RECENZJA ŁĄCZĄCA 3 TOMY.

Trudi Canavan bestsellerowa australijska pisarka. Kto by o niej nie słyszał?
Prawie w każdej biblioteczce, u moich znajomych znajduje się ona na któreś z półek, jak nie na przeczytanych, to zaplanowanych. Myślałam sobie, a niech to, może wreszcie znajdę książkę, która wciągnie mnie tak, iż zacznę gustować w powieściach przygodowych?
Miałam wielką nadzieję. Pewnego dnia, zauważyłam na półce w bibliotece całą serię „Era Pięciorga” postanowiłam ją wypożyczyć. Bardzo ucieszyłam się, że wreszcie i ja poznam tą wybitną pisarkę fantazy…, lecz teraz się zastanawiam czy na pewno było warto.

„…Ale człowiek nie jest stworzony do tego, by w chwilach uniesienia cokolwiek analizować.”*

Pierwszą część odebrałam bardzo pozytywnie. Co najważniejsze zawiało NOWOŚCIĄ, żadnych wampirów, wiedźm, młodzieży, aniołów: tylko kapłani, Bogowie i bitwy. Trudi wręcz za dobrze wykreowała świat władających przez pięcioro bogów :Chaio, Huan, Lore, Yranno i Saru. Czułam się tak jakbym odkryła nową oazę. Świat przedstawiony w takiej postaci urzekł mnie. Do ostatniej strony pochłonęły mnie dylematy osób przedstawionej w tej części. „Kapłanka w bieli” pokazała mi historię, w którą chciałam się zagłębić, aby poznać obyczaje śmiertelnych jak i tych nieśmiertelnych, Bogów, kapłanów, tkaczy snów… po prostu wszystkich.

„Miłość każe nam znosić rzeczy, które normalnie byśmy nie odrzucili.” **

Druga część, bardzo mnie rozczarowała. Z każdą mijającą stroną zastawiałam się, po co ja to czytam? Jednak zmusiłam się. Gdy patrzyłam opinie innych czytelników, sugerowały one, iż ten tom będzie lepszy, niż poprzedni. Byłam cała w skowronkach. Potem ta radość opadła… Dotarłam do połowy i myślałam, kiedy odkryję tę najfajniejszą część? Może coś przeoczyłam, powiedzmy pół książki? Hmm nie to chyba nie to. Dopiero końcówka dała, jakąkolwiek szansę.

„Człowiek zawsze chce tego, czego nie może zdobyć”***

Trzecia część chwila prawdy wóz czy przewóz. O to jest pytanie. Ten tom niósł wiele nadziei jak i wiele niechęci. Na szczęście długo nie musiałam czekać na rekompensatę za drugą część. Od początku wciągnęłam się w finałową rozgrywkę między pentadrianami a cyrklianami. Ciągle coś się stało. Dopiero w tej książce nie miałam świadomości tak dużej ilości stron. Auraya zostanie poddana wielkiej próbie. Czy uda jej się zwyciężyć? Finał serii zaskoczy Cię na pewno. Czegoś takiego na pewno się nie spodziewałeś.
Uważam, że było warto przemęczyć się przez środkową pozycję by odkryć koniec.
Najlepsza część sagii? Zdecydowanie!

Ten cykl nie powalił mnie na kolana. Za dużo było wątków, czasem dopiero po paru zdaniach orientowałam się, z czyimi przemyśleniami, historiami się stykam. Po drugie, co to za tomiska. Ponad 600 stron!? Leciutka przesada. Na szczęście, aż tak bardzo mozolnie się nie czytało. Cóż jednak samo patrzenie na taką grubą książkę zniechęcało. Po trzecie za dużo opisów. Jak widać troszeczkę się tego uzbierało, dlatego przejdę do zalet. Pierwszym a dodatkowo najważniejszym plusem całej tej serii jest fabuła. Za to Trudi należą się wielkie ukłony.
Za to najlepszym/najfajniejszym punktem tych 1800 stron był Figiel. Od początku go pokochałam. Bez niego cała seria byłaby bardzo mdła.
Nie powiem, że nie polubiłam Aurayę, jednakże nie wyczuwam tak wielkiego smutku, jaki zdarzał mi się już czuć po opuszczeniu bohaterów. Czy jeszcze raz przeczytam tę serię? Nie.

„Szczęśliwe zakończenie to luksus, na jaki może pozwolić sobie fikcja.”

*cytat z „Kapłanka w bieli”
** cytat z „Ostatnia z dzikich”
** cytat z „Głos Bogów”

RECENZJA ŁĄCZĄCA 3 TOMY.

Trudi Canavan bestsellerowa australijska pisarka. Kto by o niej nie słyszał?
Prawie w każdej biblioteczce, u moich znajomych znajduje się ona na któreś z półek, jak nie na przeczytanych, to zaplanowanych. Myślałam sobie, a niech to, może wreszcie znajdę książkę, która wciągnie mnie tak, iż zacznę gustować w powieściach przygodowych?
Miałam wielką...