Klein-Reifling to mała miejscowość w Austrii oddalona 2 godziny jazdy pociągiem od Wiednia. W tej małej, biednej mieścinie w lokalu urzędowym pracuje Christine Hoflehner. Młoda, żywiołowa, ambitna, aczkolwiek biedna i skromna dziewczyna, życzliwa dla ludzi. Mimo, że młoda to trudy życia codziennego zaznaczyły już na jej twarzy szarość pod oczami oraz pierwsze, delikatne zmarszczki. Christine mieszka z schorowaną mamą, która w wielkim świecie ma siostrę. Zamożną Claire, niegdyś Klarę, która wyszła za mąż za podstarzałego przedsiębiorcę i maklera w branży bawełnianej, Holendra Anthonyego von Boolena.

Claire aby urozmaicić sobie dość nudne życie zaprasza do siebie siostrę, która ze względów zdrowotnych nie może udać się w podróż i wysyła za zgodą siostry swoją córkę, Christine.

Dziewczyna nie może uwierzyć, ze życie może być tak inne, tak piękne, lekkie i przyjemne a wszystko za sprawą pieniędzy, które jedni mają aż zanadto, a inni wciąż borykają się z biedą.

Zagłębienie się w literaturę Stefana Zweiga było dla mnie wielkim zdziwieniem, bardzo pozytywnym zdziwieniem. Ot taka prosta opowieść bez fajerwerków, bez szybkiej, brawurowej akcji. Tu w Austrii w 1926 roku życie toczy się powolnym tempem, gdzie bezrobocie i bieda wygląda zza każdego rogu. Jednak nie wszyscy są biedni. Jest grupa ludzi, która podczas I wojny światowej potrafiła robić nie lada interesy.
Autor jako genialny obserwator opisuje każdą z klas społecznych, ich zachowania, codzienne życie, małostkowe problemy bogatych kontra chęć przeżycia ludzi z niższych sfer. Doskonale analizuje portrety psychologiczne swoich bohaterów w tym w szczególności samej Christine.
Drobiazgowość z jaką opisuje każde wydarzenie, każdą czynność wykonywaną przez swoich bohaterów jest niesamowita, nie do opisania i nie do uwierzenia. W życiu nie pomyślałabym, że można tak kunsztownie opisać proste błahe czynności.
Dodatkowo swoich bohaterów wplata w czasy powojenne ukazując w ten sposób nastroje jakie panowały po I wojnie światowej. Nie stroni od trudnych problemów i tu nie tylko chodzi o biedę i ubóstwo. Pokazuje obłudę bogatych ludzi, ich małostkowość, problem znalezienia własnego miejsca w życiu, niezadowolenie z życia, które może zamiast do chęci znalezienia rozwiązania doprowadzać do agresji, lub depresji.
Ponad to pochyla głowę również nad samotnością człowieka, nad tym, że każdy z nas potrzebuje drugiej osoby. Ot nawet po to, aby porozmawiać i znaleźć upust swoim żalom i niezadowoleniom.

Klimat powieści jest ciężki, duszny, często przytłaczający, a mimo to im dalej, tym szybciej pochłania się ową powieść.

Trudna to powieść, trudni bohaterowie, trudne czasy, ale wspomnienia po mistrzowsko napisanej lekturze zostaną ze mną na długo.

Klein-Reifling to mała miejscowość w Austrii oddalona 2 godziny jazdy pociągiem od Wiednia. W tej małej, biednej mieścinie w lokalu urzędowym pracuje Christine Hoflehner. Młoda, żywiołowa, ambitna, aczkolwiek biedna i skromna dziewczyna, życzliwa dla ludzi. Mimo, że młoda to trudy życia codziennego zaznaczyły już na jej twarzy szarość pod oczami oraz pierwsze, delikatne ...

Gdybym miał wybrać mniej znanego pisarza, który nie ustępuje największym mistrzom, jak Dostojewski, Kafka czy Camus, to wskazałbym przede wszystkim na Stefana Zweiga. Narracja jest mistrzowska, ale tym, co szczególnie wsysa, jest przenikliwość psychologiczna. Trudno mi pomyśleć o drugim pisarzu, który tak empatycznie rozumie kobiety i potrafi tak przejmująco o nich pisać. Ta książka jest o zaklętym kręgu biedy w austriackim międzywojniu. Mimochodem pokazuje też, jakie nastroje pomogly dojść nazistom do władzy.

