No niestety, nie porwały mnie te opowiadania. Niby groza ale nie do końca, niby ciekawe pomysły ale jakieś wydumane i bez blyskotliwych zwrotów i ciekawych zakończeń. Razem robi to na mnie wrażenie trochę zagraconego pomieszczenia, które po uporządkowaniu i nadaniu jednego wyrazistego stylu miałoby wielki potencjał.

No niestety, nie porwały mnie te opowiadania. Niby groza ale nie do końca, niby ciekawe pomysły ale jakieś wydumane i bez blyskotliwych zwrotów i ciekawych zakończeń. Razem robi to na mnie wrażenie trochę zagraconego pomieszczenia, które po uporządkowaniu i nadaniu jednego wyrazistego stylu miałoby wielki potencjał.

Nie jestem amatorką opowiadań, ale już od jakiegoś czasu ciekawiło mnie, żeby poznać coś autorstwa Pana Pilipiuka i wybrałam ten zbiór.

Ogólnie spoko, podczytywałam je sobie powoli. Klimatem są bardzo różne, jedne trochę poważniejsze, z dreszczykiem, inne zabawne. Podobał mi się klimat tytułowego opowiadania. Pewnie po covidzie nie każdy ma ochotę czytać o zarazie, ale ja lubiłam jeszcze w szkole np. Dżumę Camusa i lubię taką stylizację na dawne lata.

Rozbawiło mnie też opowiadanie o wampirach (krew łaciata itp.)

Ogólnie, jeżeli ktoś lubi krótkie formy, to całkiem ciekawy zbiór.

Nie jestem amatorką opowiadań, ale już od jakiegoś czasu ciekawiło mnie, żeby poznać coś autorstwa Pana Pilipiuka i wybrałam ten zbiór.

Ogólnie spoko, podczytywałam je sobie powoli. Klimatem są bardzo różne, jedne trochę poważniejsze, z dreszczykiem, inne zabawne. Podobał mi się klimat tytułowego opowiadania. Pewnie po covidzie nie każdy ma ochotę czytać o zarazie, ale ja...

Zdecydowanie czuć, że autor dopiero się rozkręca jeśli chodzi o cykl Światy Pilipiuka. W późniejszych tomach jest zdecydowanie lepiej. Na pewno brakuje mi tutaj Storma, na szczęście pojawia się Skórzewski. Ogólnie cały tom dość monotematyczny, w zasadzie wszystkie opowiadania koncentrują się na Wschodzie i wszelakich wariantach w jakich mogłaby się potoczyć historia Polski i naszych wschodnich sąsiadów. Po pewnym czasie zaczyna to lekko nudzić, bo niby zaczynamy nowe opowiadanie, a za chwilę i tak wracamy do utartego schematu.

Zdecydowanie czuć, że autor dopiero się rozkręca jeśli chodzi o cykl Światy Pilipiuka. W późniejszych tomach jest zdecydowanie lepiej. Na pewno brakuje mi tutaj Storma, na szczęście pojawia się Skórzewski. Ogólnie cały tom dość monotematyczny, w zasadzie wszystkie opowiadania koncentrują się na Wschodzie i wszelakich wariantach w jakich mogłaby się potoczyć historia Polski...

Pierwszy ze zbiorów opowiadań od Pana Pilipiuka. Większość opowiadań skupia się dookoła tematyki sowieckiej, postapokaliptycznej, lub jest to radosna twórczość „co by było gdyby”. Opowiadania są napisane lekko, nie zmuszają to wielkiego myślenia, ale przez to sprawiają przyjemność z samego czytania. Kilka z nich naprawdę mi się spodobało, np „W moim bloku straszy”, które jest napisane w formie listu zaniepokojonego mieszkańca bloku, uważającego, że w jego bloku dzieją się dziwne rzeczy. Rozwiązanie tej zagadki jest prozaiczne, ale większość z nas kojarzy taką osobę, która nie mając własnych poważnych problemów, knuje teorie spiskowe. Odpowiedź rządu na ten list jest jeszcze zabawniejsza.

