Nakarmić wilki

Niestety nie przekonała mnie ta książka, akcja się dłużyła, brak ciekawych zwrotów akcji i wydarzeń, uderzyła mnie monotonia tej książki. Tematyka ten nie moja bajka.

Niestety nie przekonała mnie ta książka, akcja się dłużyła, brak ciekawych zwrotów akcji i wydarzeń, uderzyła mnie monotonia tej książki. Tematyka ten nie moja bajka.

Pokaż mimo to

Wszystkie spotkania moje z literaturą M.Nurowskiej to wielkie emocjonalne przeżycie. Cudowna powieść o cudownych stworzeniach. Majestat wilka fascynuje. Zachwyca mnie autorka wiernym oddaniem ich natury i realizmem w opisach zachowań. Urzekająca aura Bieszczad wpływa kojąco po łzach,które mi popłynęły słuchając człowieczo-wilczego koncertu żałobnego.
P.S.
Nie ma większej miłości od tej,gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich(J 15,1)

Wszystkie spotkania moje z literaturą M.Nurowskiej to wielkie emocjonalne przeżycie. Cudowna powieść o cudownych stworzeniach. Majestat wilka fascynuje. Zachwyca mnie autorka wiernym oddaniem ich natury i realizmem w opisach zachowań. Urzekająca aura Bieszczad wpływa kojąco po łzach,które mi popłynęły słuchając człowieczo-wilczego koncertu żałobnego.
P.S.
Nie ma większej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na całą książkę znalazł się tylko jeden bohater, który nie irytował. Wątek romantyczny jest okropny, a w książce nie czuć klimatu Bieszczad na który szczerze liczyłam. Przeciętniak.

Na całą książkę znalazł się tylko jeden bohater, który nie irytował. Wątek romantyczny jest okropny, a w książce nie czuć klimatu Bieszczad na który szczerze liczyłam. Przeciętniak.

Pokaż mimo to

Przyjemna.
Przeciętna.

Przyjemna.
Przeciętna.

Pokaż mimo to

Piękna książka. Zachęcił mnie opis, niby nie czytam takich książek, ale jednak mi sie podobało,

Piękna książka. Zachęcił mnie opis, niby nie czytam takich książek, ale jednak mi sie podobało,

Pokaż mimo to

Maria Nurowska akcję swojej książki osadziła w bieszczadzkich lasach. Poświęciła ją wilkom i to właśnie one są spoiwem i motywem przewodnim.
Katarzyna - studentka SGGW ma przeprowadzić w Bieszczadach badania do swej pracy doktoranckiej dotyczącej migracji wilków. Wprowadza się do prowizorycznej chaty wybudowanej w środku lasu, którą oprócz niej zamieszkują dwaj inni naukowcy - Marcin i Olgierd. Badania przyszłej pani doktor polegały na obserwacji życia i zwyczajów wilków.
Trudy życia w prymitywnych warunkach sprawią, że tych troje, początkowo wobec siebie nieufnych połączy prawdziwa przyjaźń, a za czasem pomiędzy dwojgiem z nich pojawi się coś więcej. Pierwsza nocna obserwacja wilków staje się początkiem wielkiej fascynacji Katarzyny, a kolejne bliższe spotkania z watahą sprawiają, że pomiędzy dziewczyną a wilkami wytwarza się niemal mistyczna więź. Jej ogromne wyczucie i znajomość natury tych zwierząt pozwalają na dogłębne obserwacje. Wilki podchodzą do niej coraz bliżej.
Autorka przybliża nam kontakt z dziką prawie nieskażoną naturą. Niemal czuć wilczy oddech na plecach i słychać wycie watahy. Książka to podkreślenie istoty pasji w życiu człowieka, a nie tylko pieśń pochwalna natury. Ponadto jest też o uczuciowych rozterkach i wewnętrznym rozłamie w życiowych wyborach.
Ja osobiście uważam, że książka "Nakarmić wilki" nie jest zła...jest po prostu niedopracowana. Pozycji nie odradzam i czasu spędzonego na czytaniu nie żałuję, bo jednak temat jest warty poznania oraz nieprzeciętny.

Maria Nurowska akcję swojej książki osadziła w bieszczadzkich lasach. Poświęciła ją wilkom i to właśnie one są spoiwem i motywem przewodnim.
Katarzyna - studentka SGGW ma przeprowadzić w Bieszczadach badania do swej pracy doktoranckiej dotyczącej migracji wilków. Wprowadza się do prowizorycznej chaty wybudowanej w środku lasu, którą oprócz niej zamieszkują dwaj inni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż można napisać o książce Nurowskiej. Świetna,wciągająca,poruszająca niecodzienne problemy...Tylko..... zakończenie okropne....
Dobrze że jest drugi tom,muszę jak najszybciej go przeczytać.

Cóż można napisać o książce Nurowskiej. Świetna,wciągająca,poruszająca niecodzienne problemy...Tylko..... zakończenie okropne....
Dobrze że jest drugi tom,muszę jak najszybciej go przeczytać.

Pokaż mimo to

Powiem krótko, wciąga mocno. a jak już będziecie ku końcowi czytania rzucajcie tak, żeby nikogo i niczego nie uszkodzić....:)

Powiem krótko, wciąga mocno. a jak już będziecie ku końcowi czytania rzucajcie tak, żeby nikogo i niczego nie uszkodzić....:)

Pokaż mimo to

Ta książka to moje pierwsze spotkanie z Marią Nurowską i bardzo duże zaskoczenie.

Nie jestem fanką lasów czy spartańskich warunków, ale moja miłość do wilków wystarczyła, by dać się porwać tej historii. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie takich wzruszeń.