Gdybym miał wybrać mniej znanego pisarza, który nie ustępuje największym mistrzom, jak Dostojewski, Kafka czy Camus, to wskazałbym przede wszystkim na Stefana Zweiga. Narracja jest mistrzowska, ale tym, co szczególnie wsysa, jest przenikliwość psychologiczna. Trudno mi pomyśleć o drugim pisarzu, który tak empatycznie rozumie kobiety i potrafi tak przejmująco o nich pisać....

“Dziewczynę z poczty“ Stefana Zweiga przeczytałam już chyba miesiąc temu, aż wstyd przyznać, że tak długo zabieram się za spisanie wrażeń, tym bardziej, że tytuł ten zupełnie nie zasłużył na takie porzucenie.

Historia Christine, młodej, ubogiej dziewczyny, której los pozwala przez moment przemienić się z Kopciuszka w królewnę, opisany jest do bólu szczerze, wręcz klinicznie. Emocjom, przeżyciom, drzazgom kolejnych doświadczeń, Zweig przygląda się niczym skrupulatny psycholog.

Austria, 1926, bezrobocie i bieda po I Wojnie Światowej. Christine pracuje na wiejskiej poczcie, już nawet to stanowisko jest w jej sytuacji sporym osiągnięciem. Pewnego dnia przybyła z Ameryki ciotka zaprasza ją do luksusowego hotelu w szwajcarskich Alpach. Tu dzięki pożyczonej garderobie i staraniom swej opiekunki szybko przeistacza się w elegancką damę, zostaje wciągnięta w świat bogactwa i wyrafinowanych rozrywek, jest adorowana przez wielu mężczyzn. Jednak zazdrość i intrygi zazdrosnych o jej powodzenie kobiet ujawniają jej prawdziwe pochodzenie. Ciotka chcąc uniknąć skandalu, pospiesznie odprawia ją do domu.

Po zakosztowaniu luksusowego życia, Christine nie potrafi wrócić do dawnego, zwykłego rytmu. Kobieta jest niezwykle nieszczęśliwa, nie jest w stanie znieść więcej swojego wiejskiego otoczenia.
Zweig pięknie rysuje przed czytelnikiem realia ówczesnego Wiednia, w kontraście do prawdziwie okropnego ubóstwa prowincji. Drobiazgowo diagnozuje towarzystwo bywalców alpejskich kurortów, tej pseudo-elity podszytej gnuśnością, obłudą i interesownością.

Jednak wyrwana z ów kolorowego snu Christine, czuje wciąż tylko swoją szarość, brak perspektyw, beznadzieję. Wszystkie te uczucia zalewają serce młodej poczciarki. Nienawidzi tego, co ją otacza, żal do losu rozrywa jej serce. I wtedy właśnie poznaje Ferdinanda…

Powieść Zweiga to warta uwagi klasyka, która zdecydowanie opiera się biegowi czasu. Opisane przez niego szczegółowo wzorce zachowań, schematy, konwenanse, są archetypami, które po dziś dzień kreślą nam portret człowieka - wraz ze wszystkimi jego pragnieniami, niepokojami, grzechami. Społeczne rozłamy, poczucie odosobnienia, brak nadziei, zwątpienie, rozpacz..
“Dziewczyna z poczty” to historia napisana z niezwykłym kunsztem językowym, ukazująca niemoc i tragizm jednostki uwikłanej w zawirowania historii. Polecam!

“Dziewczynę z poczty“ Stefana Zweiga przeczytałam już chyba miesiąc temu, aż wstyd przyznać, że tak długo zabieram się za spisanie wrażeń, tym bardziej, że tytuł ten zupełnie nie zasłużył na takie porzucenie.

