Czyta się ciekawie, osobista, trochę rozrachunkowa książka Nurowskiej. Kilka fragmentów zbędnych, prywatne wycieczki autorki, trochę jakby zemsta. Niby nazwisk nie ma a przecież wiadomo o co chodzi.

Czyta się ciekawie, osobista, trochę rozrachunkowa książka Nurowskiej. Kilka fragmentów zbędnych, prywatne wycieczki autorki, trochę jakby zemsta. Niby nazwisk nie ma a przecież wiadomo o co chodzi.

Autorka opowiada o sobie, swoich rodzicach, znajomych, miłościach a przede wszystkim o miejscach bo to często do nich chce się wracać. Ludzie odchodzą, zmieniają się a my lubimy z nostalgią wspominać te miejsca, w których było nam dobrze, otoczeni przez tych, których kochaliśmy. Troszkę liczyłam na inną autobiografię autorki, „czegoś” mi w niej zabrakło…

Autorka opowiada o sobie, swoich rodzicach, znajomych, miłościach a przede wszystkim o miejscach bo to często do nich chce się wracać. Ludzie odchodzą, zmieniają się a my lubimy z nostalgią wspominać te miejsca, w których było nam dobrze, otoczeni przez tych, których kochaliśmy. Troszkę liczyłam na inną autobiografię autorki, „czegoś” mi w niej zabrakło…

Tyle osobistych szczegółów można dowiedzieć się o autorce, a miejsca choć mi nieznane, wydają się tajemnicze i pociągające. Szkoda, że tak nagle zakończona.

Tyle osobistych szczegółów można dowiedzieć się o autorce, a miejsca choć mi nieznane, wydają się tajemnicze i pociągające. Szkoda, że tak nagle zakończona.

Kto tak błędnie klasyfikuję? To nie jest powieść historyczna ale autobiografia. Każdy ma jakąś i wspomnienia przewijające się w nas są już historią.Faktem.Z którym się nie dyskutuję. Lubię czytać książki autorstwa Marii Nurowskiej.Tym bardziej cieszę się z bliższego poznania jedynej w swoim rodzaju polskiej pisarki. Polecam!

Kto tak błędnie klasyfikuję? To nie jest powieść historyczna ale autobiografia. Każdy ma jakąś i wspomnienia przewijające się w nas są już historią.Faktem.Z którym się nie dyskutuję. Lubię czytać książki autorstwa Marii Nurowskiej.Tym bardziej cieszę się z bliższego poznania jedynej w swoim rodzaju polskiej pisarki. Polecam!

Ciekawe życie,ciekawa twórczość.Szczególnie mnie zainteresowała ta pozycja,bo w 1974 r.poznałam,a raczej widziałam Pisarza.Widziałam,bo pracowałam wtedy w Bieszczadach,które odwiedził z kolegą.Zamieniłam,z racji swojego ówczesnego zawodu,2 czy 3 zdania,oczywiście pojęcia nie miałam kto to.Czytałam wtedy "Układ" Kazana,a Pisarz polecił mi "Siekierezadę". Jego kolega uświadomił mi z kim mam przyjemność.Wkrótce przeczytałam" Siekierezadę" - bez entuzjazmu jednak.A kupionej książki pisarza nie doczytałam,bo uczulona byłam na wulgaryzmy ,a i temat wg mnie był beznadziejny.:)
Na półce mam książkę pisarki o Kuklińskim,którą wygrałam kiedyś w jakimś konkursie internetowym.Tez nie przeczytałam,ale teraz to zrobię.

Ciekawe życie,ciekawa twórczość.Szczególnie mnie zainteresowała ta pozycja,bo w 1974 r.poznałam,a raczej widziałam Pisarza.Widziałam,bo pracowałam wtedy w Bieszczadach,które odwiedził z kolegą.Zamieniłam,z racji swojego ówczesnego zawodu,2 czy 3 zdania,oczywiście pojęcia nie miałam kto to.Czytałam wtedy "Układ" Kazana,a Pisarz polecił mi "Siekierezadę". Jego kolega...

Bardzo lubię twórczość Marii Nurowskiej, chociaż odkryłam ją zupełnym przypadkiem i stosunkowo późno, kiedy minął np. cały ten szał związany z ekranizacją jej powieści. Ciągle jeszcze udaje mi się rozgraniczyć jej książki i to co „tworzy” (by nie powiedzieć wyczynia) w mediach społecznościowych. Uważam, że niektórzy jednak zbyt mocno „angażują” się w politykę, zatracając przy tym całą klasę, zamiast skupić się na tym, co im wychodzi najlepiej – np. na graniu w filmach lub – jak w tym przypadku – pisaniu książek.

