Requiem dla wilka

Sięgając po książki Marii Nurowskiej, ciągle ubolewam, iż autorka nie napisze już nic więcej. Jej śmierć na początku 2022 roku była dla mnie, w kontekście świata literatury, ogromną stratą. Z tego względu dawkuję sobie przyjemność obcowania z jej twórczością, gdyż pozostało niewiele książek Marii Nurowskiej, których jeszcze nie przeczytałam. Tym razem padło na kontynuację cyklu „Nakarmić wilki” – czyli tom 2 pt. „Requiem dla wilka”. To powieść należąca do nowszych utworów współczesnych, które związane są z wielką fascynacją autorki, którą były zarówno Bieszczady jak i wilki.

Główną bohaterką powieści jest Joanna – młoda absolwentka łódzkiej filmówki, która marzy by zaistnieć w świecie filmu. Przepustką ma być dokument poświęcony sławnemu reżyserowi, który jest jej idolem i niedoścignionym wzorem. Po latach udaje jej się w końcu trafić na jego ślad – wybiera się więc w Bieszczady, gdzie ten kupił dom. Udaje jej się wprawdzie z nim porozmawiać, jednak jak przypuszczała, gwiazda nie wyraża zgody na żaden film. Przypadek jednak sprawia, że Bieszczady podsuwają Asi intrygujący temat. Powoli zaczyna podążać szlakiem wyznaczonym jakiś czas temu przez Kasię – tragicznie zmarłą doktorantkę „od wilków”.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Sięgając po książki Marii Nurowskiej, ciągle ubolewam, iż autorka nie napisze już nic więcej. Jej śmierć na początku 2022 roku była dla mnie, w kontekście świata literatury, ogromną stratą. Z tego względu dawkuję sobie przyjemność obcowania z jej twórczością, gdyż pozostało niewiele książek Marii Nurowskiej, których jeszcze nie przeczytałam. Tym razem padło na kontynuację...

Kontynuacja tej historii nie do końca przypadła mi do gustu. Podobała mi się bardzo spokojnie opowiedziana historia Kasi z pierwszej części, opisane zachowania wilków i pokazanie jak bardzo to kochała. Niestety żle się to dla niej skończyło, ale.... nie jestem na to zła, nawet bardzo to pasowało. Lecz pomysł jaki był na tą książkę.... wydaje mi się że został źle wykorzystany, a historia miała spory potencjał. Także powiem szczerze, że tak jak niektórzy tu piszą lepiej było pozostać przy pierwszej części ta druga nie miała tego czegoś, choć losy wilków skradły mi serce.

Kontynuacja tej historii nie do końca przypadła mi do gustu. Podobała mi się bardzo spokojnie opowiedziana historia Kasi z pierwszej części, opisane zachowania wilków i pokazanie jak bardzo to kochała. Niestety żle się to dla niej skończyło, ale.... nie jestem na to zła, nawet bardzo to pasowało. Lecz pomysł jaki był na tą książkę.... wydaje mi się że został źle...

Boże, jak mi się to nie podobało xD
Obrzydliwy romans... no jeden i drugi.
Bezsensowne sceny o niczym, które nawet się nie łączą.
Wolałabym skończyć na pierwszym tomie.

Boże, jak mi się to nie podobało xD
Obrzydliwy romans... no jeden i drugi.
Bezsensowne sceny o niczym, które nawet się nie łączą.
Wolałabym skończyć na pierwszym tomie.

Miło, że postacie z pierwszej części mają swoje zakończenia. Historia Olgierda wymagała pewnych wyjaśnień choć jego stwierdzenie, że z Kasią byli „tylko przyjaciółmi” rzuca cień na główny wątek z pierwszej części. Niepotrzebne, moim zdaniem, wtrącenia polityczne i do tego nieobiektywne - silnie skierowane w jedna stronę (oczywiście Autorka ma prawo wyrażać swoje opinie polityczne tylko czy warto to robić, gdy nie ma to wpływu na fabułę?). Postacie proste, naiwne. I naiwne wytłumaczenie zachowania „tego złego” zmooereszej części. Nie moje bajka. I tym razem wilki pokazane jako zwierzęta, które można wziąć do domu „na kolanka”.

Miło, że postacie z pierwszej części mają swoje zakończenia. Historia Olgierda wymagała pewnych wyjaśnień choć jego stwierdzenie, że z Kasią byli „tylko przyjaciółmi” rzuca cień na główny wątek z pierwszej części. Niepotrzebne, moim zdaniem, wtrącenia polityczne i do tego nieobiektywne - silnie skierowane w jedna stronę (oczywiście Autorka ma prawo wyrażać swoje opinie...

Piękna powieść! Równoważna pierwszemu tomowi.
Czytając przeżywałam z zaangażowaniem wydarzenia.
M.Nurowska posługuję się czystym,poprawnym i ładnym językiem.
Czas spędzony z tą książką to sama przyjemność.Polecam!

Piękna powieść! Równoważna pierwszemu tomowi.
Czytając przeżywałam z zaangażowaniem wydarzenia.
M.Nurowska posługuję się czystym,poprawnym i ładnym językiem.
Czas spędzony z tą książką to sama przyjemność.Polecam!

Kontynuacja Nakarmić wilka" II część chyba trochę słabsza, chociaż przyznam szczerze ,że bardzo dawno czytałam cz. I i nie potrafię się tak uczciwie odnieść -porównać . Mnie książka się podobała, lubię jak gdzieś tam w tle książki jest przyroda,zwierzaki , tu była też miłość ,zafascynowanie , nie mogę dać 6,5 więc oceniłam na 6 ocena dobra.

