Każda kolejna część cyklu o Tiffany jest coraz lepsza, co oznacza, że ta (trzecia z kolei) na razie zdecydowanie podobała mi się najbardziej z tą bohaterką. Na dodatek stosunkowo dużo Babci Weatherwax oraz dawno nie widziana Niania Ogg!

Każda kolejna część cyklu o Tiffany jest coraz lepsza, co oznacza, że ta (trzecia z kolei) na razie zdecydowanie podobała mi się najbardziej z tą bohaterką. Na dodatek stosunkowo dużo Babci Weatherwax oraz dawno nie widziana Niania Ogg!

Trzynastoletnia Tiffany Obolała uczy się bycia czarownicą. Niestety jak każda dobra czarownica rzadko bywa posłuszna, a jej nieposłuszeństwo i impulsywny udział w tańcu może zabić miliony ludzi na dysku. Tak powstaje "Opowieść o żywiołaku, który chciał zostać człowiekiem". Na szczęście nad Tiffany czuwa babcia Weatherwax z innymi czarownicami i gromada Nac Mac Feeglów.

Trzynastoletnia Tiffany Obolała uczy się bycia czarownicą. Niestety jak każda dobra czarownica rzadko bywa posłuszna, a jej nieposłuszeństwo i impulsywny udział w tańcu może zabić miliony ludzi na dysku. Tak powstaje "Opowieść o żywiołaku, który chciał zostać człowiekiem". Na szczęście nad Tiffany czuwa babcia Weatherwax z innymi czarownicami i gromada Nac Mac...

Autor wraca do losów Tiffany Obolałej i w swojej opowieści prowadzi 13-letnią już bohaterkę przez pierwsze młodzieńcze zauroczenia i rozczarowania, ale z fantastycznym akcentem. To, kim dziewczynka jest i jaką rolę pełni w swojej społeczności, nie jest już tak istotne i roztrząsane, jak w poprzednich dwóch tomach, ale nie jest też całkiem pominięte, co mnie cieszy. Dopiero dzięki prozie Pratchetta nauczyłam się cenić czarownice, więc jeżeli ktoś polubił babcię Weatherwax i nianię Ogg, to powinien zapoznać się z cyklem o Tiffany. Klan Nac Mac Feeglów oczywiście jest obecny i raczy czytelnika nie tylko swoją gwarą, brawurowo przez tłumacza przestawioną, ale także przezabawnymi strachami :D

Bardzo podoba mi się kreacja postaci Zimistrza i jego próby zdobycia serca Tiffany – jest to logiczne, niesamowite w wyrazie, genialnie nawiązujące do folkloru (nie tylko angielskiego) i mitologii. Podoba mi się także to, co spotkało Annagrammę i uważam, że Tiffany doskonale sobie z nią poradziła. W tej powieści młodzieżowej autor po raz kolejny i w zawoalowany sposób przekazuje swoje humanistyczne poglądy, wyrażane już w utworach z głównego cyklu. Jestem też ciekawa, jakie jeszcze przygody przeżyje Tiffany i, biorąc pod uwagę zakończenie „Zimistrza”, jak zakończy się pewien wątek ;)

Polecam – jak zwykle i niezmiennie, zalecając też rozpoczęcie lektury przynajmniej od pierwszego tomu cyklu o tej bohaterce.

Autor wraca do losów Tiffany Obolałej i w swojej opowieści prowadzi 13-letnią już bohaterkę przez pierwsze młodzieńcze zauroczenia i rozczarowania, ale z fantastycznym akcentem. To, kim dziewczynka jest i jaką rolę pełni w swojej społeczności, nie jest już tak istotne i roztrząsane, jak w poprzednich dwóch tomach, ale nie jest też całkiem pominięte, co mnie cieszy. Dopiero...

Dysk rzadko schodzi poniżej pewnego poziomu. Bywają absurdalne, bywają pokraczne, bywają zabawne, a czasem po prostu lekkie z zabawnymi wstawkami i uwagami - Zimistrz jest tym ostatnim. Trochę bardziej młodzieżowa, z tego co widzę tak też reklamowana, ale Dysk i tak jest dla wszystkich - ta jest po prostu bardziej bajkowa.

Dysk rzadko schodzi poniżej pewnego poziomu. Bywają absurdalne, bywają pokraczne, bywają zabawne, a czasem po prostu lekkie z zabawnymi wstawkami i uwagami - Zimistrz jest tym ostatnim. Trochę bardziej młodzieżowa, z tego co widzę tak też reklamowana, ale Dysk i tak jest dla wszystkich - ta jest po prostu bardziej bajkowa.

Uwielbiam Pratchetta, a ta książka nie zawodzi. Mimo że teoretycznie jest skierowana do młodszego czytelnika, to czerpałem dużą przyjemność z lektury.

Historia jest ciekawa, w interesujący sposób został wpleciony do historii folklor związany ze zmianami pór roku, oprócz Tiffany są nasze ulubione czarownice Babcia Weatherwax oraz Niania Ogg. Czegóż chcieć więcej?

