Nakarmić wilki

Ta książka to moje pierwsze spotkanie z Marią Nurowską i bardzo duże zaskoczenie.

Nie jestem fanką lasów czy spartańskich warunków, ale moja miłość do wilków wystarczyła, by dać się porwać tej historii. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie takich wzruszeń.

Autorka zrobiła porządny research na temat wilczych zwyczajów i bardzo przyjemnie czyta się o miłości głównej bohaterki do tych wspaniałych zwierząt. Przeplatanie wątkami z życia codziennego Katarzyny i bardzo delikatnym wątkiem miłosnym sprawiło, że "Nakarmić wilki" stało się naprawdę fajną historią obyczajową, nie tylko opisem czystej obserwacji życia drapieżników.

Uważam też, że tytuł książki jest świetny i w cudowny, metaforyczny sposób nawiązuje do treści książki.
Zakończenie wbiło mnie w fotel i autentycznie chciało mi się płakać, gdy skończyłam czytać. Za takie emocje należy się wysoka ocena.

Książka godna polecenia dla każdego miłośnika wilków!

Ta książka to moje pierwsze spotkanie z Marią Nurowską i bardzo duże zaskoczenie.

Nie jestem fanką lasów czy spartańskich warunków, ale moja miłość do wilków wystarczyła, by dać się porwać tej historii. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie takich wzruszeń.

Autorka zrobiła porządny research na temat wilczych zwyczajów i bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ma granic moje zaskoczenie, kiedy sięgam po nowość wydawniczą nieznanej mi autorki i szybko okazuje się, że jest to jedna z poczytniejszych polskich pisarek, która ma swoim dorobku już dziesiątki powieści. Nie ma to też dla mnie żadnego znaczenia, jednak poczułam trochę żalu, że wcześniej nie poznałam twórczości Marii Nurowskiej, bo jej „Nakarmić wilki” wywarło na mnie pozytywne wrażenie, podszyte odrobiną tylko krytyki.
Nurowska opowiada historię o młodej, ambitnej doktorantce – Katarzynie, która w ramach badań naukowych przyjeżdża w Bieszczady, by obserwować zwyczaje wilków, a przy okazji zmienić coś w mentalności miejscowych ludzi i nauczyć ich żyć w sąsiedztwie tych fascynujących, dzikich zwierząt. Trafia do niezbyt solidnego domku w środku lasu, w którym brakuje jakichkolwiek udogodnień, nawet prądu, gdzie przychodzi jej mieszkać z dwoma innymi zafascynowanymi naturą naukowcami – Marcinem, zwanym Klunejem oraz Olgierdem. Mężczyźni początkowo nie wierzą, że młoda warszawianka poradzi sobie w trudnych warunkach, jakie zaoferowano jej na miejscu, jednak wkrótce okazuje się, ze nie docenili jej determinacji, uporu, wytrzymałości, napędzanej bezgraniczną miłością i szacunkiem do wilków. Między trójką badaczy rodzi się wielkie oddanie i przyjaźń, wspierają się w swoich działaniach, dbają o bezpieczeństwo, troszczą o możliwie bezproblemową egzystencję. Wkrótce między Katarzyną a Olgierdem rodzi się coś więcej.
Polubiłam bardzo Katarzynę, mimo że była jedną wielką zadrą. Gdy ktoś zalazł jej za skórę, nie odpuszczała. Kiedy miała do zrealizowania jakiś cel – nie rezygnowała, póki nie dopięła swego. Zawsze niecierpliwa, nie wykazywała się może rozsądkiem, jednak potrafiła słuchać mądrzejszych od siebie. Poglądy przeciwne odrzucała, mierząc ludzi własną miarą. Świat wilków był jej światem – spędziła całe tygodnie siedząc na gałęzi drzewa i obserwując, jak wataha opiekuje się młodymi i przygotowuje je do samodzielności. A wilki zaakceptowały jej bliskość, wdzięczne za uratowanie z wnyków członkini ich stada.
Jedno słowo krytyki na początku, a potem już same pochwały: książka nie jest wybitna pod względem językowym. Wielbiciele ambitnej literatury nie znajdą tutaj powodów do zachwytu. Natomiast wielbiciele niebanalnych historii już tak. Widać, że autorka włożyła sporo wysiłku w poznanie zwyczajów wilków oraz kontrowersji, związanych z ich ochroną lub pozwoleniem na odstrzał. W powieści wilki zostały mocno uczłowieczone – zachowują się lojalnie wobec członków swojego stada, troszczą się o siebie, współpracują dla wspólnego dobra. Bardzo łatwo pokochać te zwierzęta i zapomnieć o zagrożeniu, jakie stwarzają.
Wątek miłosny został poprowadzony dosyć lakonicznie, co właściwie bardzo dobrze oddaje jego charakter – Katarzyna i Olgierd nie są typową parą, noszą w sobie nieznaną czytelnikowi tajemnicę, która nie pozwala im otworzyć się na miłość, a na pewno nie przeżywać jej w sposób nazbyt emocjonalny i wylewny. A zakończenie odbiera dech.
Na mojej liście książek do przeczytania Maria Nurowska zagości już na stałe, chyba że okaże się, że „Nakarmić wilki” to wyjątkowo interesująca pozycja w jej dorobku. Lubię historie o niezłomnych kobietach, które wiedzą, czego chcą, mają pasję i nie rozczulają się nad sobą. Jeśli przy okazji dowiaduję się czegoś nowego – w tym wypadku o wilkach, Bieszczadach, przyrodzie – to nie mogę zrobić nic innego, jak polecać lekturę.

