Kolejne wspomnienia najbardziej mrocznych czasów XX wieku,opowiedziane przez niezwykłe bohaterki, niezłomne tamtym czasów, które miałam szansę poznać.
Prześladuje mnie od jakiegoś czasu myśl(kiedy poznałam juz historie dziewczyn z Powstania i tych walczących z komunizmem), że kobiety wywieziono daleko na wschód, głodzone i poniżane ucierpiały najbardziej. Dlaczego? W pewnym miejscu swej wędrówki nikt już ich nie pilnował, teoretycznie miały wolną drogę by wrócić a jednak nie mogły nic zrobić. Nie mogły zawrócić, były tysiące kilometrów od domu. Ta właśnie beznadzieja jest dla mnie miarą cierpienia. Dlatego wieść o tworzącej się Armii generała Andersa była tak wielka nadzieją. Może się mylę ale sprawa polska była tu drugorzędna. Miały szansę żyć. Zobaczyć utraconych bliskich, usłyszeć język polski i w końcu najeść się i umyć. Znalazły namiastkę polskości w gorących piaskach Iranu, Palestyny czy Egiptu. Wiele z nich nie wróciło do kraju gdzie się urodziło bo ich domu już nie było, ziemie polskie były już poza granicami. To był już inny świat

Kolejne wspomnienia najbardziej mrocznych czasów XX wieku,opowiedziane przez niezwykłe bohaterki, niezłomne tamtym czasów, które miałam szansę poznać.
Prześladuje mnie od jakiegoś czasu myśl(kiedy poznałam juz historie dziewczyn z Powstania i tych walczących z komunizmem), że kobiety wywieziono daleko na wschód, głodzone i poniżane ucierpiały najbardziej. Dlaczego? W...