Oczywiście, jak to w tym cyklu, można mniej więcej domyślać się zakończenia, a porządek świata z grubsza zostanie taki, jak był przedtem. Jak najbardziej zachodzą pewne zmiany (jak zawsze),lecz nie ma takiej o doniosłym charakterze.

Jak czytam książki ze Świata Dysku, to sam miałbym ochotę żyć w tym wykreowanym uniwersum. :)

Uwielbiam Pratchetta, a ta książka nie zawodzi. Mimo że teoretycznie jest skierowana do młodszego czytelnika, to czerpałem dużą przyjemność z lektury.

Historia jest ciekawa, w interesujący sposób został wpleciony do historii folklor związany ze zmianami pór roku, oprócz Tiffany są nasze ulubione czarownice Babcia Weatherwax oraz Niania Ogg. Czegóż chcieć...

Tiffany dorasta, a co za tym idzie, pojawiają się pierwsze zabawy i romanse. W Świecie Dysku mało rzeczy jest zwyczajnych, nie inaczej ma się u młodej czarownicy, bowiem przypadkowo rozkochuje w sobie... ducha zimy. Śnieg, zamieć i lawina zamiast czekoladek? Miłość niekoniecznie musi być gorąca, równie dobrze może być śmiertelnie lodowata.

Główny wątek początkowo wydawał mi się trochę mętny. Nie wiedziałam za bardzo, o co chodzi i do czego to dąży. Na szczęście z czasem załapałam, co autor miał na myśli i z którymi motywami kulturowymi sam flirtuje. Tiffany, jak zawsze, pomagają zdrowo szurnięci Nac Mac Feegle, dlatego zapoznanie się z tą książką w audiobooku i wysłuchanie ich interpretacji w wykonaniu Macieja Kowalika, to według mnie najlepsza opcja dla czytelników.

Tak jak taniec śmierci w "Kosiarzu" był dla mnie sceną nie do zapomnienia, tak w "Zimistrzu" pogrzeb Panny Spisek był czymś, co na długo zapisze się w mojej pamięci. Ten poboczny wątek wyraźnie i dobitnie odzwierciedla, jakie poglądy na temat godnego odejścia miał Pratchett. Chociaż Panna Spisek pojawiła się tylko w tej części cyklu i czytelnik nie powinien być aż tak z nią związany (nawet nie była sympatyczna!),to i tak tę słodko-gorzką uroczystość przeżywałam, jakbym oglądała pogrzeb kogoś bliskiego. (PS: warte zanotowania - musztarda nie ma duszy).

Polecam fanom całego Świata Dysku i ogólnie komediowej fantastyki. Można przeczytać samodzielnie, ale dużo lepsze wrażenie robi jako kolejna część przygód młodej czarownicy. Idealna lektura na nadchodzącą zimę.

Tiffany dorasta, a co za tym idzie, pojawiają się pierwsze zabawy i romanse. W Świecie Dysku mało rzeczy jest zwyczajnych, nie inaczej ma się u młodej czarownicy, bowiem przypadkowo rozkochuje w sobie... ducha zimy. Śnieg, zamieć i lawina zamiast czekoladek? Miłość niekoniecznie musi być gorąca, równie dobrze może być śmiertelnie lodowata.

Główny wątek początkowo wydawał...

Fabuła / Zwroty akcji 7/10
Bohaterowie 8/10
Świat Przedstawiony 10/10
Narracja / Styl / Humor 10/10
Przesłanie / Problematyka 8/10
Klimat / Subiektywne odczucia 7/10

PODSUMOWUJĄC 8/10

Fabuła / Zwroty akcji 7/10
Bohaterowie 8/10
Świat Przedstawiony 10/10
Narracja / Styl / Humor 10/10
Przesłanie / Problematyka 8/10
Klimat / Subiektywne odczucia 7/10

PODSUMOWUJĄC 8/10

Tiffany Obolała w związku ze swoim dalszym treningiem na wiedźmę, aktualnie terminuje u Panny Spisek. Panna Spisek to bardzo stara czarownica, która zbudowała opinię o sobie na podstawie boffo i rozpuszczanych samodzielnie historyjek, jako np. przecięła komuś brzuch paznokciem, nie miała serca, tylko metalowy zegarek, itp. Natomiast boffo, to elementy wystroju zakupione w sklepie z akcesoriami (czaszki, pajęczyny, itp. :) ).

W trakcie tego terminu Tiffany obserwuje osobliwy taniec (taniec mortis),w który przypadkowo się wplata. Zimistrz (żywiołak zimy) staje się nią zainteresowany i teraz to Tiffany, stająca się Latem, musi zabić Zimę i kontynuować historię. Oczywiście pomoże jej w tym babcia Weatherwax oraz niania Ogg.

