również miło się zaskoczyłam. słyszałam dużo negatywnych opinii nt. historii Wertera - że nudna, mdła, że 'o debilu, który nie umie się zabić' [!]... dziwiły mnie one, bo Goethe jest cenionym artystą. jako, że to moja lektura, zaczęłam ją czytać, starając nie myśleć o tych niepozytywnych recenzjach i... podobało mi się od pierwszej strony.
świetne opisy - lekkie, w porównaniu do np. sienkiewiczowskich, barwne, piękne, wyraziste, pobudzające wyobraźnię. budowa listowa sprawia, że czyta się dwa razy szybciej niż książki, pisane tekstem ciągłym.
historia jest smutna, osobiście współczułam bohaterowi, ale, cóż - jego wina po części, był biernym masochistą, bardzo wrażliwym facetem; i to go zgubiło.
poza wątkiem miłości zakazanej, słabości człowieka, tego, co sprawia, że myślimy o śmierci, baaardzo podobała mi się krytyka marudzenia, narzekania, wiecznego sceptycyzmu i pesymizmu. ostatnimi czasy takie postawy doprowadzają mnie w ludziach do szału i nie znoszę towarzystwa marud. brawo, Goethe. ;)
jedna z tych lektur szkolnych, które nie sprawiają bólu, gdy się je czyta.

również miło się zaskoczyłam. słyszałam dużo negatywnych opinii nt. historii Wertera - że nudna, mdła, że 'o debilu, który nie umie się zabić' [!]... dziwiły mnie one, bo Goethe jest cenionym artystą. jako, że to moja lektura, zaczęłam ją czytać, starając nie myśleć o tych niepozytywnych recenzjach i... podobało mi się od pierwszej strony.
świetne opisy - lekkie, w...