Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W dorosłości dochodzą do ściany niemocy, bo nie dostali tak podstawowej rzeczy, jaką jest miłość matki lub ojca. Czasem obojga. Ciężko jest im to zrozumieć i pogodzić się z traumą niekochania. Czują się słabsi, niedowartościowani, zbuntowani. Syndrom dziecka opuszczonego bo o tym mowa, a wspominam o nim ponieważ cierpiały na niego bohaterki powieści "Gdyby Nina wiedziała" Trzy kobiety; Wera, Nina i Gilli, trzy kolejne pokolenia, trzy zupełnie odmienne charaktery, trzy zbuntowane jednostki, trzy poranione istoty i wszystkie pałające do siebie skrajnymi uczuciami. Nienawiść przechodząca w okruchy miłości. Miłość, która powoli z okruchów się odradza. Wszystkie trzy walczą z syndromem odrzucenia, próbują zrozumieć swoje uczucia względem siebie, wybaczyć doznane krzywdy. Burza w szklance wody do której dołącza jeden mężczyzna; poczciwy Rafael, porzucony przez żonę. Wera Novak to imigrantka z Jugosławii, żona, a raczej wdowa po Milośu, serbskim oficerze kawalerii marszałka Tity. Emigrowała po jego śmierci wraz z 16 letnią córką Niną do Izraela, gdzie poznała i została zoną Tuwii, agronoma nadzorującego gospodarstwa położone między Hajfą a Nazaretem. Nina jako nastolatka poznała syna Rafaela, który stracił głowę dla dziewczyny. Stała się ona dla niego bóstwem, kobietą, dla której oddałby życie. Wspólnie wychowywali córkę Gilli. Niestety tylko przez 3,5 roku. Później Nina zniknęła. Gilli ma 40 lat i jest w związku z dużo starszym od niej Meirem. Czy jest szczęśliwa? "Gdyby Nina wiedziała" to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Historia, do spisania/ nagrania której dąży Gilli, najmłodsze ogniwo w rodzinie. Zabiera 90-letnią babcię Werę w podróż, podczas której chce jak najwięcej dowiedzieć się o swojej rodzinie, chce zrozumieć jakie wydarzenia miały wpływ na to, jak potoczyło się życie jej babci, mamy i skąd tyle bólu, tyle niezrozumiałych decyzji, które podejmowały podczas doczesnej wędrówki. Trudna ta historia, pogmatwana, pełna zawiłości, ale ciekawie przedstawiona. Teraźniejszość miesza się z odległymi wspomnieniami, aby za chwilę wrócić na swoje tory. Książka, którą trudno jednoznacznie ocenić, bo czasami nie idzie się od niej oderwać, a czasami dłuży się i nuży. Puzzle życia składają się w jeden wielki obraz, wspomnienia ranią, ale i w pewien sposób leczą zranione dusze, rodzinne zdrady zostają zaleczone przez kiełkującą miłość. Warto przenieść się wraz z bohaterami Grosmana do Izraela, na Goli Otok, warto przeżyć emocjonalną huśtawkę.