Pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Bessona i od razu taki zachwyt.
Akcja obejmuje jedno popołudnie w kawiarni, gdzie kobieta po pięciu latach spotyka mężczyznę, którego kiedyś bardzo kochała. On jednak wybrał inną, skuszony jej pochodzeniem i elegancją. W międzaczasie w związek wkradła się nuda, nie uratowały go nawet dzieci, teraz jest po rozwodzie.
Wchodzi do kawiarni i czas się zatrzymuje...
Minuty płyną powoli, a oni rozważają wszystkie swoje emocje. Oglądają je i badają każde uczucie, każdą myśl jak kolorowe szkiełko pod światło.
Tylko 150 stron, a ile emocji.
Właściwie nie ma czym się zachwycać - historia jakich wiele: ich dwoje i ich zraniona miłość, wzajemne żale i pretensje, choć tłumione elegancko.
Pojawia się jednak cień nadziei na porozumienie i nowy rozdział tej historii.
Louise i Stephen rozmawiają ze sobą, a czytelnik ogląda ich jak w stop klatce, bo akcja co chwilę się zatrzymuje, by opisać, co aktualnie czują.
Zakończenie jest bardzo otwarte, może nawet czytelnik oczekiwałby innego.
Nie zawsze jednak historia kończy się tak, jakbyśmy tego chcieli.
W tej powolności i subtelnej grze uczuć tkwi cała siła prozy Bessona.
Nie ma tu żadnej porywajacej akcji. Nie jest to też żaden romans.
Tylko słowa te wypowiedziane i te przemilczane i drobne gesty.
Tylko esencja emocji i myśli.
Ja jestem zauroczona.

Pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Bessona i od razu taki zachwyt.
Akcja obejmuje jedno popołudnie w kawiarni, gdzie kobieta po pięciu latach spotyka mężczyznę, którego kiedyś bardzo kochała. On jednak wybrał inną, skuszony jej pochodzeniem i elegancją. W międzaczasie w związek wkradła się nuda, nie uratowały go nawet dzieci, teraz jest po rozwodzie.
Wchodzi do...