Pokochałam Jozego i jego kamienny spokój, lecz przede wszystkim pokochałam dojrzałe pióro Květy Legátovej, która napisała tę opowieść w podeszłym wieku.
Żelary, do których trafiła nasza bohaterka zdają się być miejscem żyjącym poza światem i wielką historią dziejącą się za górami. Mała, samowystarczalna społeczność to plejada osobowości, której warto przyjrzeć się z bliska. A sama historia miłosna to tak nietypowe love story, że czystą przyjemnością jest się w niej zanużyć, co i Wam bardzo polecam!

Pokochałam Jozego i jego kamienny spokój, lecz przede wszystkim pokochałam dojrzałe pióro Květy Legátovej, która napisała tę opowieść w podeszłym wieku.
Żelary, do których trafiła nasza bohaterka zdają się być miejscem żyjącym poza światem i wielką historią dziejącą się za górami. Mała, samowystarczalna społeczność to plejada osobowości, której warto przyjrzeć się z bliska....

Trwa wojenna zawierucha. Pośród niej toczy się życie, w tym również to konspiracyjne, które wymaga odrobiny szaleństwa i niewyobrażalnej ilości odwagi. Obie te cechy posiada młoda lekarka, Eliszka, uwikłana w gorący romans z żonatym wykładowcą. W szpitalu, gdzie pracuje, poznaje wyjątkowego pacjenta, o ile o kimś, kto wygląda jak Quasimodo, można powiedzieć, że jest wyjątkowy. Okazuje się jednak, że mężczyzna ma rzadki dar. Zwykłe opowieści z jego życia nabierają poetyckiego kolorytu, a miejsce, które opisuje, odbija się w sercu Eliszki niczym fotografia z camera obscura, wypieszczona czułym dotykiem światła. Przychodzi jednak moment, w którym zmienia się wszystko. Eliszka ucieka przed Niemcami. Jej życie trwale splata się z życiem Jozy. Oboje wracają do Żelar, ona już jako Hanulka, z czasem nazywana Hanulką Jozy.

Jakie będzie to nowe życie u boku w zasadzie nieznajomego mężczyzny? Jakie prawdy o sobie odkryje lekarka i co okaże się ułudą, a co uzna za najważniejsze? Przekonacie się, czytając nowelę tej czeskiej autorki, do czego gorąco Was zachęcam, ale tak naprawdę gorąco!
Kiedy myślę o Hanulce mam przed oczami Martinóna z „Wilczej skóry”, Lenniego z „Myszy i ludzie” a przede wszystkim jasno i wyraźnie widzę — Franciszkę Diabelec! „Akuszerki”! Zrozumiecie ten mix podczas lektury. Legátová tworzy u schyłku życia. Tu nie ma czasu na zbędę słowa, wszystko jest wysublimowane i dogłębnie poruszające. Absolutnie apetyczna, otulająca historia. Kocham ją <3

IG @angelkubrick

Trwa wojenna zawierucha. Pośród niej toczy się życie, w tym również to konspiracyjne, które wymaga odrobiny szaleństwa i niewyobrażalnej ilości odwagi. Obie te cechy posiada młoda lekarka, Eliszka, uwikłana w gorący romans z żonatym wykładowcą. W szpitalu, gdzie pracuje, poznaje wyjątkowego pacjenta, o ile o kimś, kto wygląda jak Quasimodo, można powiedzieć, że jest...

Zauroczyłam się, uwielbiam taką literaturę. Prosta, niedługa historia, a jednak jest w niej coś, co wchodzi głęboko pod skórę i zakorzenia się w głowie. Sama opowieść, klimat, urok krajobrazu, prawda zawarta w doskonale dobranych słowach. Jedna z najpiękniejszych miłosnych historii, z jakimi się zetknęłam. Ekranizacja także udała się wyjątkowo, zresztą to 'Żelary' widziałam jako pierwsze i za ich sprawą sięgnęłam po książkę Legatovej. Będę się w ich obu chronić myślami.

