Requiem dla wilka

Piękna powieść! Równoważna pierwszemu tomowi.
Czytając przeżywałam z zaangażowaniem wydarzenia.
M.Nurowska posługuję się czystym,poprawnym i ładnym językiem.
Czas spędzony z tą książką to sama przyjemność.Polecam!

Piękna powieść! Równoważna pierwszemu tomowi.
Czytając przeżywałam z zaangażowaniem wydarzenia.
M.Nurowska posługuję się czystym,poprawnym i ładnym językiem.
Czas spędzony z tą książką to sama przyjemność.Polecam!

Pokaż mimo to

Kontynuacja Nakarmić wilka" II część chyba trochę słabsza, chociaż przyznam szczerze ,że bardzo dawno czytałam cz. I i nie potrafię się tak uczciwie odnieść -porównać . Mnie książka się podobała, lubię jak gdzieś tam w tle książki jest przyroda,zwierzaki , tu była też miłość ,zafascynowanie , nie mogę dać 6,5 więc oceniłam na 6 ocena dobra.

Kontynuacja Nakarmić wilka" II część chyba trochę słabsza, chociaż przyznam szczerze ,że bardzo dawno czytałam cz. I i nie potrafię się tak uczciwie odnieść -porównać . Mnie książka się podobała, lubię jak gdzieś tam w tle książki jest przyroda,zwierzaki , tu była też miłość ,zafascynowanie , nie mogę dać 6,5 więc oceniłam na 6 ocena dobra.

Pokaż mimo to

Przeczytałam ja tylko ze wzdlędu że pierwszą część czytałam, była gorsza od pierwszej, ale także mi się podobało.

Przeczytałam ja tylko ze wzdlędu że pierwszą część czytałam, była gorsza od pierwszej, ale także mi się podobało.

Pokaż mimo to

Kiedy skończyłam czytać "Nakarmić wilki" od razu sięgnęłam po kolejny tom z czystej ciekawości...chciałam się dowiedzieć co wydarzyło się dalej. Niestety zakończenie pierwszego nie przypadło mi do gustu.
"Requiem dla wilka" zaczyna się w momencie, gdy w Bieszczady przyjeżdża Joanna Pasieczna. Dziewczyna skończyła łódzką szkołę filmową, a w te okolice przyciągnęła ją obecność wybitnego, choć zapomnianego reżysera - Jerzego Glinickiego, który właśnie w Bieszczadach postanowił spędzić resztę życia. Joasia zamierzała nakręcić o nim film, ale on z góry odrzucił jej propozycję. Porażka była dotkliwa, ale nowy ciekawy pomysł na film. Otóż dwa lata wcześniej w okolicy wydarzyła się tragedia. I właśnie ten dramat stanie się powodem dla którego ona pozostanie w leśnej głuszy z postanowieniem nakręcenia filmu dokumentalnego wyjaśniającego okoliczności tamtego zdarzenia.
Tak jak w poprzedniej książce główna bohaterka to młoda, uparta absolwentka, która zechce udowodnić wszystkim jaka jest stanowcza oraz zaradna, z jasno sprecyzowanym celem, głucha na wszystkie rady i sugestie. I podobnie jak Katarzyna Joanna na problemy z relacjami damsko-męskimi.
Joanna wprowadza się do prymitywnej chatki na Harchajce. Zaczyna czytać dziennik Katarzyny, wędruje po lesie jej śladami, aż w końcu spotyka wilki na swojej drodze. Wkrótce pojawiają się dawni znajomi Kasi.
Akcja toczy się tutaj leniwie i swoim tempem. Za mało w tej części klimatu Bieszczad i samych wilków. Niemniej jednak jest w niej dużo pasji, poświęcenia i trudnych wyborów. Jest tu również przestroga o tym, że warto w życiu wyznaczać sobie pewne granice, których przekraczać nie wolno.
Trochę rozczarowałam się powieścią. Spodziewałam się czegoś więcej. To trochę taki romans z Bieszczad...kiepski, ale dobrze napisany.