Nie ma granic moje zaskoczenie, kiedy sięgam po nowość wydawniczą nieznanej mi autorki i szybko okazuje się, że jest to jedna z poczytniejszych polskich pisarek, która ma swoim dorobku już dziesiątki powieści. Nie ma to też dla mnie żadnego znaczenia, jednak poczułam trochę żalu, że wcześniej nie poznałam twórczości Marii Nurowskiej, bo jej „Nakarmić wilki” wywarło na mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Plautowskie "Homo homini"... nabiera zupełnie nowej treści. Autorka z wielką klasą zezwierzęca ludzi i uczłowiecza zwierzęta. Znałem precyzję z jaką p. Maria przygotowywała tło historyczne swoich powieści ( historia Honora,, tfu, Krystyny Skarbek), ale przyjemnie zaskakuje profesjonalizm w opisie bieszczadzkich peregrynacji wilczej sfory i sposobu prowadzenia badań. Jest i wątek uczuciowy chociaż delikatnie zaznaczony i oczywiście piękny język którym posługuje się Autorka. Książka zaskakująca w twórczości p. Nurowskiej, lecz zdecydowanie warta przeczytania.

Plautowskie "Homo homini"... nabiera zupełnie nowej treści. Autorka z wielką klasą zezwierzęca ludzi i uczłowiecza zwierzęta. Znałem precyzję z jaką p. Maria przygotowywała tło historyczne swoich powieści ( historia Honora,, tfu, Krystyny Skarbek), ale przyjemnie zaskakuje profesjonalizm w opisie bieszczadzkich peregrynacji wilczej sfory i sposobu prowadzenia badań. Jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam zachęcona tym, że jej akcja rozgrywa się w Bieszczadach. Jednak jak dla mnie nie został w niej przedstawiony namacalny obraz tych pięknych i dzikich gór. Zabrakło pełniejszych opisów przyrody. Autorce nie udało się też nadać wyjątkowego klimatu tamtejszych okolic.
W skrócie: jest to historia o upartej, charakternej, trochę irytującej i dość lekkomyślnej kobiecie, która kocha wilki i dla nich poświęca swoje szczęście i życie.