Zauroczyłam się, uwielbiam taką literaturę. Prosta, niedługa historia, a jednak jest w niej coś, co wchodzi głęboko pod skórę i zakorzenia się w głowie. Sama opowieść, klimat, urok krajobrazu, prawda zawarta w doskonale dobranych słowach. Jedna z najpiękniejszych miłosnych historii, z jakimi się zetknęłam. Ekranizacja także udała się wyjątkowo, zresztą to 'Żelary' widziałam...

Cudowna, prosta opowieść. To dopełnienie historii zawartych w książce Kvety Legatovej "Żelary". A dla mnie ma jeszcze wartość sentymentalną, bo tak właśnie wyobrażam sobie życie w opuszczonych wioskach naszego Beskidu Niskiego, pod którego nieustannym jestem urokiem.

Cudowna, prosta opowieść. To dopełnienie historii zawartych w książce Kvety Legatovej "Żelary". A dla mnie ma jeszcze wartość sentymentalną, bo tak właśnie wyobrażam sobie życie w opuszczonych wioskach naszego Beskidu Niskiego, pod którego nieustannym jestem urokiem.

Książki o najprostszych rzeczach są książkami najprawdziwszymi i najlepszymi.

Książki o najprostszych rzeczach są książkami najprawdziwszymi i najlepszymi.

Za pomocą prostych słów napisana cudowna książka.
Widać w niej doświadczenie osoby, która już wiele przeżyła i widziała, która potrafi dostrzec prawdziwe piękno i odróżnić rzeczywiste wartości życia od ułudy szczęścia.

Nie ma tu jakiś wzniosłych słów, nie ma moralizatorstwa, jest prosty chłop Joza i wykształcona Hanulka. Wydawać by się mogło - mezalians jak w wielu książkach. A jednak to jest coś zupełnie innego, piękno w zabitej dechami wsi, piękno wśród codziennej harówki i walki o przetrwanie, piękno w prostocie Jozego i duszy Hanulki.

Bardzo żałuję, że autorka nie napisze już więcej żadnej powieści bo z ogromną przyjemnością czytałabym wszystkie jej książki.

Za pomocą prostych słów napisana cudowna książka.
Widać w niej doświadczenie osoby, która już wiele przeżyła i widziała, która potrafi dostrzec prawdziwe piękno i odróżnić rzeczywiste wartości życia od ułudy szczęścia.

Nie ma tu jakiś wzniosłych słów, nie ma moralizatorstwa, jest prosty chłop Joza i wykształcona Hanulka. Wydawać by się mogło - mezalians jak w wielu...

Powiedzieć, że to piękna historia o miłości, to jakby nic nie powiedzieć. O "Jeźdżcu miedzianym" też mówią, że piękna historia o miłości.

Cytując Autorkę "Miłość jest najbardziej profanowanym słowem w ludzkim słowniku"

Jeśli ktoś zachwyca się "Jeźdźcem miedzianym" to niczego dla siebie w tej książce nie znajdzie. Bo to jest historia o PRAWDZIWEJ miłości. Takiej organicznej, ze środka, z trzewi płynącej. Miłości naznaczonej piętnem wojny, chociaż tej wojny może tu z 5%.

Po przeczytaniu naszła mnie refleksja, że taką książkę może napisać tylko ktoś, kto przeżył już życie, wszystko widział, wszystkiego doświadczył i po prostu WIE, co jest w życiu najwazniejsze.

Powiedzieć, że to piękna historia o miłości, to jakby nic nie powiedzieć. O "Jeźdżcu miedzianym" też mówią, że piękna historia o miłości.

Cytując Autorkę "Miłość jest najbardziej profanowanym słowem w ludzkim słowniku"

Jeśli ktoś zachwyca się "Jeźdźcem miedzianym" to niczego dla siebie w tej książce nie znajdzie. Bo to jest historia o PRAWDZIWEJ miłości. Takiej...