Kiedy skończyłam czytać "Nakarmić wilki" od razu sięgnęłam po kolejny tom z czystej ciekawości...chciałam się dowiedzieć co wydarzyło się dalej. Niestety zakończenie pierwszego nie przypadło mi do gustu.
"Requiem dla wilka" zaczyna się w momencie, gdy w Bieszczady przyjeżdża Joanna Pasieczna. Dziewczyna skończyła łódzką szkołę filmową, a w te okolice przyciągnęła ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj słabo, słabo...
Głupiutka główna bohaterka (nie zna angielskiego, Jerzy zostawia jej instrukcję jak parzyć kawę w ekspresie), niepotrzebne, nic niewnoszące do tekstu wtręty o polityce (naprawdę usilnie szukałam jakiegoś powiązania, nie znalazłam), bardzo irytujące to mieszanie literatury z polityką bez konkretnego powodu. Do tego zakończenie co prawda nie do przewidzenia, ale dość miałkie i takie sztampowe. Urwany wątek o filmie. Niby aktorka przyjeżdża kręcić film, a im dalej w książkę, tym mniej o tym filmie słyszymy.
A requiem dla wilka? Nie doczekałam go, nie zobaczyłam, nie było.
Słaba książka, pisana na kolanie, z jakimiś odniesieniami "dla kogoś" i "po coś", no niestety - w tych czasach może pisać każdy.

Oj słabo, słabo...
Głupiutka główna bohaterka (nie zna angielskiego, Jerzy zostawia jej instrukcję jak parzyć kawę w ekspresie), niepotrzebne, nic niewnoszące do tekstu wtręty o polityce (naprawdę usilnie szukałam jakiegoś powiązania, nie znalazłam), bardzo irytujące to mieszanie literatury z polityką bez konkretnego powodu. Do tego zakończenie co prawda nie do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Requiem dla wilka” Marii Nurowskiej jest kontynuacją książki pod tytułem „Nakarmić wilki”. Drogi bohaterów, których poznaliśmy w części pierwszej, rozchodzą się. Spowodowane jest to tragicznym wydarzeniem, które kończy książkę. Drewniana chatka w Bieszczadach pustoszeje. Jednak przychodzi czas, kiedy znów ktoś postanawia w niej zamieszkać. Jest to Joanna, początkująca reżyserka, która pragnie spotkać się ze swoim idolem, znanym reżyserem. Nie jest on jednak przychylnie nastawiony do dziewczyny. Jego podejście się zmienia, gdy on sam, jak i wszyscy inni mieszkańcy małej bieszczadzkiej miejscowości, zaczynają dostrzegać w Joannie łudzące podobieństwo do kogoś, kogo dobrze znali. Gdy dziewczyna dostrzega dziwne zachowanie ludzi, postanawia dowiedzieć się czegoś więcej na temat osoby, do której jest ciągle porównywana. W końcu zjawia się również Olgierd, znany z pierwszej części książki, który fascynuje Joannę w równym stopniu, co jej idol – reżyser.
„Requiem dla wilka” to lektura, w której znajdziemy wątek miłosny, obyczajowy i przyrodniczy. Jest to książka napisana lekkim językiem, bardzo przystępnym w odbiorze. Czytałam ją z wielką przyjemnością. I choć część druga różni się od pierwszej dość mocno, to i tak sądzę, że jest znakomita.

„Requiem dla wilka” Marii Nurowskiej jest kontynuacją książki pod tytułem „Nakarmić wilki”. Drogi bohaterów, których poznaliśmy w części pierwszej, rozchodzą się. Spowodowane jest to tragicznym wydarzeniem, które kończy książkę. Drewniana chatka w Bieszczadach pustoszeje. Jednak przychodzi czas, kiedy znów ktoś postanawia w niej zamieszkać. Jest to Joanna, początkująca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Każdy nosi w sercu wiele wilków, miłość, przyjaźń, nienawiść, gniew. Przeżyją tylko te, które nakarmisz”. To fragment przypowieści fińskiej, której motyw wykorzystała Maria Nurowska tworząc oś fabuły w kontynuacji książki „Nakarmić wilki”.

