Żar

Książka o rozliczeniu się z przeszłością, o męskiej przyjaźni, miłości do żony, o wybaczaniu, o życiu. Główny bohater zaprasza do swojego domu dawno nie widzianego przyjaciela na kolację. Chce też wyjaśnić pewne sprawy z przeszłości. Na pewno nie jest to książka dla wszystkich ze względu na język autora. Dla mnie podobny jest do stylu Javiera Mariasa i mi to bardzo odpowiada. Mamy tutaj długie wypowiedzi, właściwie jest to monolog starszego człowieka, szereg postawionych pytań, trochę filozoficznych wynurzeń, przemyśleń, wtrąceń w zdaniach. Autor jest świetnym obserwatorem otaczającej rzeczywistości i to widać w tych zdaniach. Lektura nieśpieszna, momentami długa, ale mnie wciągnęła. Mimo, że od początku wiedziałam, o co może chodzić, to jednak chciałam wiedzieć, jak zakończy się rozmowa dwóch panów. Może skłaniać czytelnika do refleksji i wyciągnięcia wniosków. Natomiast rozumiem, że może czytelnika nudzić, bo nie każdemu spodoba się styl autora. A i sama historia może wydawać się komuś nieinteresująca i banalna. Trzeba przekonać się na własnej skórze.

Książka o rozliczeniu się z przeszłością, o męskiej przyjaźni, miłości do żony, o wybaczaniu, o życiu. Główny bohater zaprasza do swojego domu dawno nie widzianego przyjaciela na kolację. Chce też wyjaśnić pewne sprawy z przeszłości. Na pewno nie jest to książka dla wszystkich ze względu na język autora. Dla mnie podobny jest do stylu Javiera Mariasa i mi to bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tak niewielkiej objętości tak wiele treści. W zasadzie monolog starca, rozprawa z życiem, z przyjacielem, żoną. Ocena postaw i wagi uczuć. Język, którym pisana jest powieść jest bardzo wysmakowany, dokładny w treści i sposobie przekazu. Czyta się tę historię, pomimo trudnych tematów, które porusza, z wielką przyjemnością wręcz smakując zdania. Pozostawia wiele przestrzeni do własnych przemyśleń wywołując ogrom emocji.

W tak niewielkiej objętości tak wiele treści. W zasadzie monolog starca, rozprawa z życiem, z przyjacielem, żoną. Ocena postaw i wagi uczuć. Język, którym pisana jest powieść jest bardzo wysmakowany, dokładny w treści i sposobie przekazu. Czyta się tę historię, pomimo trudnych tematów, które porusza, z wielką przyjemnością wręcz smakując zdania. Pozostawia wiele przestrzeni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

8,5/10

8,5/10

Pokaż mimo to

Piękna książka, ze względu na swoja ponadczasową treść jak i na język jej pisania.

Piękna książka, ze względu na swoja ponadczasową treść jak i na język jej pisania.

Pokaż mimo to

Świetna literatura. Piękne zdania. Życiowe, ponadczasowe, wspaniale podane myśli, trafiające w samo sedno (zwłaszcza o przyjaźni). Wiem jak to górnolotnie brzmi (jak na lekcji polskiego, wykładzie z literatury) ale naprawdę warto. A i historia opowiedziana w tej niewielkiej książeczce wciąga. Polecam.

Świetna literatura. Piękne zdania. Życiowe, ponadczasowe, wspaniale podane myśli, trafiające w samo sedno (zwłaszcza o przyjaźni). Wiem jak to górnolotnie brzmi (jak na lekcji polskiego, wykładzie z literatury) ale naprawdę warto. A i historia opowiedziana w tej niewielkiej książeczce wciąga. Polecam.

Pokaż mimo to

To bardzo mądra książka.
I strasznie nudna, niestety.

To bardzo mądra książka.
I strasznie nudna, niestety.

