną. Jest tam sporo motywów uderzających wyobraźnię czytelnika negatywnym wydźwiękiem, cały świat jest szaro-czarny, a zło czai się w piwnicach, fabrykach czy galeriach sztuki. Łatwo się zagubić w tym świecie.

Szkoda tylko, że większość tekstu opiera się na wodolejstwie. Słowotok to podstawowa forma wypowiedzi narratora, na dodatek lubującego się w powtórzeniach. Ci drugi akapit przypomina czytelnikowi, że akcja dzieje się w mieście na północy. Wypada również wrócić myślą do problemów z układem trawiennym, który, owszem, potrafi być uprzykrzający życie, ale w końcu zaczyna nudzić. Takich motywów, powracających tematów, jest sporo, zazwyczaj dotyczą jednego opowiadania, czasem kilku, które mają jakąś myśl przewodnią, typu wspomniane przygraniczne miasto na północy.

Możliwe, że to moje tradycyjne marudzenie na zbiory, w których uwidacznia się styl autora, jakiś motyw, wspólny element, znak szczególny. Pojedynczo wyczuwam ten depresyjny stan całym sobą, ale gdy czytam o podobnej sytuacji w kolejnym, i kolejnym opowiadaniu, zaczynam być znużony. Z drugiej strony, może nie jestem idealnym celem tego autora, za dużo we mnie optymizmu, żeby wkroczyć w ten świat i czerpać z niego garściami.

Wymęczyło mnie również słowo wstępne do książki. Z całym szacunkiem do autorów, ale poczułem się jakbym wrócił na studia i kazano mi czytać prace z zakresu filozofii egzystencjalnej. Wiedza i erudycja spływająca z tych pierwszych stron niemal mnie odrzuciły. Nie tego się spodziewałem. Z drugiej strony, było to merytoryczne, ale, niestety, męczące.

Warto sięgnąć i poznać nowe obszary zła i terroru czyhającego na ludzi. Jednak może wygodniej byłoby to dawkować sobie, niż czytać jedną historię za drugą.

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać a...

Rozwiń

Zwiń

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu teen drama.

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu tee...

Rozwiń

Zwiń

Świat polityki to świat pełen brudu i zamieszania. Każdy polityk mówiący, że ta dzielność go nie zmieniła, kłamie. Nie wierzę, że można wejść w ten świat i nie ulec żadnej, nawet najmniejszej pokusie. Choćby chodziło tylko o powołanie się na swoje stanowisko przy policyjnej kontroli. Potrafię zrozumieć te ludzką słabość, bo to jest właśnie taki miernik człowieczeństwa.
W moim skromnym rankingu Aleksander Kwaśniewski jest na szczycie podium naszych prezydentów. Wszedł do Pałacu z przytupem, rozgościł się i potrafił prowadzić swoją linię działania. Odciął się od swojej partyjnej przeszłości, nie odcinając jednocześnie od własnych, lewicowych przekonań. Całkiem naturalnym jest, że byłem ciekaw jego biografii, nawet jeśli to ma być autoryzowany wywiad-rzeka.
Książka to zapis kilku rozmów pomiędzy byłym prezydentem a dziennikarzem blisko związanym z naszymi czeskimi sąsiadami. Te dialogi czyta się bardzo dobrze, są płynne, czuć w tym umiejętność byłej głowy państwa polskiego do snucia historii. Pewnie przy ognisku albo na imprezach potrafił być duszą towarzystwa, umiejętnie bowiem ubarwia każdą opowieść, dodając różne smaczki, które wyłapią nieraz nawet czytelnicy nieobyci w środowisku politycznym. A smaczki są różnego rodzaju, kulturowe, obyczajowe, historyczne, kulinarne. Tutaj widać dobrze ucho opowiadającego, który wie, kiedy zmienić temat lub tempo opowiadania, by nie zanudzić słuchacza.
A jaki to wygląda od strony merytorycznej? Jest również bardzo dobrze, otrzymujemy całkiem sporo detali z życia rodzinnego, trochę elementów życia w pałacu, szczegółów ceremoniału dyplomatycznego, kilku ciekawostek na temat konkretnych osób że sceny. Sam sobie nie zawsze wypisuje dobrą ocenę, a z pomiędzy wierszy wychodzi z niego kobieciarz. A dodatkowo zdolny kucharz.
Niestety, wywiad został sprytnie skrojony, nie wiem na ile to interwencja samego prezydenta podczas autoryzacji, a na ile delikatność dziennikarza, by nie ruszać brudów. Owszem, poruszają kilka trudnych tematów, które zostawiły smrodek, skuteczne jednak unikając tych najbardziej kontrowersyjnych. Tak, jest komentarz na temat wykształcenie czy błogosławieństwa Siwca, ale całkiem umiejętnie lawirują w tych wątkach, by nie wspominać najbardziej podpadających wpadek alkoholowych, czy również szczegółów kariery pi zakończeniu prezydentury. Coś w stylu: dajemy wam tyle, że nie czepiacie się o takie braki. Są to jednak kwestie dość ważne, by kilka słów wyjaśnienia, jakiegoś odpowiednika posypania głowy popiołem, udzielić czytelnikom i, jakby nie patrzeć, fanom.
Książka jest bardzo dobrym względem dla autorów takich wywiadów. Pomimo tego unikania najbardziej kontrowersyjnych elementów biografii, jest to będzie dobra lektura, nie męcząca, nie wymagająca sięgania po słowniki wyrazów obcych czy poradników Who is who. Nie jest również pisana na kolanach, czasem pierwsza trudne kwestie, zadaje trudne pytania. Mogła parę razy zaskoczyć. Dla fanów polityka będzie to zbiór informacji o życiu na świeczniku, dla przeciwników mały instruktarz, jak kogoś skrytykować, jednocześnie nie obrażając.

Świat polityki to świat pełen brudu i zamieszania. Każdy polityk mówiący, że ta dzielność go nie zmieniła, kłamie. Nie wierzę, że można wejść w ten świat i nie ulec żadnej, nawet najmniejszej pokusie. Choćby chodziło tylko o powołanie się na swoje stanowisko przy policyjnej kontroli. Potra...

Rozwiń

Zwiń