Ciekawi mnie, jakie opowiadania znajdują się w kolejnych tomach :)

Pierwszy ze zbiorów opowiadań od Pana Pilipiuka. Większość opowiadań skupia się dookoła tematyki sowieckiej, postapokaliptycznej, lub jest to radosna twórczość „co by było gdyby”. Opowiadania są napisane lekko, nie zmuszają to wielkiego myślenia, ale przez to sprawiają przyjemność z samego czytania. Kilka z nich naprawdę mi się spodobało, np „W moim bloku straszy”, które...

Ani to dobre, ani złe. Autor wydaje się być zafascynowany Rosją, wiekiem dziewiętnastym i historią alternatywną. Lubi też kicz, dużo kiczu. Na plus to, że kija w tyłku też nie ma (vide Twardoch).

Ani to dobre, ani złe. Autor wydaje się być zafascynowany Rosją, wiekiem dziewiętnastym i historią alternatywną. Lubi też kicz, dużo kiczu. Na plus to, że kija w tyłku też nie ma (vide Twardoch).

Niestety nierówna książka. Jedne opowiadania zachwycały, inne zwyczajnie nudziły. Doktor Skórzewski zdecydowanie na plus, podobnie Czarownica Monika. Z zabawniejszych dla mnie treści "Wyjąłem notatniki ołówek. Więzień zaczął mówić. Zawsze wcześniej, czy później zaczynają mówić. Języków nie obcinamy".

3/2024

Niestety nierówna książka. Jedne opowiadania zachwycały, inne zwyczajnie nudziły. Doktor Skórzewski zdecydowanie na plus, podobnie Czarownica Monika. Z zabawniejszych dla mnie treści "Wyjąłem notatniki ołówek. Więzień zaczął mówić. Zawsze wcześniej, czy później zaczynają mówić. Języków nie obcinamy".

3/2024

Rewelacyjny zbiór opowiadań, które czyta się z bardzo dużym zainteresowaniem.

Rewelacyjny zbiór opowiadań, które czyta się z bardzo dużym zainteresowaniem.

Wydaje mi się, że Pilipiuka, albo się wciąga na raz, albo nigdy za niego nie bierze. Mi jego poczucie humoru i sposób pisania bardzo podpasował więc i tym razem się nie zawiodłem. Bawiłem się bardzo dobrze i w sumie nawet ciężko wskazać słabe opowiadanie. Polecam

Wydaje mi się, że Pilipiuka, albo się wciąga na raz, albo nigdy za niego nie bierze. Mi jego poczucie humoru i sposób pisania bardzo podpasował więc i tym razem się nie zawiodłem. Bawiłem się bardzo dobrze i w sumie nawet ciężko wskazać słabe opowiadanie. Polecam

Co to za miłość do Rosji? Połowa opowiadań to albo carska Rosja, albo ZSRR, do tego podane w pozytywnym świetle.

Co to za miłość do Rosji? Połowa opowiadań to albo carska Rosja, albo ZSRR, do tego podane w pozytywnym świetle.

Wysłuchane w formie audiobooka. Dwa z opowiadań to powtórka o doktorze Pawle Skórzewskim z Tomu 0 ("2586 kroków" i "Wieczorne dzwony"). Inne dzieją się we współczesnej ("Samolot do dalekiego kraju"),komunistycznej czy średniowiecznej ("Wiedźma Monika") Polsce, w Rosji ("Griszka", "Szambo"),w zmutowanej ukraińskiej strefie Czarnobylu ("Strefa"). Jest historia z alternatywną rzeczywistością, w której Polska wygrywa II wojnę ("Atomowa ruletka") i podróżami w czasie w tle ("Szansa"),króciutki pastisz Fausta i Pana Twardowskiego ("Parszywe czasy"),wilkołaki i wampiry ("Vlana") czy w końcu fantastyka naukowa z nagrodą Zajdla na koncie ("Mars 1899"). Spora różnorodność, ale wciąż interesujące i dobrze napisane.

Wysłuchane w formie audiobooka. Dwa z opowiadań to powtórka o doktorze Pawle Skórzewskim z Tomu 0 ("2586 kroków" i "Wieczorne dzwony"). Inne dzieją się we współczesnej ("Samolot do dalekiego kraju"),komunistycznej czy średniowiecznej ("Wiedźma Monika") Polsce, w Rosji ("Griszka", "Szambo"),w zmutowanej ukraińskiej strefie Czarnobylu ("Strefa"). Jest historia z...