Historia Christine, młodej, ubogiej dziewczyny, której los pozwala przez moment przemienić się z Kopciuszka w królewnę, opisany jest do bólu szczerze, wręcz...

e book

Wspaniała książka o przewrotności losu oraz wadze i konsekwencjach naszych czynów, naszych wyborów i cenie marzeń w których łatwo się zatracić i zagubić.
Naszą główną bohaterkę, która żyje nie tylko w materialnej, ale i w konsekwencji tej materialnej także w duchowej i emocjonalnej stagnacji, jest w takim stanie, który skojarzył mi się (tylko to mogę przywołać) z głęboką chorobą, ze stanem, kiedy jesteśmy słabi, musimy wykonać pewne czynności i mechanicznie, to czynimy ale popadamy w zobojętnienie, poczucie beznadziei, widzimy przeciekający czas i nas utkwionych pomiędzy tymi wszystkimi rzeczami i emocjami, które sprawiają, że ot tak sobie trwamy, ale chwilowo nie prowadzimy życia. Raz jeszcze zatem ( by samej sobie przypomnieć co na początku tego wielooookrotnie złożonego zdania było) naszą bohaterkę spotyka szczęśliwy traf, upragniona chwila błysku i bogactwa... Smutna puenta tego cudownego wydarzenka jest taka, że ręka, która karmi może szybko się zamknąć, a trudno wrócić do szarości, gdy już na chwilę życie nabrało koloru. Książka jest też o tym, że człowiek jest w stanie dla tej chwili koloru, błysku i pozornego nawet szczęścia zrobić wszystlo.
Morał nie jest tu oczywisty.... ale książka jest wybitna,a jest wybitna swoją głęboką, pozbawioną patosu treścią w której nareator opowiada piękną, głęboko poruszającą historię, a nie próbuje moralizować, co nie jest oczywiste.



Styl autora jest doskonale idealny (dla mnie dokładnie taki jaki lubię najbardziej),bogaty w emocje, ale jednocześnie umiarkowany i miarowy bez przesadnych wywijasów. To jest taki styl, który kojarzymy z klasykami, ale z pewną trudną dla mnie do nazwania,( dla laika )dozą lekkości. Książka jest bogata swoją fabułą i autor nie musiał silić się na piruety słowne, ale jednocześnie wszystko jest tak uporządkowane i doskonałe, że czuć dłoń mistrza.
Ta książka ma wszystko tj fenomenalną historię, świetną konstrukcję bohaterów oraz fantastyczną narrację płynną, wartką, ale pozwalającą pobyć w świecie przedstawionym, a jest to świat wart tego by się po nim choćby rozejrzeć.

Oczywiście polecam!
Doskonała pozycja!

e book

Wspaniała książka o przewrotności losu oraz wadze i konsekwencjach naszych czynów, naszych wyborów i cenie marzeń w których łatwo się zatracić i zagubić.
Naszą główną bohaterkę, która żyje nie tylko w materialnej, ale i w konsekwencji tej materialnej także w duchowej i emocjonalnej stagnacji, jest w takim stanie, który skojarzył mi się (tylko to mogę przywołać) z...

"(...)wcale nie są głupi, robią co najmądrzejsze: godzą się na swój los."
"Świat wczorajszy" to jedna z moich ulubionych książek, więc ciężko jest być obiektywnym. Narracja Zweiga bardzo mi odpowiada, nawet jeśli przeważa smutek i wszechobecna beznadzeja.

"(...)wcale nie są głupi, robią co najmądrzejsze: godzą się na swój los."
"Świat wczorajszy" to jedna z moich ulubionych książek, więc ciężko jest być obiektywnym. Narracja Zweiga bardzo mi odpowiada, nawet jeśli przeważa smutek i wszechobecna beznadzeja.