Pokaż mimo to

Zachwyciła mnie ta książka pełna wspomnień, rozważań o czasie minionym, o przyjaźni, o starości. Wczytywałam się w piękne zdania, oddałam się nieśpiesznej narracji, "uczestnicząc" niemalże w rozmowie dwóch przyjaciół (chociaż bardziej jednak monologu Henryka), którzy spotykają się po czterdziestu jeden latach.
Co sprawiło, że zerwali ze sobą kontakt? Niby powody są znane, ale nic tu nie jest pewne. Henryk zadaje pytania Konradowi, ale właściwie sam na nie odpowiada.
Chyba nie do końca oczekuje wyjaśnień. Czy są one zresztą po tylu latach istotne? Obaj mężczyźni mają po 75 lat, ich życie powoli zbliża się do kresu. "Dopóki człowiek ma swoją sprawę na ziemi, żyje"- mówi Henryk. To ich ostatnie spotkanie jest tą sprawą, na którą czekali.
Powieść ma tylko 140 stron, ale przykuwa uwagę na długo. Pozostałam z pytaniami, z nie do końca wyjaśnioną tajemnicą minionych zdarzeń, a przede wszystkim z poczuciem obcowania z wybitną literaturą.

Zachwyciła mnie ta książka pełna wspomnień, rozważań o czasie minionym, o przyjaźni, o starości. Wczytywałam się w piękne zdania, oddałam się nieśpiesznej narracji, "uczestnicząc" niemalże w rozmowie dwóch przyjaciół (chociaż bardziej jednak monologu Henryka), którzy spotykają się po czterdziestu jeden latach.
Co sprawiło, że zerwali ze sobą kontakt? Niby powody są znane,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężka, psychologiczna, żmudna dłubanina emocjonalna. Jednostronnie ukazany destylat z człowieka zdradzonego przed laty, który u kresu życia postanawia rozliczyć wydarzenie przełomowe dla jego życia.

Ciężka, psychologiczna, żmudna dłubanina emocjonalna. Jednostronnie ukazany destylat z człowieka zdradzonego przed laty, który u kresu życia postanawia rozliczyć wydarzenie przełomowe dla jego życia.

Pokaż mimo to

Przyszedł czas na zachwalanego Sandora Marai i muszę przyznać, że mnie też uwiódł. Początki nie były łatwe, musiałam się dostosować do specyficznego stylu autora i powolnego tempa książki, ale im dłużej czytałam, tym bardziej mi się podobało. Ta historia to trochę współczesny moralitet, trochę powieść filozoficzna, autor stawia czytelnikowi pytania, ale nie do końca daje na nie odpowiedzi.

Przyszedł czas na zachwalanego Sandora Marai i muszę przyznać, że mnie też uwiódł. Początki nie były łatwe, musiałam się dostosować do specyficznego stylu autora i powolnego tempa książki, ale im dłużej czytałam, tym bardziej mi się podobało. Ta historia to trochę współczesny moralitet, trochę powieść filozoficzna, autor stawia czytelnikowi pytania, ale nie do końca daje na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie sięgnąłbym po tę książkę, gdybym wiedział o czym jest. No bo co może być ciekawego w powieści, której osią jest całonocna rozmowa dwóch przyjaciół?

Cóż, czasami lepiej nie znać zarysu fabuły przed lekturą. Można wtedy przeoczyć prawdziwe perełki światowej literatury, taką z pewnością jest "Żar". Marai to mistrz słowa pisanego, cudownie się to czytało, książka dostarczyła mi długich godzin przemyśleń na temat przyjaźni, jej sensu i tego, co może ją złamać. Fenomenalna pozycja.

Nigdy nie sięgnąłbym po tę książkę, gdybym wiedział o czym jest. No bo co może być ciekawego w powieści, której osią jest całonocna rozmowa dwóch przyjaciół?

Cóż, czasami lepiej nie znać zarysu fabuły przed lekturą. Można wtedy przeoczyć prawdziwe perełki światowej literatury, taką z pewnością jest "Żar". Marai to mistrz słowa pisanego, cudownie się to czytało, książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to