Kontynuacja Nakarmić wilka" II część chyba trochę słabsza, chociaż przyznam szczerze ,że bardzo dawno czytałam cz. I i nie potrafię się tak uczciwie odnieść -porównać . Mnie książka się podobała, lubię jak gdzieś tam w tle książki jest przyroda,zwierzaki , tu była też miłość ,zafascynowanie , nie mogę dać 6,5 więc oceniłam na 6 ocena dobra.

Przeczytałam ja tylko ze wzdlędu że pierwszą część czytałam, była gorsza od pierwszej, ale także mi się podobało.

Przeczytałam ja tylko ze wzdlędu że pierwszą część czytałam, była gorsza od pierwszej, ale także mi się podobało.

Kiedy skończyłam czytać "Nakarmić wilki" od razu sięgnęłam po kolejny tom z czystej ciekawości...chciałam się dowiedzieć co wydarzyło się dalej. Niestety zakończenie pierwszego nie przypadło mi do gustu.
"Requiem dla wilka" zaczyna się w momencie, gdy w Bieszczady przyjeżdża Joanna Pasieczna. Dziewczyna skończyła łódzką szkołę filmową, a w te okolice przyciągnęła ją obecność wybitnego, choć zapomnianego reżysera - Jerzego Glinickiego, który właśnie w Bieszczadach postanowił spędzić resztę życia. Joasia zamierzała nakręcić o nim film, ale on z góry odrzucił jej propozycję. Porażka była dotkliwa, ale nowy ciekawy pomysł na film. Otóż dwa lata wcześniej w okolicy wydarzyła się tragedia. I właśnie ten dramat stanie się powodem dla którego ona pozostanie w leśnej głuszy z postanowieniem nakręcenia filmu dokumentalnego wyjaśniającego okoliczności tamtego zdarzenia.
Tak jak w poprzedniej książce główna bohaterka to młoda, uparta absolwentka, która zechce udowodnić wszystkim jaka jest stanowcza oraz zaradna, z jasno sprecyzowanym celem, głucha na wszystkie rady i sugestie. I podobnie jak Katarzyna Joanna na problemy z relacjami damsko-męskimi.
Joanna wprowadza się do prymitywnej chatki na Harchajce. Zaczyna czytać dziennik Katarzyny, wędruje po lesie jej śladami, aż w końcu spotyka wilki na swojej drodze. Wkrótce pojawiają się dawni znajomi Kasi.
Akcja toczy się tutaj leniwie i swoim tempem. Za mało w tej części klimatu Bieszczad i samych wilków. Niemniej jednak jest w niej dużo pasji, poświęcenia i trudnych wyborów. Jest tu również przestroga o tym, że warto w życiu wyznaczać sobie pewne granice, których przekraczać nie wolno.
Trochę rozczarowałam się powieścią. Spodziewałam się czegoś więcej. To trochę taki romans z Bieszczad...kiepski, ale dobrze napisany.

Kiedy skończyłam czytać "Nakarmić wilki" od razu sięgnęłam po kolejny tom z czystej ciekawości...chciałam się dowiedzieć co wydarzyło się dalej. Niestety zakończenie pierwszego nie przypadło mi do gustu.
"Requiem dla wilka" zaczyna się w momencie, gdy w Bieszczady przyjeżdża Joanna Pasieczna. Dziewczyna skończyła łódzką szkołę filmową, a w te okolice przyciągnęła ją...

Oj słabo, słabo...
Głupiutka główna bohaterka (nie zna angielskiego, Jerzy zostawia jej instrukcję jak parzyć kawę w ekspresie), niepotrzebne, nic niewnoszące do tekstu wtręty o polityce (naprawdę usilnie szukałam jakiegoś powiązania, nie znalazłam), bardzo irytujące to mieszanie literatury z polityką bez konkretnego powodu. Do tego zakończenie co prawda nie do przewidzenia, ale dość miałkie i takie sztampowe. Urwany wątek o filmie. Niby aktorka przyjeżdża kręcić film, a im dalej w książkę, tym mniej o tym filmie słyszymy.
A requiem dla wilka? Nie doczekałam go, nie zobaczyłam, nie było.
Słaba książka, pisana na kolanie, z jakimiś odniesieniami "dla kogoś" i "po coś", no niestety - w tych czasach może pisać każdy.

Oj słabo, słabo...
Głupiutka główna bohaterka (nie zna angielskiego, Jerzy zostawia jej instrukcję jak parzyć kawę w ekspresie), niepotrzebne, nic niewnoszące do tekstu wtręty o polityce (naprawdę usilnie szukałam jakiegoś powiązania, nie znalazłam), bardzo irytujące to mieszanie literatury z polityką bez konkretnego powodu. Do tego zakończenie co prawda nie do...

Jestem wielbicielką twórczości Pani Marii Nurowskiej,czytam od lat wszystko co napisała,kupuję,czytam,odkładam na półkę,czytam ponownie itd. niestety Requiem dla Wilka bardziej przypomina "dzieła" Pani Łepkowskiej,banalne, przewidywalne. Mam nadzieję,że to moje pierwsze i ostatnie rozczarowanie

Jestem wielbicielką twórczości Pani Marii Nurowskiej,czytam od lat wszystko co napisała,kupuję,czytam,odkładam na półkę,czytam ponownie itd. niestety Requiem dla Wilka bardziej przypomina "dzieła" Pani Łepkowskiej,banalne, przewidywalne. Mam nadzieję,że to moje pierwsze i ostatnie rozczarowanie