Zawiodłem się na Rzeźniku drzew, i to nie tyle z uwagi na sam poziom opowiadań, co ich układ w książce. Trzeba zaakceptować, że każdym zbiorze opowiadań (a także albumach muzycznych itp.) część treści będzie odstawać poziomem od reszty; w Rzeźniku drzew stosunek pomiędzy nimi nie jest jakiś dramatyczny, gdyż wynosi niemal pół na pół. Problem w tym, iż Andrzej Pilipiuk obiecał mi niezłą rozrywkę. Dwa pierwsze, krótkie, humorystyczne i przewrotne opowiadania, niejako wprowadzające do publikacji, zapowiadały, że lektura będzie szybka, łatwa i przyjemna, przez co zyskam kolejną pozycję, do której chętnie wrócę w chwili znudzenia.

To, co nastąpiło później dość boleśnie sprowadziło mnie do szarej rzeczywistości. W zasadzie pięć kolejnych opowiadań (ignorując chwilowo Czytając w ziemi) obnaża dobitnie wszystkie słabości postawy mówiącej, iż pisarz jest od pisania tak jak dupa jest od srania. Widzimy, aż za dokładnie, że Andrzej Pilipiuk nie przypisuje swojej twórczości, żadnej misji, czy głębokiego przesłania – jeśli jednak w parze z tym nastawieniem nie idzie świetny pomysł na historię, pozostaje wierzyć, że czytelnik zdobędzie się na tytaniczny wysiłek, by przerzucić kolejną stronę.

Niestety – opowiadania #3-5, #7-8 mają zdecydowanie zachwiane proporcje: pełno w nich dłużyzn, ślimaczenia się akcji i słabych dialogów, zaś zdecydowanie brakuje polotu i generalnie pomysłu na dobrą historię, tudzież niezłe zakończenie. Czuć za to wewnętrzne parcie autora, by koniecznie zapełnić czymś te kolejne strony. W niektórych przypadkach mogę się nieco mylić; możliwe, że mniej zajmująca natura tychże bierze się stąd, iż Pilipiuk nie powinien się tykać niczego, co choć z grubsza przypomina science-fiction.

Na tej samej zasadzie nie powinno dziwić, że historie, które dotyczyły archeologii – wyuczonej profesji pisarza – wywierały na mnie o niebo lepsze i większe wrażenie. Znamienne jest także to, że część, jak wspomniane Czytając w ziemi, zdawała się nie zmierzać w żadnym konkretnym kierunku. I mimo, że autor pozwalał się akcji rozwijać powoli i niemal dziko, opowiadanie przykuwało uwagę nie pozwalając się zbyt często od siebie oderwać. Podobnie ma się sprawa z Poddaszem i Sercem kamienia, te jednak są zwyczaje dobre i naturalnie zajmujące, prawdopodobnie z tej samej szuflady, co niektóre historie z Czerwonej gorączki czy 2586 kroków (w zasadzie w całości).

Zawiodłem się na Rzeźniku drzew, i to nie tyle z uwagi na sam poziom opowiadań, co ich układ w książce. Trzeba zaakceptować, że każdym zbiorze opowiadań (a także albumach muzycznych itp.) część treści będzie odstawać poziomem od reszty; w Rzeźniku drzew stosunek pomiędzy nimi nie jest jakiś dramatyczny, gdyż wynosi niemal pół na pół. Problem w tym, iż Andrzej Pilipiuk...