Co autorka chciała osiągnąć? Co pokazać? Jakie wartości? Jaki morał? Jaki sens? Po co o czymś takim pisać?
Największy dla mnie minus to pomysł.
Ta książka, to coś, to dla mnie absolutne dno. Propagacja, kultywacja chlania, ćpania, homoseksualizm, kazirodztwo, starożytne rytuały z cielesnością (jak ładnie sobie pani D.T. nazwała) i co najważniejsze zabijaniem. O morderstwie dowiadujemy się już w pierwszych słowach.
Kolejny minus na takim samym poziomie to wszechpanująca, wszeogarniająca NUDA. Zostałam wymęczona, jak chyba nigdy wcześniej, całość strasznie przeciągana, prawie każdy dialog wlecze się na nie wiadomo ile stron, co nie przekłada się w żaden sposób na jego treściwość i znaczenie. Druga część ha ha, no prawie dwa razy lepsza od pierwszej, prawie tak samo nudna, ale już konkretniejsza, przynajmniej tak czułam cały czas czekając na przemiany głównych postaci, rehabilitację, cokolwiek, czekałam, ale było tylko gorzej. Liczyłam też na Juliana, nauczyciela, jak mogłam.
Nie sympatyzowałam z żadnym z bohaterów. Próbowałam z Richardem, ale to ciele, bez własnego zdania.
Sam początek wydał mi się obiecujący, zapowiadał coś inteligentnego, narrator książki, Richard właśnie dostaje się do elitarnej, małej, w zasadzie zamkniętej grupy studentów, na zajęcia greki, na które raczej trafić jest niemożliwe i na tym się mój znikomy entuzjazm skończył.
Nie mogę uwierzyć, że książka ta ma tak wysokie oceny i takie opinie.

Do jej autorki pasują mi idealnie słowa Henry'ego „Żyć bez myślenia”.

Co autorka chciała osiągnąć? Co pokazać? Jakie wartości? Jaki morał? Jaki sens? Po co o czymś takim pisać?
Największy dla mnie minus to pomysł.
Ta książka, to coś, to dla mnie absolutne dno. Propagacja, kultywacja chlania, ćpania, homoseksualizm, kazirodztwo, starożytne rytuały z cielesnością (jak ładnie sobie pani D.T. nazwała) i co najważniejsze zabijaniem. O morderstwie...