Nie czuli strachu przed jutrem, bo jutra po prostu nie było. - to jedno z ciekawszych stwierdzeń padających w książce Janusza Koryla pod tytułem „Zegary idą do nieba”. W niewielkiej wiosce położonej na peryferiach Polski, a noszącej sugestywną nazwę „Czarna” życie toczy się swoim rytmem. Z dala od wielkiego świata i wszelkich jego obciążeń. Czas płynie tu jakby wolniej [czy to za sprawą Pojebusa, grzebiącego w ziemi zegary?], jednak odwieczny cykl narodzin i śmierci przebiega identycznie jak przed wiekami. Każdy człowiek ma tu swoje miejsce, a każde jego działanie – wywołuje stosowne perturbacje. Ludzie żyją w społeczności, która na zachodzie mogłaby wydać się prymitywna, jednak na polskiej wsi – zupełnie zwyczajna. Większość czasu wypełnia im praca. Odpoczynkiem po trudach dnia stają się spotkania na kilka głębszych w barze u Czyżego, a w niedzielę dzień rozpoczyna uroczysta msza święta, prowadzona przez układnego, acz cieszącego się autorytetem proboszcza Borowika. Ludzie żyją w rytmie wyznaczanym przez pory dnia i roku; mają swoje zwyczajne problemy i bardziej lub mniej wybujałe marzenia. Od czasu do czasu w ich życiu zachodzą pewne zmiany, jak choćby urozmaicająca codzienną szarość wizyta pięknych Ukrainek, zakładających w wiosce biznes o stricte towarzyskim przeznaczeniu.

Niemniej jednak jest to opowieść o kolejach losu zwykłych ludzi, ich dylematach i decyzjach. Ludzi, którym daleko od materialistycznych dążeń i urbanistycznego wyścigu, tak przecież charakterystycznych dla świata XXI wieku. Pomimo to „Zegary idą do nieba” nie jest lekturą typową. Można chyba napisać, iż autor nadał jej pewien indywidualny rys. Zawdzięcza to charakterystycznym postacią, które nie pozwalają czytelnikowi się znudzić. Każdy ma własną historię, jednocześnie odmienną od historii sąsiada i pisaną tym samym atramentem. Zdarzają się zacni obywatele, jak i szwarccharaktery - pod tym względem przekrój społeczeństwa jest kompletny. Trzeba Korylowi przyznać, iż prezentuje całą gamę postaci – część z nich jest absolutnie przeciętnych, część nietuzinkowo udziwnionych – aczkolwiek w pewnym momencie można odnieść wrażenie, że jest ich nawet odrobinę za dużo i wszystkie te wiejskie nazwiska zaprezentowane na łamach książki zaczynają się czytelnikowi mieszać. Ciekawe, że w tak krótkiej lekturze autor zdołał zilustrować różnorodne aspekty życia prostych ludzi. To niewątpliwy plus. Na niekorzyść książki działa natomiast zakończenie. Z jednej strony stanowi pomysłowy kontrast w stosunku do na ogół statycznej rzeczywistości w Czarnej. Niestety, oddając się lekturze odniosłam wrażenie, iż mam do czynienia ze swoistym „zakończeniem bez zakończenia”, bowiem w zaprezentowanym finiszu trudno dopatrywać się konkretnego rozwiązania akcji. Brakuje wyjaśnienia i uzasadnienia zaistniałych wypadków, przez co książka nabiera pozorów nijakości. Rozumiem, iż autor w zamyśle postanowił pozostawić czytelnikowi miejsce do własnej interpretacji, niemniej jednak wygląda to trochę tak, jakby nie miał pomysłu na efektowne zwieńczenie fabuły.

„Zegary idą do nieba” Janusza Koryla to nowela obyczajowa opowiadana ze swadą gawędziarza. Przyjemna to lektura na chmurne, ponure dni jesienne i prędko nastające wieczory. To taka polska rzeczywistość widziana przez lupę. Pozwala na symbolicznych sto-kilka stron oderwać się od pędzącego świata, choć wymagający czytelnicy, którzy oczekują klarownego przesłania mogą poczuć się lekko zawiedzeni.

Nie czuli strachu przed jutrem, bo jutra po prostu nie było. - to jedno z ciekawszych stwierdzeń padających w książce Janusza Koryla pod tytułem „Zegary idą do nieba”. W niewielkiej wiosce położonej na peryferiach Polski, a noszącej sugestywną nazwę „Czarna” życie toczy się swoim rytmem. Z dala od wielkiego świata i wszelkich jego obciążeń. Czas płynie tu jakby wolniej [czy...