45/180/2023
Bardzo piękne opowiadania. Szczególnie w warstwie językowej, bo fabularnie - głównie bieda i przemoc, chociaż pozytywne przebłyski też są. Bordo polecamy, jak w starej reklamie operatora telefonów komórkowych.

45/180/2023
Bardzo piękne opowiadania. Szczególnie w warstwie językowej, bo fabularnie - głównie bieda i przemoc, chociaż pozytywne przebłyski też są. Bordo polecamy, jak w starej reklamie operatora telefonów komórkowych.

O jakie to dobre! Jakie piękne w swojej prostocie. To książka dla wielbicieli "Dygotu" Małeckiego, "Bogiń z Žítkovej”Tučkovej, a także "Dwóch księżycy" Kuncewiczowej.

O jakie to dobre! Jakie piękne w swojej prostocie. To książka dla wielbicieli "Dygotu" Małeckiego, "Bogiń z Žítkovej”Tučkovej, a także "Dwóch księżycy" Kuncewiczowej.

To jedna z tych nielicznych książek, które zostają z człowiekiem na zawsze.

To jedna z tych nielicznych książek, które zostają z człowiekiem na zawsze.

Kveta Legatova w "Żelarach" pozwala swoim czytelnikom dotknąć życia, ze wszystkimi jego słabościami, ale wciąż nieodparcie pięknego. Wraz z wieloma bohatera "Żelar", zanurzamy się w świat baśniowy, urzekający swoją sielskością i bliskością natury, momentami rozrywany przez ludzkie tragedie i smutki. Jest to powieść melancholijna i niebywale angażującą emocjonalnie. Napisana z rzadkim kunsztem i dojrzałością oraz uderzająca swą swojskością, choć napisana w innym kraju.

Kveta Legatova w "Żelarach" pozwala swoim czytelnikom dotknąć życia, ze wszystkimi jego słabościami, ale wciąż nieodparcie pięknego. Wraz z wieloma bohatera "Żelar", zanurzamy się w świat baśniowy, urzekający swoją sielskością i bliskością natury, momentami rozrywany przez ludzkie tragedie i smutki. Jest to powieść melancholijna i niebywale angażującą emocjonalnie. Napisana...

Przez Żelary brnie się jak przez zamulony staw. Drażniąco wkurzające oczekiwanie na kąpiel w chłodnej, przejrzystej wodzie. Efektem jest pływanie w ciemnobrunatnej, naruszonej i mętnej zupie z szuwarami ocierającymi brzuch i blokującymi ramiona. Ale jeśli lubi się pływać....

Przez Żelary brnie się jak przez zamulony staw. Drażniąco wkurzające oczekiwanie na kąpiel w chłodnej, przejrzystej wodzie. Efektem jest pływanie w ciemnobrunatnej, naruszonej i mętnej zupie z szuwarami ocierającymi brzuch i blokującymi ramiona. Ale jeśli lubi się pływać....

Kveta Legatova, właśc. Vera Hofmanowa (1919 – 2012) zadebiutowała tym zbiorem opowiadań w 2001 roku, mając 82 lata (nie licząc książki dla dzieci napisanej 40 lat wcześniej). Na podstawie opowiadania pt "Hanulka Jozy" powstał film "Żelary" nominowany w 2004 do Oscara.

Cieszę się z dwóch powodów: po pierwsze - pozostało mnie jeszcze 7 lat na debiut, a po drugie - powiększyła się grupka, o której pisałem recenzując Balabana:
"....Najpierw był Capek i Hasek, potem Hrabal, Kundera i Seifert, oraz poniekąd Kafka, teraz Balaban, a do tego Szczygieł, który sympatię do Czechów wywołał. I dobrze, bo niby sąsiedzi, a tak mało ich znamy...."
W międzyczasie doszedł Ota Pavel, a teraz Legatova.
Z notki Wydawcy:
...Akcja prezentowanych opowiadań rozgrywa się w pierwszej połowie XX w. Losy mieszkańców górskiej wioski Żelary ukazane są w sposób naturalistyczny, a jednocześnie poetycki, wręcz balladowy, przy tym daleki od sentymentalizmu. Łączy je jeden wspólny motyw: miłość...."
Z „miłością” to chyba przesada, bo to bardziej o kształtowaniu człowieka przez człowieka, czyli relacjach międzyludzkich.
Dodam, że emocjonalnie lektura ta kojarzy mnie się z „Księgą śmiechu i zapomnienia” Kundery,„Wiejskim Sherlockiem Holmesem” Lipatowa, jak i „Dublińczykami” Joyce'a, ale przede wszystkim z twórcą realizmu peryferyjnego - Markiem Nowakowskim
Miłosz zaczyna swoje najgenialniejsze dzieło - „Traktat teologiczny” słowami:
„Takiego traktatu młody nie napisze....”
Opowiadań Legatovej też, bo niezbędna do tego jest wiedza aposterioryczna czyli mądrość życiowa. Do zalet tego zbioru dodajmy język, którego próbkę podaję (s. 10)
„...straszny i bezsilny w dzikiej furii schorowanej starości”
Brrrr.... Polecam wrażliwym 10/10

Kveta Legatova, właśc. Vera Hofmanowa (1919 – 2012) zadebiutowała tym zbiorem opowiadań w 2001 roku, mając 82 lata (nie licząc książki dla dzieci napisanej 40 lat wcześniej). Na podstawie opowiadania pt "Hanulka Jozy" powstał film "Żelary" nominowany w 2004 do Oscara.