Dalszy ciąg "Żelarów", w których recenzji pisałem:
"....Květa Legátová, właśc. Vera Hofmanowa (1919 – 2012) zadebiutowała tym zbiorem opowiadań w 2001 roku, mając 82 lata (nie licząc książki dla dzieci napisanej 40 lat wcześniej). Na podstawie opowiadania pt "Hanulka Jozy" powstał film "Żelary" nominowany w 2004 do Oscara.

Cieszę się z dwóch powodów: po pierwsze - pozostało mnie jeszcze 7 lat na debiut, a po drugie - powiększyła się grupka, o której pisałem recenzując Balabana:
"....Najpierw był Capek i Hasek, potem Hrabal, Kundera i Seifert, oraz poniekąd Kafka, teraz Balaban, a do tego Szczygieł, który sympatię do Czechów wywołał. I dobrze, bo niby sąsiedzi, a tak mało ich znamy...."
W międzyczasie doszedł Ota Pavel, a teraz Legatova...."

Przepiękna poetycka opowieść z najwyższej półki naturalizmu, której przyświeca przesłanie: "Ecce Homo !!" (czyli ukazanie dramatycznej prawdy o człowieku). Absolutna rewelacja!! Nie wolno tej pozycji pominąć!! 10/10

Dalszy ciąg "Żelarów", w których recenzji pisałem:
"....Květa Legátová, właśc. Vera Hofmanowa (1919 – 2012) zadebiutowała tym zbiorem opowiadań w 2001 roku, mając 82 lata (nie licząc książki dla dzieci napisanej 40 lat wcześniej). Na podstawie opowiadania pt "Hanulka Jozy" powstał film "Żelary" nominowany w 2004 do Oscara.

Cieszę się z dwóch powodów: po pierwsze -...

Jedna z najpiękniejszych historii miłosnych jaką czytałam. Prosta, skromna i w tym tkwi chyba jej urok.

Jedna z najpiękniejszych historii miłosnych jaką czytałam. Prosta, skromna i w tym tkwi chyba jej urok.

Ta mikropowieść o kobiecie ukrywającej się przed gestapo w górskiej czechosłowackiej wiosce nie porywa od samego początku. Najpierw główna bohaterka, Eliszka, wrzucona w obce sobie środowisko jest nieufna i zdystansowana wobec miejscowej ludności Żelar oraz prostego chłopa, Jozy, który ma jej zagwarantować nowe życie z wymyśloną tożsamością, a owy chłód bohaterki - już jako Hanulki - widać w języku autorki. Ale czym dalej, tym emocje bardziej wzrastają, robi się gęściej i intensywniej, choć nadal jest delikatnie. Legátová pięknym poetyckim językiem kreśli psychologiczny obraz bohaterów, ukazując rozwój ich relacji miłosnej. Joza to chyba jeden z najpiękniejszych przykładów delikatnej, głębokiej i nieśmiałej męskiej miłości, jakiej doświadczyłem we współczesnej literaturze. Metaforyka autorki jest dyskretna, ale niebanalna i zapadająca w pamięć. Przepiękne są mikroopisy przyrody i stanów pogody oddające nastrój emocjonalny bohaterów. Dodatkowo istotne wydają się fragmenty mówiące o szacunku do zwierząt i wegetarianizmie. No i niby romans, ale za to jaki uroczy i prawdziwy. Polecam ambitnym i lubiącym nieoczywiste historie.

Ta mikropowieść o kobiecie ukrywającej się przed gestapo w górskiej czechosłowackiej wiosce nie porywa od samego początku. Najpierw główna bohaterka, Eliszka, wrzucona w obce sobie środowisko jest nieufna i zdystansowana wobec miejscowej ludności Żelar oraz prostego chłopa, Jozy, który ma jej zagwarantować nowe życie z wymyśloną tożsamością, a owy chłód bohaterki - już jako...