Mimo wszystko z wielką chęcią sięgnęłam po jej autobiograficzną książkę pt.: „Księżyc nad Zakopanem”, by dowiedzieć się czegoś więcej o wcześniejszym życiu pisarki. I chociaż te wspomnienia nie były tak wciągające i porywające jak powieści Nurowskiej, czytało mi się je bardzo dobrze. Już sama koncepcja utworu jest dość oryginalna i bazuje na przedstawianiu licznych (kolejnych) domów, w których mieszkała i które tworzyła przez całe życie, by na podstawie uczuć i retrospektyw jakie budziły snuć opowieści o bardziej znaczących wydarzeniach.

Przeczytamy więc o kilku leśniczówkach, gdzie przeżyła dzieciństwo, „zwiedzimy” kilka warszawskich mieszkanek z początków dorosłego i zawodowego życia oraz o „misji” jakiej podjęła się pisarka, by ratować od zapomnienia historyczne dworki. Najwięcej miejsca w swojej książce poświęca ona jednak Domu pod Gubałówką, w którym znalazła swoją przystań i który pojawił się już w jej powieściach. Zdecydowanie wielką zaletą tej autobiografii są również fragmenty dotyczące powstawania i treści jej licznych utworów. Utworów, w których chyba zawsze pojawiają się wątki autobiograficzne. Ciekawe przede wszystkich dla fanów Nurowskiej, którzy zdążyli je już poznać. Mnie osobiście „Księżyc nad Zakopanem” zainspirował do tego, by w najbliższej przyszłości sięgnąć po powieść „Hiszpańskie oczy”. Wprawdzie przeczytałam już znaczną część jej książek i kilka oczekuje na półce, to ta powieść wydaje się być bardzo znacząca i... intryguje.

A „Księżyc nad Zakopanem” oczywiście polecam – przede wszystkim miłośnikom twórczości Marii Nurowskiej. Poza tym, nie często się trafia na ciekawą autobiografię, więc chociażby z tego powodu warto.

Bardzo lubię twórczość Marii Nurowskiej, chociaż odkryłam ją zupełnym przypadkiem i stosunkowo późno, kiedy minął np. cały ten szał związany z ekranizacją jej powieści. Ciągle jeszcze udaje mi się rozgraniczyć jej książki i to co „tworzy” (by nie powiedzieć wyczynia) w mediach społecznościowych. Uważam, że niektórzy jednak zbyt mocno „angażują” się w politykę, zatracając...

97/2018 (E)

97/2018 (E)

Lubię biografie w wydaniu Pani Nurowskiej , są ciekawe, czyta się jak powieści. Tym razem autobiografia połączona z genezą powstawania jej książek.
Trochę mnie zmęczyła gehenna z kupowaniem , budowaniem , przeprowadzkami, nieprawdopodobna łatwowierność , nieporadność i niezdecydowanie w tym względzie pisarki. Podobnie wygląda jej życie . Wydaje się osobą wiecznie niezadowoloną , zgorzkniałą , obarcza za to winą wszystkich wokoło, tylko nie siebie. Niektórzy tak mają i może to inspiruje ją do pisania , musi to gdzieś wyrzucić z siebie. Trudno odróżnić życie prywatne pisarki od jej twórczości , po przeczytaniu tej książki w mojej głowie się wymieszało.

Lubię biografie w wydaniu Pani Nurowskiej , są ciekawe, czyta się jak powieści. Tym razem autobiografia połączona z genezą powstawania jej książek.
Trochę mnie zmęczyła gehenna z kupowaniem , budowaniem , przeprowadzkami, nieprawdopodobna łatwowierność , nieporadność i niezdecydowanie w tym względzie pisarki. Podobnie wygląda jej życie . Wydaje się osobą wiecznie...

Przeczytałem z zainteresowaniem mimo pewnych braków.Może autorka napisze dalszy ciąg biografii i mniej miejsca poświęci swoim perypetiom uczuciowym i swoim domom,a więcej okolicznościom powstawania kolejnych książek.Warto przeczytać choćby dla wspaniałego zdjęcia(str.267) "Tatuś przed leśniczówką w Koczku.Z roku na rok wydawał mi się coraz mniejszy na tej drodze".To tak jak "Matka odchodzi" Tadeusza Różewicza...

Przeczytałem z zainteresowaniem mimo pewnych braków.Może autorka napisze dalszy ciąg biografii i mniej miejsca poświęci swoim perypetiom uczuciowym i swoim domom,a więcej okolicznościom powstawania kolejnych książek.Warto przeczytać choćby dla wspaniałego zdjęcia(str.267) "Tatuś przed leśniczówką w Koczku.Z roku na rok wydawał mi się coraz mniejszy na tej drodze".To...

Pierwszy raz sięgnęłam po pozycję tej autorki. Wspomnienia mnie urzekły. Lekki, ciepły sposób pisania. Niezwykła zdolność obserwacji i opisywania ludzi. Zaraziła mnie sobą Pani Nurowska i chcę więcej.

Pierwszy raz sięgnęłam po pozycję tej autorki. Wspomnienia mnie urzekły. Lekki, ciepły sposób pisania. Niezwykła zdolność obserwacji i opisywania ludzi. Zaraziła mnie sobą Pani Nurowska i chcę więcej.