Autorka zrobiła porządny research na temat wilczych zwyczajów i bardzo przyjemnie czyta się o miłości głównej bohaterki do tych wspaniałych zwierząt. Przeplatanie wątkami z życia codziennego Katarzyny i bardzo delikatnym wątkiem miłosnym sprawiło, że "Nakarmić wilki" stało się naprawdę fajną historią obyczajową, nie tylko opisem czystej obserwacji życia drapieżników.

Uważam też, że tytuł książki jest świetny i w cudowny, metaforyczny sposób nawiązuje do treści książki.
Zakończenie wbiło mnie w fotel i autentycznie chciało mi się płakać, gdy skończyłam czytać. Za takie emocje należy się wysoka ocena.

Książka godna polecenia dla każdego miłośnika wilków!

Ta książka to moje pierwsze spotkanie z Marią Nurowską i bardzo duże zaskoczenie.

Nie jestem fanką lasów czy spartańskich warunków, ale moja miłość do wilków wystarczyła, by dać się porwać tej historii. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie takich wzruszeń.

Autorka zrobiła porządny research na temat wilczych zwyczajów i bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ma granic moje zaskoczenie, kiedy sięgam po nowość wydawniczą nieznanej mi autorki i szybko okazuje się, że jest to jedna z poczytniejszych polskich pisarek, która ma swoim dorobku już dziesiątki powieści. Nie ma to też dla mnie żadnego znaczenia, jednak poczułam trochę żalu, że wcześniej nie poznałam twórczości Marii Nurowskiej, bo jej „Nakarmić wilki” wywarło na mnie pozytywne wrażenie, podszyte odrobiną tylko krytyki.
Nurowska opowiada historię o młodej, ambitnej doktorantce – Katarzynie, która w ramach badań naukowych przyjeżdża w Bieszczady, by obserwować zwyczaje wilków, a przy okazji zmienić coś w mentalności miejscowych ludzi i nauczyć ich żyć w sąsiedztwie tych fascynujących, dzikich zwierząt. Trafia do niezbyt solidnego domku w środku lasu, w którym brakuje jakichkolwiek udogodnień, nawet prądu, gdzie przychodzi jej mieszkać z dwoma innymi zafascynowanymi naturą naukowcami – Marcinem, zwanym Klunejem oraz Olgierdem. Mężczyźni początkowo nie wierzą, że młoda warszawianka poradzi sobie w trudnych warunkach, jakie zaoferowano jej na miejscu, jednak wkrótce okazuje się, ze nie docenili jej determinacji, uporu, wytrzymałości, napędzanej bezgraniczną miłością i szacunkiem do wilków. Między trójką badaczy rodzi się wielkie oddanie i przyjaźń, wspierają się w swoich działaniach, dbają o bezpieczeństwo, troszczą o możliwie bezproblemową egzystencję. Wkrótce między Katarzyną a Olgierdem rodzi się coś więcej.
Polubiłam bardzo Katarzynę, mimo że była jedną wielką zadrą. Gdy ktoś zalazł jej za skórę, nie odpuszczała. Kiedy miała do zrealizowania jakiś cel – nie rezygnowała, póki nie dopięła swego. Zawsze niecierpliwa, nie wykazywała się może rozsądkiem, jednak potrafiła słuchać mądrzejszych od siebie. Poglądy przeciwne odrzucała, mierząc ludzi własną miarą. Świat wilków był jej światem – spędziła całe tygodnie siedząc na gałęzi drzewa i obserwując, jak wataha opiekuje się młodymi i przygotowuje je do samodzielności. A wilki zaakceptowały jej bliskość, wdzięczne za uratowanie z wnyków członkini ich stada.
Jedno słowo krytyki na początku, a potem już same pochwały: książka nie jest wybitna pod względem językowym. Wielbiciele ambitnej literatury nie znajdą tutaj powodów do zachwytu. Natomiast wielbiciele niebanalnych historii już tak. Widać, że autorka włożyła sporo wysiłku w poznanie zwyczajów wilków oraz kontrowersji, związanych z ich ochroną lub pozwoleniem na odstrzał. W powieści wilki zostały mocno uczłowieczone – zachowują się lojalnie wobec członków swojego stada, troszczą się o siebie, współpracują dla wspólnego dobra. Bardzo łatwo pokochać te zwierzęta i zapomnieć o zagrożeniu, jakie stwarzają.
Wątek miłosny został poprowadzony dosyć lakonicznie, co właściwie bardzo dobrze oddaje jego charakter – Katarzyna i Olgierd nie są typową parą, noszą w sobie nieznaną czytelnikowi tajemnicę, która nie pozwala im otworzyć się na miłość, a na pewno nie przeżywać jej w sposób nazbyt emocjonalny i wylewny. A zakończenie odbiera dech.
Na mojej liście książek do przeczytania Maria Nurowska zagości już na stałe, chyba że okaże się, że „Nakarmić wilki” to wyjątkowo interesująca pozycja w jej dorobku. Lubię historie o niezłomnych kobietach, które wiedzą, czego chcą, mają pasję i nie rozczulają się nad sobą. Jeśli przy okazji dowiaduję się czegoś nowego – w tym wypadku o wilkach, Bieszczadach, przyrodzie – to nie mogę zrobić nic innego, jak polecać lekturę.

Nie ma granic moje zaskoczenie, kiedy sięgam po nowość wydawniczą nieznanej mi autorki i szybko okazuje się, że jest to jedna z poczytniejszych polskich pisarek, która ma swoim dorobku już dziesiątki powieści. Nie ma to też dla mnie żadnego znaczenia, jednak poczułam trochę żalu, że wcześniej nie poznałam twórczości Marii Nurowskiej, bo jej „Nakarmić wilki” wywarło na mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to