Gdy zaczalem czytac "Koło kwintowe" dosyc szybko przyszlo do mnie skojarzenie pierwszej części tej książki z nowela "Goldberg Variations" Nancy Huston. Muzyka plus przeżycia różnych ludzi zebranych we wspólnym czasie i przestrzeni. Unikalne doświadczenie. To tyle...

Gdy zaczalem czytac "Koło kwintowe" dosyc szybko przyszlo do mnie skojarzenie pierwszej części tej książki z nowela "Goldberg Variations" Nancy Huston. Muzyka plus przeżycia różnych ludzi zebranych we wspólnym czasie i przestrzeni. Unikalne doświadczenie. To tyle...

Debiut Bogacza /ur.1976/. Wg Wikipedii:
„Koło kwintowe (krąg kwintowy) – układ pokrewieństwa kwintowego tonacji w systemie dur-moll. Koło kwintowe to zbiór wszystkich tonacji przedstawiany w formie okręgu, na którego obwodzie zaznacza się kolejno (co kwintę czystą) następujące po sobie gamy według zwiększającej się liczby znaków przykluczowych.
W kierunku ruchu wskazówek zegara w każdej następnej gamie przybywa dodatkowo jeden krzyżyk, przy czym tonika gamy (nadająca jednocześnie jej nazwę) jest dominantą gamy wyjściowej.
W kierunku przeciwnym zwiększa się liczbę bemoli, a tonika jest subdominantą gamy wyjściowej.”.

Przekładając z polskiego na nasze, zmiana tonacji - to zmiana FORMY przy zachowaniu stałej treści. W opowieściach Bogacza jest ODWROTNIE: treść się zmienia, a FORMA JEST CONSTANS. I to jest główny mój zarzut.
O co biega ? O niezmienność stylu i słownictwa. Bogaty zbiór osób, z różnych środowisk, o różnym potencjale intelektualnym i w różnym wieku, snuje, w pierwszej osobie, swoje opowieści, w TYM SAMYM stylu i używając TEGO SAMEGO słownictwa. TO JEST NIEWIARYGODNE !!!
Natomiast opowieści są OK, jak i ich wzajemne powiązania. Wychodzi z tego przesłanie o poplątaniu ludzkich losów, jak i stara prawda, że ocena zdarzeń zależy od punktu widzenia.
Druga część pt „Opowiadania na zamówienie” można określić też terminem muzycznym: wariacje. Przychodzą na myśl i inne terminy muzyczne: etiudy i improwizacje. Ale najbardziej kojarzy mnie się z surrealizmem i z krótkimi formami Jerzego Afanasjewa..
W ogóle PRZYJEMNIE się czyta, a że to DEBIUT stawiam 7 gwiazdek, dla zachęty do pisania następnych książek, których z ciekawością oczekuję

Debiut Bogacza /ur.1976/. Wg Wikipedii:
„Koło kwintowe (krąg kwintowy) – układ pokrewieństwa kwintowego tonacji w systemie dur-moll. Koło kwintowe to zbiór wszystkich tonacji przedstawiany w formie okręgu, na którego obwodzie zaznacza się kolejno (co kwintę czystą) następujące po sobie gamy według zwiększającej się liczby znaków przykluczowych.
W kierunku ruchu...

Słowo które najlepiej opisuje tę książkę, to intrygująca. Nie jest to powieść "łatwa" ani "trudna", można mieć kłopoty z włożeniem jej do jakiejkolwiek z szuflad. Składa się bowiem z dwóch różnych części, z których o ile jedna tworzy jako-taką spójną całość, o tyle druga - zbiór "opowiadań na zamówienie" jest bardzo oderwana od kontekstu. Opinie na temat debiutu Szymona Bogacza są bardzo różne. Każdy ma inne zdanie, bowiem jak mówi słynne przysłowie: "jednemu spodoba się córka, a drugiemu teściowa".
Książka jest specyficzna i w niektórych momentach co bardziej zakręcony czytelnik może mieć trudności ze zrozumieniem jej sensu. W tym miejscu chciałabym oddać honor autorowi, który potrafił stworzyć niepowtarzalny, a zarazem "codzienny" klimat, gdzie przeplatają się bohaterowie z różnych środowisk, o odmiennym życiorysie i poglądach. Aż dziw bierze, że te wszystkie postaci wyszły spod ręki jednego człowieka, który nadał każdej z nich osobliwy charakter.
Co się tyczy drugiej części, miałam mieszane uczucia - z jednej strony urzekło mnie to, w jak lekki i prosty sposób napisane jest każde z opowiadań, jakby autor nie musiał nawet myśleć, jego dłoń prowadziła sama. Z drugiej jednak strony, każdy z tych krótkich zapisków jest bardzo niespójny, zdaje się nie mieć ani odpowiedniego rozpoczęcia, ani zakończenia. To frustrujące, choć zarazem dodaje "smaczku" całości.
Książkę każdy odbierze na swój sposób i na pewno nie wszystkim się spodoba. Z ciekawości jednak, warto po nią sięgnąć.

Słowo które najlepiej opisuje tę książkę, to intrygująca. Nie jest to powieść "łatwa" ani "trudna", można mieć kłopoty z włożeniem jej do jakiejkolwiek z szuflad. Składa się bowiem z dwóch różnych części, z których o ile jedna tworzy jako-taką spójną całość, o tyle druga - zbiór "opowiadań na zamówienie" jest bardzo oderwana od kontekstu. Opinie na temat debiutu Szymona...

