Cytat dnia
-To już nas tylko dwóch zostało z drużyny. Trzymajmy się, Zbyszek. Tak, rzeczywiście. Uświadomiłem sobie, że nie ma już tej naszej jedenast...
Najnowsze artykuły
ArtykułyNagroda Bookera 2024: Rekordowa liczba kobiet na krótkiej liście
3
ArtykułySą osoby, którym dopiero zbrodnia przynosi ukojenie – Janne Aagaard o „Morderstwach nad Bałtykiem”
1
ArtykułyPoznańskie święto kryminału. Nadchodzi Festiwal Granda
1
ArtykułyFestiwal Literatury Azjatyckiej w Warszawie – listopadowe wydarzenie pełne kulturalnych atrakcji4
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Dziennik powstańca Zbigniew Czajkowski-Dębczyński 
"Dziennik powstańca" robi naprawdę duże wrażenie, nawet jeśli zna się dobrze historię Powstania Warszawskiego i II wojny światowej.
Część wspomnień autor spisał na gorąco oraz krótko po kapitulacji, część dopisał po latach, przywołując także wydarzenia z wcześniejszych lat okupacji.
Całość jest niezwykle dynamiczna, poruszająca, wstrząsająca. Jest tu też jednak miejsce na odrobinę poczucia humoru typowego dla młodzieńczej fantazji i brawury.
Zbigniew Czajkowski-Dębczyński opisuje Powstanie Warszawskie w sposób realistyczny, bez przemilczeń i upiększeń. Dokonuje też oceny tego wydarzenia, które do dziś wzbudza kontrowersje nie tylko wśród badaczy historii. Czy było warto poświęcić życie aż tylu młodych ludzi? Czy należało skazać na cierpienia i śmierć wiele tysięcy cywilów?...
Te i inne pytania na pewno będą mnożyć się jeszcze przez lata. Dlatego warto poznać także opinię uczestnika, który naprawdę doświadczył powstańczego piekła, a nie jest jedynie teoretykiem.
Dla mnie lektura tej książki była ważna z jeszcze jednego powodu. Dowódcą autora był Krzysztof Kamil Baczyński, jeden z moich ulubionych poetów. Jego sylwetce Zbigniew Czajkowski-Dębczyński poświęca sporo miejsca.
Warto wspomnieć, że był on świadkiem pochowania poety, jedynym, który przeżył wojnę i mógł później o tym opowiedzieć.
Szczególnie wzruszające okazały się dla mnie też fragmenty, w których autor pisze o swoich kolegach z konspiracji, rówieśnikach, z których większość zginęła. To im właśnie poświęcił swoją książkę.
"Dziennik powstańca" to świetna lekcja historii - jak już wcześniej ktoś napisał w swojej opinii. Zgadzam się z tym w stu procentach i uważam, że przynajmniej fragmenty tej książki warto by było czytać na lekcjach, bo żaden, nawet najlepiej napisany podręcznik nie odda tak grozy wojny, jak opowieść kogoś, kto jej doświadczył i w dodatku potrafi przekonująco, realistycznie o tym pisać.
Dziennik powstańca Zbigniew Czajkowski-Dębczyński
„”Dziennik powstańca” przeczytałem dwukrotnie i gotowy jestem wygłosić długą pochwałę. Jest to świetna proza i fakt, że napisał ją młodzieniec, budzi moją zazdrość” – myślę, że słowa Zbigniewa Herberta są znakomitą rekomendacją tej książki. Kierowałam się nimi, kupując egzemplarz w księgarni. Niebagatelne znaczenie miał również fakt, że autor, czyli Zbigniew Czajkowski-Dębczyński ps. „Deivir” walczył w Powstaniu Warszawskim w szeregach słynnego batalionu „Parasol”, a jego dowódcą był Krzysztof Kamil Baczyński. Po wojnie autor dziennika był jedynym żyjącym świadkiem śmierci Baczyńskiego i mógł wskazać miejsce jego pochówku.
„Deivir” spisał wspomnienia kilka miesięcy po powstaniu. Nie miał zamiaru ich publikować. Zmienił zdanie po koniec lat sześćdziesiątych i zadedykował tę książkę siedmiu przyjaciołom, którzy polegli. Jednemu z nich poświęcił cały rozdział – 23 sierpnia: „Deivir” i „Baszkir” patrzą na konanie swego 17-letniego przyjaciela, który został postrzelony w głowę. Ranny wyje. Lekarz nie chce mu zrobić opatrunku, bo wie, że chłopak umrze za kwadrans, a bandaże są potrzebne innym chorym, którzy mają szansę na przeżycie. „Deivir” i „Baszkir” odchodzą od zmysłów, słuchając krzyków swego kolegi i nie mogąc mu w żaden sposób pomóc. Straszna scena. Bardzo realistycznie opisana.
„Dziennik powstańca” naprawdę warto przeczytać.