Akcja powieści dzieje się w Bieszczadach. Tam pojawia się reżyserka, Joanna, której marzeniem jest spotkanie ze słynnym reżyserem, Jerzym Glinickim. Młoda kobieta chce nakręcić o nim film. Glinicki, zmęczony światowym i wytwornym życiem, porzucił swój dom w Kalifornii i zamieszkał w lesie niedaleko Łupkowa i Komańczy wraz ze swoim starym, chorym psem, który jest jego jedynym przyjacielem i rodziną. Pierwsze spotkanie Joanny i reżysera nie wypada pomyślnie, Glinicki nie zgadza się na pomysł, aby nakręcić o nim dokument. Reżyserka, przemierzając bieszczadzką głuszę, przypadkowo dowiaduje się o tragicznej śmierci młodej doktorantki SGGW, Katarzyny, która pisała pracę o wilkach. Sprawa bardzo ją porusza. Joanna decyduje się nakręcić film o losach tej kobiety, która, jak się okazuje, miała niepokorną duszę wilka. Reżyserka chcąc wczuć się w rolę Katarzyny zamieszkuje w chatce na Harchajce, niedaleko domu Glinickiego. Chatka pozbawiona jest prądu i bieżącej wody, ale to nie odstrasza Joanny. Zaczyna czytać dziennik Katarzyny, wędruje po lesie jej śladami, aż w końcu spotyka wilki na swojej drodze. Wkrótce pojawiają się również dawni znajomi Katarzyny, a Joanna odnajduje w sobie podobieństwo do zmarłej doktorantki.

Akcja snuje się tutaj leniwie, nie pędzi jak w powieściach sensacyjnych, wszystko toczy się swoim tempem. Przyznaję, że nie czytałam pierwszej części, ale wydarzenia, o których wspominają bohaterowie, były na mnie jasne. Podobał mi się motyw oderwania od świata, wyciszenia i zamieszkania w głuszy, po to, aby obcować z naturą. Wydaje mi się jednak, że na ten wątek autorka powinna postawić większy nacisk. Tymczasem z biegiem akcji, fabuła skupia się bardziej na uczuciach Joanny i jej miłosnych wyborach. Szkoda, bo apetyt został pobudzony, a potem gwałtownie stłumiony. Za mało było klimatu Bieszczad i samych wilków.

Niemniej jednak jest to powieść warta uwagi, jest w niej dużo o pasji, poświęceniu i trudnych wyborach. Prostota formy tu ujmuje, niektóre wypowiedzi bohaterów są bardzo wartościowe. Jest to również opowieść, a raczej przestroga, o tym, że warto w życiu wyznaczać sobie pewne granice, których przekraczać nie wolno. W przyrodzie niczego nie da się przewidzieć, nie można być zbyt pewnym siebie i uważać, że wszystko można okiełznać. Niestety, czasem za to się płaci. I to tragicznie.

„Każdy nosi w sercu wiele wilków, miłość, przyjaźń, nienawiść, gniew. Przeżyją tylko te, które nakarmisz”. To fragment przypowieści fińskiej, której motyw wykorzystała Maria Nurowska tworząc oś fabuły w kontynuacji książki „Nakarmić wilki”.

Akcja powieści dzieje się w Bieszczadach. Tam pojawia się reżyserka, Joanna, której marzeniem jest spotkanie ze słynnym reżyserem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kontynuacja "Nakarmić wilki" !

