Żelar Kvety Legatovej się nie czyta. Żelary się słucha.

Słucha się jak opowieści człowieka, z którego doświadczeniem nie sposób nam się mierzyć. W końcu układała ją przez ponad osiemdziesiąt lat. Scalała, ze skrawków, łatając mistrzowsko w całość. Układała, bo samą treść napisało życie. Życie surowe nie znające kompromisów. Życie nieponaciągane, bez makijażu, trudne, chcące istnieć za wszelką cenę, ciągle szukające szczęścia.

Legatova opowiadając życie, pozwala nam go wręcz fizycznie dotknąć. To boli. Boli, a mimo tego słuchamy dalej i dalej, ponieważ każde następne zdanie otwiera ogromne przestrzenie, gdzie możemy się ukryć i znaleźć coś żeby mimo wszystko, poczuć się lepiej.

Wszystko co chciałbym wtrącić, po namyśle wydaje mi się infantylne i śmieszne. Że postaci czasami mi się gubiły, zawsze mogłem przewertować książkę wstecz by sobie przypomnieć. Słuchając Żelar Legatovej nie chciałem przerywać, nie z grzeczności lecz żeby przypadkiem wytrącona nie skończyła opowiadać.

Książki się kończą, życie płynie. Ja do Żelar na pewno kiedyś wrócę.

Żelar Kvety Legatovej się nie czyta. Żelary się słucha.

Słucha się jak opowieści człowieka, z którego doświadczeniem nie sposób nam się mierzyć. W końcu układała ją przez ponad osiemdziesiąt lat. Scalała, ze skrawków, łatając mistrzowsko w całość. Układała, bo samą treść napisało życie. Życie surowe nie znające kompromisów. Życie nieponaciągane, bez makijażu, trudne,...