Po książkę sięgnęłam zachęcona tym, że jej akcja rozgrywa się w Bieszczadach. Jednak jak dla mnie nie został w niej przedstawiony namacalny obraz tych pięknych i dzikich gór. Zabrakło pełniejszych opisów przyrody. Autorce nie udało się też nadać wyjątkowego klimatu tamtejszych okolic.
W skrócie: jest to historia o upartej, charakternej, trochę irytującej i dość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę zakupiłam, przeczytałam, polubiłam, pożyczyłam i do tej pory nie odzyskałam. Żałuję, bo chętnie przypomniałabym sobie jej treść. Pozostało mi tylko "Requiem na wilka".

Książkę zakupiłam, przeczytałam, polubiłam, pożyczyłam i do tej pory nie odzyskałam. Żałuję, bo chętnie przypomniałabym sobie jej treść. Pozostało mi tylko "Requiem na wilka".

Pokaż mimo to

Kasia,absolwentka SGGW przyjeżdża w Bieszczady,by zebrać cały materiał do swojej pracy doktorskiej o wilkach.
W stacji badawczej,którą okazuje się tam drewniana chałupa w środku lasu.
Przebywają już dwaj młodzi naukowcy,Olgierd i Marcin.
Tych troje,początkowo wobec siebie nieufnych w sobie nie mają zaufania do siebie.
Pod wpływem takich trudów życia w prymitywnych warunkach połączy niezwykła,wyjątkowa i prawdziwa przyjaźń,a z czasem pomiędzy nich coś więcej.
Kocham Bieszczady....piękne góry...opis przyrody piękny,wataha wilków ciekawa,wciągająca zainteresowały mnie i zafascynowało w książce.
Między dziewczyną i wilkami wytworzyła się mistyczna więź.
Piękna,cudna i mądra powieść porusza,wciąga.

Kasia,absolwentka SGGW przyjeżdża w Bieszczady,by zebrać cały materiał do swojej pracy doktorskiej o wilkach.
W stacji badawczej,którą okazuje się tam drewniana chałupa w środku lasu.
Przebywają już dwaj młodzi naukowcy,Olgierd i Marcin.
Tych troje,początkowo wobec siebie nieufnych w sobie nie mają zaufania do siebie.
Pod wpływem takich trudów życia w prymitywnych warunkach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapraszam do podcastu o książkach, w którym opowiadam o książkach o wilkach, w tym o powieści Nurowskiej: http://niebieska-sukienka.pl/wilk-motywy-literackie-podcast-o-ksiazkach/

"Nakarmić wilki" to niesamowita książka. Nurowskiej udało się stworzyć w niej dosłownie magiczny klimat, a we mnie obudzić tęsknotę za Bieszczadami i pierwotną, dziką przyrodą. Polubiłam wilki z tej powieści, polubiłam jej bohaterów - chociaż ta powieść nie jest długa, to postaci nie są płaskie, można się z nimi zżyć, współczuć im i mocno kibicować.

Zapraszam do podcastu o książkach, w którym opowiadam o książkach o wilkach, w tym o powieści Nurowskiej: http://niebieska-sukienka.pl/wilk-motywy-literackie-podcast-o-ksiazkach/