Piękna powieść Stefana Zweiga. Akcja dzieje się w zubożałej Austrii po zakończeniu I wojny światowej. Powieść ukazuje rozwarstwienie społeczne oraz zgniecione możliwości rozwoju u wielu obywateli poprzez biedę i sztywność systemu społecznego. Para bohaterów odkrywa bliskość w swoim nędznym położeniu. Rozpoznają się po podobnie przeżywanych frustracjach i, w pewnym momencie, łączy ich decyzja gwałtownej zmiany swego losu.
Przejmujące opisy wstydu przeżywanego przez Christine oraz Ferdinanda (powód: bieda, poczucie bycia gorszym).
Motyw samobójstwa - w pewnym momencie decydują się na nie główni bohaterowie. Później zmieniają decyzję na próbę kradzieży pieniędzy z poczty, ale zachowują deklarowaną gotowość do jego popełnienia na wypadek niepowodzenia (S. Zweig odebrał sobie życie wraz z żoną w proteście przeciw hitleryzmowi - miał wówczas 62 lata).

Piękna powieść Stefana Zweiga. Akcja dzieje się w zubożałej Austrii po zakończeniu I wojny światowej. Powieść ukazuje rozwarstwienie społeczne oraz zgniecione możliwości rozwoju u wielu obywateli poprzez biedę i sztywność systemu społecznego. Para bohaterów odkrywa bliskość w swoim nędznym położeniu. Rozpoznają się po podobnie przeżywanych frustracjach i, w pewnym momencie,...

Zdumiewa i zachwyca w tej książce umiejętność wczuwania się przez autora w młodą kobietę. Wiele w tym psychologicznej prawdy.
Ciekawy jest też wątek ukrywania swojej prawdziwej tożsamości, udawania kogoś innego, strachu przed tym, że ludzie wokół odkryją, kim naprawdę jestem - typowe dla autorów pochodzenia żydowskiego.

Zdumiewa i zachwyca w tej książce umiejętność wczuwania się przez autora w młodą kobietę. Wiele w tym psychologicznej prawdy.
Ciekawy jest też wątek ukrywania swojej prawdziwej tożsamości, udawania kogoś innego, strachu przed tym, że ludzie wokół odkryją, kim naprawdę jestem - typowe dla autorów pochodzenia żydowskiego.

Posłowie niemal zniechęciło mnie od zabrania się za te książkę (już tak mam, ze zaczynam od końca),co byłoby szkoda bo lektura bardzo przypadła mi do gustu. Napisana w taki sposób, ze słyszałam głos „zza ekranu” referujący mi cała te historie, zupełnie jakbym oglądała jakiś starszy, francuski film 😅.
Jedyna jak dotąd książka, w której zastosowanie zakończenia otwartego mnie nie zirytowało. Pewnie dzięki świetnemu rytmowi opowieści.

Posłowie niemal zniechęciło mnie od zabrania się za te książkę (już tak mam, ze zaczynam od końca),co byłoby szkoda bo lektura bardzo przypadła mi do gustu. Napisana w taki sposób, ze słyszałam głos „zza ekranu” referujący mi cała te historie, zupełnie jakbym oglądała jakiś starszy, francuski film 😅.
Jedyna jak dotąd książka, w której zastosowanie zakończenia otwartego...

Klasyka literatury światowej w najlepszym gatunku. Powieść napisana z dużym kunsztem językowym, ukazująca niemoc i tragizm jednostki uwikłanej w system i historię. Świetnie nakreślona psychologia postaci i doskonałe studium stosunków społecznych w Austrii po zakończeniu pierwszej wojny światowej.

Klasyka literatury światowej w najlepszym gatunku. Powieść napisana z dużym kunsztem językowym, ukazująca niemoc i tragizm jednostki uwikłanej w system i historię. Świetnie nakreślona psychologia postaci i doskonałe studium stosunków społecznych w Austrii po zakończeniu pierwszej wojny światowej.

Powieść świetnie poprowadzona narracyjnie. Zweig buduje napięcie, po przez psychologiczny obraz postaci, w zmieniających się warunkach życia. Porusza tematy takie jak dyskryminacja, bieda, depresja, a także szok pourazowy wynikający z doświadczeń wojennych. Napięcie utrzymane do końca powieści.

Powieść świetnie poprowadzona narracyjnie. Zweig buduje napięcie, po przez psychologiczny obraz postaci, w zmieniających się warunkach życia. Porusza tematy takie jak dyskryminacja, bieda, depresja, a także szok pourazowy wynikający z doświadczeń wojennych. Napięcie utrzymane do końca powieści.