Cieszę się z dwóch powodów: po pierwsze - pozostało mnie ...

Na początku nie rozumiałam, czemu książka ma tak wysoką ocenę na LC. Nie mogłam przebić się przez gąszcz imion i nazwisk, a przez to miałam trudności w odnalezieniu sensu fabuły.

Na końcu powieści mogę tylko przyłączyć się do zachwytów. Niby taka mała wioska, gdzieś na odludziu w górach i tacy zwyczajni pospolici ludzie, a jednak jakże barwni, przedstawieni po mistrzowsku ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami. Moim sercem zawładnęli Helenka i Vratisłav.
Ciągłość chronologiczna nie jest tu zachowana, ale to niczemu nie przeszkadza, gdy historie zaczynają się ze sobą łączyć to już nie sposób oderwać się od czytania.
No i piękny język, kiedy trzeba poetycki, kiedy trzeba surowy.

Na początku nie rozumiałam, czemu książka ma tak wysoką ocenę na LC. Nie mogłam przebić się przez gąszcz imion i nazwisk, a przez to miałam trudności w odnalezieniu sensu fabuły.

Na końcu powieści mogę tylko przyłączyć się do zachwytów. Niby taka mała wioska, gdzieś na odludziu w górach i tacy zwyczajni pospolici ludzie, a jednak jakże barwni, przedstawieni po mistrzowsku...

Ukochane słowa rosnące dziko na ukochanych ziemiach, polach i łąkach, gdzie życiowe losy przeplatają się w tak samo różnorodnym rytmie, jak cykle przyrody. Życie ludzkie okrutne i piękne - ale piękne w prostocie. Opowiadania napisane z wielkim wyczuciem, delikatnością porannej rosy. To było jak spoglądanie przez dziurkę od klucza na kawałek świata (nie)znanego. Możliwość pooddychania żelarskim powietrzem.

Ukochane słowa rosnące dziko na ukochanych ziemiach, polach i łąkach, gdzie życiowe losy przeplatają się w tak samo różnorodnym rytmie, jak cykle przyrody. Życie ludzkie okrutne i piękne - ale piękne w prostocie. Opowiadania napisane z wielkim wyczuciem, delikatnością porannej rosy. To było jak spoglądanie przez dziurkę od klucza na kawałek świata (nie)znanego. Możliwość...

Żelar Kvety Legatovej się nie czyta. Żelary się słucha.

Słucha się jak opowieści człowieka, z którego doświadczeniem nie sposób nam się mierzyć. W końcu układała ją przez ponad osiemdziesiąt lat. Scalała, ze skrawków, łatając mistrzowsko w całość. Układała, bo samą treść napisało życie. Życie surowe nie znające kompromisów. Życie nieponaciągane, bez makijażu, trudne, chcące istnieć za wszelką cenę, ciągle szukające szczęścia.

Legatova opowiadając życie, pozwala nam go wręcz fizycznie dotknąć. To boli. Boli, a mimo tego słuchamy dalej i dalej, ponieważ każde następne zdanie otwiera ogromne przestrzenie, gdzie możemy się ukryć i znaleźć coś żeby mimo wszystko, poczuć się lepiej.

Wszystko co chciałbym wtrącić, po namyśle wydaje mi się infantylne i śmieszne. Że postaci czasami mi się gubiły, zawsze mogłem przewertować książkę wstecz by sobie przypomnieć. Słuchając Żelar Legatovej nie chciałem przerywać, nie z grzeczności lecz żeby przypadkiem wytrącona nie skończyła opowiadać.

Książki się kończą, życie płynie. Ja do Żelar na pewno kiedyś wrócę.

Żelar Kvety Legatovej się nie czyta. Żelary się słucha.

Słucha się jak opowieści człowieka, z którego doświadczeniem nie sposób nam się mierzyć. W końcu układała ją przez ponad osiemdziesiąt lat. Scalała, ze skrawków, łatając mistrzowsko w całość. Układała, bo samą treść napisało życie. Życie surowe nie znające kompromisów. Życie nieponaciągane, bez makijażu, trudne,...

Ciekawy zbiór opowiadań, które łączy miejsce akcji: prowincjonalna wieś Żelary, oraz bohaterowie, pojawiający się często w kilku historiach. Autorka niejednokrotnie przedstawia jedną historię z różnych punktów widzenia, dzięki czemu zaskakuje odbiorcę i zmusza go do refleksji nad omawianymi wydarzeniami. Język bywa toporny i naiwny, ale zarazem pasuje to do "wiejskiego" klimatu książki. Legatova nie ucieka od naturalizmu i brutalności, trochę już opatrzonej. Nieco osłabia to opowiadania.

Ciekawy zbiór opowiadań, które łączy miejsce akcji: prowincjonalna wieś Żelary, oraz bohaterowie, pojawiający się często w kilku historiach. Autorka niejednokrotnie przedstawia jedną historię z różnych punktów widzenia, dzięki czemu zaskakuje odbiorcę i zmusza go do refleksji nad omawianymi wydarzeniami. Język bywa toporny i naiwny, ale zarazem pasuje to do...