"Nakarmić wilki" to niesamowita książka. Nurowskiej udało się stworzyć w niej dosłownie magiczny klimat, a we mnie obudzić tęsknotę za Bieszczadami i pierwotną, dziką przyrodą. Polubiłam wilki z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kasia absolwentka warszawskiej SGGW, przyjechała w Bieszczady, by zebrać materiał do pracy doktorskiej o wilkach. W tym mieszkaniu ( nie ma tam prądu i wody bieżącej ) mieszkają Olgierd i Marcin. Zakładają się między sobą jak długo kobita wytrzyma w tak trudnych warunkach. Kasia pokonała zakłady panów. Bez problemów przyzwyczaiła się do warunków, wręcz j polubiła i wykazała się dużą odwagą. Kasia poprzez nocne obserwacje watahy zbliża się do nich i między nią a zwierzętami tworzy się wyjątkowa więź. Wilki stają się dla niej ważniejsze niż ludzie. Będąc we wsi na zakupach słyszy jak ludzie skarżą się na napady wilków. Dziewczyna staje w ich obronie. Znalazła też sposób aby ludzie nie zaczynali polować na wilki. Sprowadza do wsi owczarki podhalańskie, mające odstraszać drapieżniki i trzymać je z dala od ludzkich zagród. Bardzo kłóci się z miejscowym kłusownikiem. Próbuje zapobiegać jego działaniom. Zakochała się też w Olgierdzie. Jednak rozłączyła ich śmierć dziewczyny.

Kasia absolwentka warszawskiej SGGW, przyjechała w Bieszczady, by zebrać materiał do pracy doktorskiej o wilkach. W tym mieszkaniu ( nie ma tam prądu i wody bieżącej ) mieszkają Olgierd i Marcin. Zakładają się między sobą jak długo kobita wytrzyma w tak trudnych warunkach. Kasia pokonała zakłady panów. Bez problemów przyzwyczaiła się do warunków, wręcz j polubiła i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

spotkałam się z tą pozycją całkiem przypadkiem. wcześniej nie miałam w ogóle pojęcia, że coś takiego istnieje, ani tym bardziej, że dotyczy moich ulubionych zwierząt. wilki pokochałam jeszcze parę lat temu, jako dzieciak i do tej pory to zauroczenie nimi trwa (mam nadzieje, że nie zniknie, bo to naprawdę piękne stworzenia). miałam pewne trudności, aby dostać tę książkę w swoje łapki, ale na szczęście ją znalazłam i zamówiłam. stoi teraz na regale i czeka, aż do niej wrócę, a to się na pewno stanie (pomimo końca, który do tej pory mnie boli)

historia bieszczadzkiego trio, jak to kaśka zwykła nazywać siebie, olgierda oraz marcina na początku mnie nie porwała. czekałam na jakiś moment z wilkami, aż w końcu polubiłam ❝kluneja❞ jak to główna bohaterka określała jednego ze swoich przyjaciół. olgierd wydawał mi się raczej kimś mocno zdystansowanym, człowiekiem lasu, który poświęca całe swoje życie wilkom. nie sądziłam, że to właśnie do niego kaśka coś poczuje, ale później bardzo mocno im kibicowałam. liczyłam, że wyjdzie z tego jakiś związek i pomimo wszystko zostaną razem w chatce, w której wszystko miało swój początek.

cała historia – jak dla mnie – to jedno wielkie zbiorowisko wspaniałych cytatów, jak ten powyżej. stuprocentowo z nim się zgadzam. w dodatku można też dowiedzieć się paru informacji, które są jak najbardziej prawdziwe (wiem z własnego doświadczenia, ale też sprawdzałam). motyw bieszczadzkich pagórek i lasów jest mi blisko, mam całkiem niedaleko w te tereny i po tej pozycji moja ochota na zaszycie się w połoninach i nie tylko wzrosła kilkakrotnie. wszystko ze sobą grało, choć czasem irytowały mnie przeskoki akcji. ale jednak dało się to przeżyć.

spotkałam się z tą pozycją całkiem przypadkiem. wcześniej nie miałam w ogóle pojęcia, że coś takiego istnieje, ani tym bardziej, że dotyczy moich ulubionych zwierząt. wilki pokochałam jeszcze parę lat temu, jako dzieciak i do tej pory to zauroczenie nimi trwa (mam nadzieje, że nie zniknie, bo to naprawdę piękne stworzenia). miałam pewne trudności, aby dostać tę książkę w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka na długo zapadnie w mojej pamięci.

Ta książka na długo zapadnie w mojej pamięci.

Pokaż mimo to