Bardzo ciekawa historia od Pana Pratchetta opisujące coroczną śmierć zimy i nastanie lata oraz co mogłoby się stać, gdyby ktoś w tę historię się wmieszał. Do tego dochodzi cała banda Nac Mac Feegle i całość ma cudowny, humorystyczny oddźwięk :)

Tiffany Obolała w związku ze swoim dalszym treningiem na wiedźmę, aktualnie terminuje u Panny Spisek. Panna Spisek to bardzo stara czarownica, która zbudowała opinię o sobie na podstawie boffo i rozpuszczanych samodzielnie historyjek, jako np. przecięła komuś brzuch paznokciem, nie miała serca, tylko metalowy zegarek, itp. Natomiast boffo, to elementy wystroju zakupione w...

[...]
"Kiedy byk spotyko paniom krowe, nie musi jej godoć: "serce mi robi <bang bang>, kiedy cie widzem" bo majom to jakby wbudowane do głowy. Ludziom je trudniej. Bo wicie, Romansowanie je bardzo ważne. W zasadzie je to sposób, coby chłopocek mógł się zbliżyć do dziewcyna tak, coby łona go nie pobiła i nie wydropała łocu."
[...]
— Co to było?
— Nie wimy, jak łone same siebie nazywajom. My je nazywamy upiory — rzekł Rob.
— Te błyski światła?
— A nie, tamten to był daleko. Jak chces zobacyć jakiegoś z bliska, to stoi tuz psy tobie. Roland odwrócił się pospiesznie.
— Ześ zrobił klasycny błąd — upomniał go Rob.
— Ześ łotwozył łocy! Roland zamknął oczy. I zobaczył upiora tuż obok. Nie zadrżał. Nie krzyknął. Wiedział, że przyglądają mu się setki Feeglów. Z początku pomyślał: To szkielet. Kiedy upiór zabłysnął znowu, przypominał ptaka, wysokiego ptaka, podobnego do czapli. Potem był postacią z kresek, jakie rysują małe dzieci. Raz za razem wykreślał się cienkimi płomiennymi liniami na tle ciemności. Wyrysował sobie paszczę, pochylił się na moment, ukazując setki ostrych jak igły zębów, i zniknął. Feeglowie zamruczeli z uznaniem.
— Ano, dobze ześ sobie radził — pochwalił Rob.
— Ześ popatsył mu w pasce i nawet o krok ześ sie nie cofnoł.
— Byłem za bardzo przestraszony, żeby uciekać. Rob Rozbój zbliżył głowę do ucha chłopca.
— Ano — szepnął. — Wim to dobze. Dużo jest takich, co zostali bohaterami, bo za bardzo sie bali, coby uciekać. Ale ześ nie wzasnoł, ześ nie zafajdał gatek i to dobze. Dalej będzie ich wincej. Nie puscaj ich do swojej głowy! Tsymaj ich z daleka!
— Czemu? A co one… Nie, nie mów!

UWIELBIAM NAC MAC FEEGLI ! 😁

2018
seria przeczytana ponownie 2022

[...]
"Kiedy byk spotyko paniom krowe, nie musi jej godoć: "serce mi robi <bang bang>, kiedy cie widzem" bo majom to jakby wbudowane do głowy. Ludziom je trudniej. Bo wicie, Romansowanie je bardzo ważne. W zasadzie je to sposób, coby chłopocek mógł się zbliżyć do dziewcyna tak, coby łona go nie pobiła i nie wydropała łocu."
[...]
— Co to było?
— Nie wimy, jak łone same...

Jedna z książek Mistrza, która ma bardzo gorzko - słodki posmak. Nie brakuje w niej humoru, ironii i sarkazmu, ale przede wszystkim daje do myślenia. Skłania do refleksji. Potrafi zdołować a jednocześnie wywołać uśmiech, a przy tym wszystkim człowiek co chwilę kiwa głową ze zrozumieniem. Takie rzeczy u Pratchetta to nie nowość, jednak tutaj cała powieść ma taki klimat.
Humor poprawiają nie poddający się nigdy Fegglowie. Oni zawsze dają z siebie wszystko. Nic co dotyczy Tiffany Obolałej nie jest im obce (pewnie dlatego, że czytają jej pamiętnik). Cokolwiek stanie na jej drodze nie jest im straszne. Są rozbrajający i dzięki nim książka dostaje ode mnie osiem gwiazdek.
Główna bohaterka tego podcyklu dostaje lekcje życia, i lekcje o śmierci, na szczęście chociaż młodą jest bardzo pojętną uczennicą. Czas poznać pozostałe części podcyklu o Tiffany.

Jedna z książek Mistrza, która ma bardzo gorzko - słodki posmak. Nie brakuje w niej humoru, ironii i sarkazmu, ale przede wszystkim daje do myślenia. Skłania do refleksji. Potrafi zdołować a jednocześnie wywołać uśmiech, a przy tym wszystkim człowiek co chwilę kiwa głową ze zrozumieniem. Takie rzeczy u Pratchetta to nie nowość, jednak tutaj cała powieść ma taki...