Książka wymyka się wszelkim próbom określenia, przybliżenia i ujęcia problematyki. Skupiając się jednak na treści można próbować, używając właściwie wyłącznie utartych frazesów pisać o małżeńskim trójkącie (zbyt prostackie), o historii pewnej niezwykłej przyjaźni (i to niewiele mówi, bo niuanse i szczegóły są istotą tej relacji), o spotkaniu po latach dwóch bliskich sobie osób (i też nie o to tylko...)Nie należy zapominać o tle całej tej historii, trudnym okresie początków XX wieku, zarówno dla Polski, jak i Austro-Węgier, bezwzględnej stratyfikacji społecznej, która dzieli arystokratów i drobną szlachtę, uniemożliwiając awans społeczny tym drugim, a zapewniając salonowe, a zatem beztroskie i dostatnie życie pierwszym. Coś więcej może powiedzieć tytuł, żar jest tu bowiem rozumiany jako siła Erosa, twórcza siła wyabstrahowana jednakże z warstwy cielesności (brzmi paradoksalnie, prawda?)i łącząca na całe życie, nawet jeśli od spotkania bohaterów upłynęło 41 lat (co nieustannie podkreślano w tej niewielkiej powieści)to nieustannie łączy ich więź z przeszłości i historia teraźniejszości, nigdy do końca zamknięta przez dawne wydarzenia. Wg mnie to jeden z najciekawszych wątków "Żaru", właśnie kwestia czasu - jakby ciągle niedokonanego, bo nad naszym bohaterem (Henrykiem, to jego perspektywa jest nam głównie dana, jego oczyma widzimy przeszłość, Konrada i Karolinę, starą Nini) ciążą jeszcze dwa pytania, które kształtowały się przez ten cały czas, pytania, które wraz z nim wzrastały, aby dojrzeć do werbalizacji. Żar jest też dosłowny, to rozniecony resztkami dopalającymi się pod kominkiem żółty zeszyt Karoliny, i tam mógł Henryk szukać odpowiedzi po odmowie udzielenia ich przez Konrada, jednak tego nie robi... Wielość podjętych(raczej wspomnianych zaledwie) w tak krótkiej recenzji wątków pozwala sądzić, że w tych 160 stronach tekstu Marai ma do zaoferowania wiele więcej, niż jest to w stanie z samej treści wynikać! Czytałam prawdziwie poruszona (a nie mam skłonności do nadmiernej egzaltacji!)i tym samym polecam każdemu bezwzględnie - to lektura obowiązkowa!

Książka wymyka się wszelkim próbom określenia, przybliżenia i ujęcia problematyki. Skupiając się jednak na treści można próbować, używając właściwie wyłącznie utartych frazesów pisać o małżeńskim trójkącie (zbyt prostackie), o historii pewnej niezwykłej przyjaźni (i to niewiele mówi, bo niuanse i szczegóły są istotą tej relacji), o spotkaniu po latach dwóch bliskich sobie...