Bohaterowie zaczęli żyć swoim życiem po zakończeniu pierwszej części. Znana drewniana chata zostaje pusta ale do czasu...
Niedoświadczona reżyserka Joanna przyjeżdża do miejsca w którym przebywała Kasia. Celem bohaterki jest spotkanie ze starym lecz dobrym niegdyś reżyserem. Mężczyzna odmawia jakiegokolwiek kontaktu czy współpracy. Po czasie jego decyzja zaczyna się zmieniać.
Upływa dwa lata a wieś nadal żyje wydarzeniami Katarzyny. Dziewczyna postanawia dowiedzieć się więcej. Zamieszkuje w opustoszałej chatce nie wiedząc że przemienia się w zmarłą dziewczynę. Niespodziewanie pojawia się znany nam Olgierd. Strzeże tematu wilków jak i Katarzyny.
Dwóch mężczyzn. Artysta z bogatą przeszłością oraz nietuzinkowy naukowiec, zwierzęta które uzależniają...
____
Pierwszy tom zabrał przystępną liczbę zwolenników, sama z resztą do nich należałam.
Czy udało się ponownie nas zadowolić?
Na pewno na plus idzie postać Joanny która wydawała mi się pełniejsza od poprzedniczki, na minus ograniczony temat zwierząt i przyrody. Oczywiście nie przeważa to książki na gorszą stronę. Drugi tom jest skupiony na uczuciach więc kto co lubi. Styl pisarki jak zawsze trzyma poziom i aż miło się czyta. Końcówka niespodziewana!
Dobra pozycja, trzymająca poziom poprzedniczki

Kontynuacja "Nakarmić wilki" !

Bohaterowie zaczęli żyć swoim życiem po zakończeniu pierwszej części. Znana drewniana chata zostaje pusta ale do czasu...
Niedoświadczona reżyserka Joanna przyjeżdża do miejsca w którym przebywała Kasia. Celem bohaterki jest spotkanie ze starym lecz dobrym niegdyś reżyserem. Mężczyzna odmawia jakiegokolwiek kontaktu czy współpracy. Po czasie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapraszam do podcastu o książkach, w którym opowiadam m.in. o książce Nurowskiej: http://niebieska-sukienka.pl/wilk-motywy-literackie-podcast-o-ksiazkach/

Niestety się zawiodłam na tej pozycji. Jak pierwsza część zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, tak "Requiem dla wilka" straciło połowę swojego uroku. Wilków mało, Bieszczad mało, za to miłosnych rozterek bohaterki bardzo dużo. Szkoda, bo wszystko, co w tej serii oryginalne i naprawdę udane było jedynie wyjątkowym tłem dla mało przekonujących postaci, które nie zdołały wykrzesać we mnie sympatii.

Zapraszam do podcastu o książkach, w którym opowiadam m.in. o książce Nurowskiej: http://niebieska-sukienka.pl/wilk-motywy-literackie-podcast-o-ksiazkach/

Niestety się zawiodłam na tej pozycji. Jak pierwsza część zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, tak "Requiem dla wilka" straciło połowę swojego uroku. Wilków mało, Bieszczad mało, za to miłosnych rozterek bohaterki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część książki "Nakarmić wilki" Akcja ponownie toczy się w Bieszczadach po śmierci Katarzyny, którą zagryzły wilki. Joanna młoda reżyserka, poznając historię Katarzyny postanawia zrobić o niej film. Wyjeżdża w Bieszczady, do domku naukowców, aby poczuć to samo co czuła Katarzyna.Mieszka w tym samym domu co Kaśka, Olgierd i Marcin. Podobnie jak ona, Joanna zakochała się w Bieszczadach i nie przeszkadzają jej "spartańskie " warunki. Asia uratowała , życie jednemu wilkowi, opiekowała się nim przez dłuższy czas.
Pod koniec powieści Olgierd, który niegdyś zakochany był w Kasi jest z Asią.
Motywy:
miłości
pamięci
natury
zwierząt
nauki
przyjaźni
reportażu
śmierci

Druga część książki "Nakarmić wilki" Akcja ponownie toczy się w Bieszczadach po śmierci Katarzyny, którą zagryzły wilki. Joanna młoda reżyserka, poznając historię Katarzyny postanawia zrobić o niej film. Wyjeżdża w Bieszczady, do domku naukowców, aby poczuć to samo co czuła Katarzyna.Mieszka w tym samym domu co Kaśka, Olgierd i Marcin. Podobnie jak ona, Joanna zakochała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to