Książka o ludzkich uczuciach napisana w formie 26 opowiadań- zwierzeń ludzi, którzy spotykają się w wiejskiej szkole, by przeczekać śnieżną nawałnicę. Mimo pozornej obcości łączą ich wszystkich specyficzne nici pokrewieństwa i małe zależności. Trochę niełatwa ta książka. Powiedziałabym nawet, ze skomplikowana. Przez to ciekawa, inna, intrygująca. Nie jestem jednak do końca usatysfakcjonowana przekazem. Czegoś mi brakuje. Mimo wszystko polecam.

Książka o ludzkich uczuciach napisana w formie 26 opowiadań- zwierzeń ludzi, którzy spotykają się w wiejskiej szkole, by przeczekać śnieżną nawałnicę. Mimo pozornej obcości łączą ich wszystkich specyficzne nici pokrewieństwa i małe zależności. Trochę niełatwa ta książka. Powiedziałabym nawet, ze skomplikowana. Przez to ciekawa, inna, intrygująca. Nie jestem jednak do końca...

Tonacje ludzkiego zagubienia

No i mam kolejny problem. Ciężko wystawić tej książce jednolitą ocenę. Jest tak nierówna i wieloelementowa, że ocenianie cząstkowe nie ma sensu, a wyciąganie średniej może być mocno krzywdzące. Pierwsza część, czyli właściwe „Koło Kwintowe” jest niepozbawioną trafnych obserwacji i inteligentnego pomysłu laurką wystawioną człowiekowi. Poszczególne tonacje są różnorodne, wiarygodne, niepozostawiające czytelnika obojętnym. Owszem, zdarza się autorowi nieco „popłynąć” ale nie wpływa to jakoś drastycznie na odbiór „Koła” jako całości. Może nie jest to wybitna literatura, ale też nie jest książką niskich lotów. Potrafi być zabawna i smutna, ciekawa, intrygująca i mądra. Słowem: Jest Bogato! (Nomen omen).

Niestety „Koło Kwintowe” jak wszystko co dobre, kończy się szybko... Z czym mamy do czynienia dalej? Na pierwszy rzut oka z wymęczonymi pracami szkolnymi, niewyżytego seksualnie nastolatka. Niestety drugi rzut oka wiele z tej obserwacji nie zmienia. Mam czasami wrażenie, że niektórzy współcześni pisarze wartości, czy może czynnika, który przyciągnie uwagę czytelnika doszukują się tylko w skandaliczności. Im obrzydliwiej i i bardziej wyuzdanie tym lepiej! Niestety... to jest bardzo ulotne. Bo choć nie brakuje Bogaczowi pomysłów i nie ginie jego umiejętność obserwacji otoczenia to zbyt często goni własny ogon. Czytając miałem wrażenie, że sam do końca nie wie co pisze i wyciąga seks i ogólnie pojęty naturalizm na pierwszy plan żeby w ogóle czymkolwiek zainteresować. Nie wiem, może kogoś to zauroczy, mnie po kilku tekstach zaczęło odrzucać dosyć mocno. Zabawy językowe są fajne, ale jak się nad nimi nie panuje powinny zostać tylko i wyłącznie wprawkami pisanymi do szuflady... Quo Vadis Autorze?

Oceniając książkę jako całość mocno skrzywdziłbym „Koło Kwintowe”. Z tego powodu moja ocena jest oceną tylko i wyłącznie pierwszej połowy publikacji. I tę połowę polecam. Reszta? Czytacie na własną odpowiedzialność.

Tonacje ludzkiego zagubienia

No i mam kolejny problem. Ciężko wystawić tej książce jednolitą ocenę. Jest tak nierówna i wieloelementowa, że ocenianie cząstkowe nie ma sensu, a wyciąganie średniej może być mocno krzywdzące. Pierwsza część, czyli właściwe „Koło Kwintowe” jest niepozbawioną trafnych obserwacji i inteligentnego pomysłu laurką wystawioną człowiekowi....

Książka niezwykła. Melodyjna. Dramatyczna. Smutna. Prawdziwa.

Książka niezwykła. Melodyjna. Dramatyczna. Smutna. Prawdziwa.

Bardzo melancholijna, taka na jesienne wieczory. W drugiej części każde opowiadanie jest inne, pomysłowe i niepowtarzalne.

Bardzo melancholijna, taka na jesienne wieczory. W drugiej części każde opowiadanie jest inne, pomysłowe i niepowtarzalne.

Pierwsza połowa była dobra. "Opowiadania wybrane" o wiele słabsze. Im dalej w las tym gorzej.

Pierwsza połowa była dobra. "Opowiadania wybrane" o wiele słabsze. Im dalej w las tym gorzej.

Do mnie Bogacz trafił, zwłaszcza drugą częścią książki. Literatura niedopowiedzeń to wielkie pole do popisu dla...

Do mnie Bogacz trafił, zwłaszcza drugą częścią książki. Literatura niedopowiedzeń to wielkie pole do popisu dla...

Ciekawa koncepcja, kilka niezłych tekstów, ale ogólnie spory niedosyt - nawet biorąc pod uwagę, że to książka debiutanta.

Ciekawa koncepcja, kilka niezłych tekstów, ale ogólnie spory niedosyt - nawet biorąc pod uwagę, że to książka debiutanta.