Sięgnąłem po tę książkę nie wiedząc kompletnie niczego o jej autorce. Do sięgnięcia zachęciło mnie bowiem to, że powieść tę wydał Karakter a ja bardzo sobie cenię to wydawnictwo a zwłaszcza jego cykl „Seria Literacka Karakteru”. Po książki z tej serii sięgam w ciemno. Zazwyczaj trafiają w mój gust. Tym razem było z tym trochę ciężej, niemniej jednak „Wróżba. Wspomnienia dziewczynki” koniec końców okazały się ciekawą lekturą.

Agneta Pleijelj, jeśli wierzyć opisom książki, opisała we „Wróżbie” swoje życie, właściwie lata dzieciństwa i wczesnej młodości. Nie znam niestety życiorysu autorki, żeby stwierdzić na ile w tym było fikcji i kreacji a na ile prawdy. Przyjmę zatem określenie „proza autobiograficzna” za swoisty wyznacznik jakim się będę kierował a mianowicie fikcja literacka oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia Pleijel.

Nie da się ukryć, że w powieści dominują raczej smutne uczucia – nostalgia, melancholia, poczucie straty i przemijania, obecne są tu też niełatwe i skomplikowane relacje, czy to rodzinne czy z rówieśnikami. Więcej tu przygnębiających niż wesołych momentów, tych drugich jest jak na lekarstwo, jeśli się już zdarzą, to mają swoje drugie dno, gorzkie i pełne ironicznego dystansu. Główna bohaterka jest zagubiona, szuka siebie, swojego miejsca w życiu, stara się tak bardzo wpasować w otaczający ją świat, czasem kosztem bycia skrajnie konformistyczną by nagle ku rozpaczy matki rzucić popaść w egocentryzm, rzucić wszystko i wyjechać do Paryża. Główna bohaterka to skomplikowana postać, miotająca się, pełna emocji a jednocześnie sprawiająca wrażenie, że żyje życiem innych ludzi a nie swoim.

Co mnie trochę zastanawiało podczas lektury to dziwny chłód i dystans w sposobie pisania autorki. Jak gdyby nie chciała pozwolić by czytelnik zbliżył się do bohaterki, jak gdyby chciała by czytelnik nabrał przez to lepszej perspektywy. A może taki był zamysł? Może tak właśnie chciała tę historię opowiedzieć? Mam zamiar sięgnąć po „Zapach mężczyzny” czyli powieść określaną jako swoistą kontynuację „Wróżby” by dowiedzieć się czy taki jest styl autorki czy był to zabieg zastosowany jedynie na potrzeby tejże powieści.

Sięgnąłem po tę książkę nie wiedząc kompletnie niczego o jej autorce. Do sięgnięcia zachęciło mnie bowiem to, że powieść tę wydał Karakter a ja bardzo sobie cenię to wydawnictwo a zwłaszcza jego cykl „Seria Literacka Karakteru”. Po książki z tej serii sięgam w ciemno. Zazwyczaj trafiają w mój gust. Tym razem było z tym trochę ciężej, niemniej jednak „Wróżba. Wspomnienia...

Uwielbiam takie wspomnieniowe książki, gdzie okiem dziecka widzimy tragedie dorosłych. Do tego Skandynawia. Topka.

Uwielbiam takie wspomnieniowe książki, gdzie okiem dziecka widzimy tragedie dorosłych. Do tego Skandynawia. Topka.

Czegoś mi w niej zabrakło. Mam nadzieję, że druga część cyklu nadrobi te braki i przepadnę.

Czegoś mi w niej zabrakło. Mam nadzieję, że druga część cyklu nadrobi te braki i przepadnę.

Bardzo wzruszająca,.
Działa na psyche.
Daje do myślenia.
Polecsm

Bardzo wzruszająca,.
Działa na psyche.
Daje do myślenia.
Polecsm

Czytana w pewnym wieku porusza do głębi

Czytana w pewnym wieku porusza do głębi

Pierwsza część wspomnień z dzieciństwa i dojrzewania Agnety Pleijel. Bardzo intymne i szczere. Rozdacie i niemoc wobec rozchodzących się rodziców, niestabilnie emocjonalnej matki i zagubienia ojca, z reminiscencjami odkrywanych rodzinnych sympatii do faszyzmu w tle.
Bardzo prawdziwe.

Pierwsza część wspomnień z dzieciństwa i dojrzewania Agnety Pleijel. Bardzo intymne i szczere. Rozdacie i niemoc wobec rozchodzących się rodziców, niestabilnie emocjonalnej matki i zagubienia ojca, z reminiscencjami odkrywanych rodzinnych sympatii do faszyzmu w tle.
Bardzo prawdziwe.

Moze ta historia sie jakos nagle ratuje, ale nie dalam rady doczekac do tego czasu. Irytujaca.

Moze ta historia sie jakos nagle ratuje, ale nie dalam rady doczekac do tego czasu. Irytujaca.

Jak zwykle klimaty skandynawskie są trudne, ciężkie i nie do zapomnienia. Kolejna autobiografia, tym razem szwedzkiej Autorki ale równie poruszająca najgłębsze pokłady pojmowania jak poprzednia. Przesączona emocjami, niestety głównie negatywnymi, wżerającymi się w każdy zakątek. Kolejny dowód na to, że trudne przeżycia wzmacniają siłę przekazu.

Jak zwykle klimaty skandynawskie są trudne, ciężkie i nie do zapomnienia. Kolejna autobiografia, tym razem szwedzkiej Autorki ale równie poruszająca najgłębsze pokłady pojmowania jak poprzednia. Przesączona emocjami, niestety głównie negatywnymi, wżerającymi się w każdy zakątek. Kolejny dowód na to, że trudne przeżycia wzmacniają siłę przekazu.

Dla takich książek czytam…

Dla takich książek czytam…

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne),ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne),ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.