"Jeszcze jeden oddech" to książka, która znajdowała się na samym szczycie mojej czytelniczej listy. Pozycja ta jest czymś na kształt autobiografii zdolnego neurochirurga, który dość niespodziewanie z roli lekarza musiał wejść w buty pacjenta. Autor miał cel, aby pokazać prawdziwe oblicze zmagań chorego, sam dość niespodziewanie otrzymał diagnozę raka. "Jeszcze jeden oddech" to fascynująca podróż w głąb najmroczniejszych zakamarków świata medycyny, w jednym miejscu zaczyna się i kończy ludzkie życie.

Ojciec Paula był uznanym kardiologiem i starał się przekazać swoim dzieciom miłość do medycyny. Chłopak stronił jednak od przedmiotów ścisłych, fascynując się światową literaturą. Jednak ziarenko zasiane przez ambitnego ojca zaczęło kiełkować i na studiach Paul zdecydował się dać szanse medycynie, początki były trudne, okupione potem, łzami i wieloma nieprzespanymi nocami, ale opłaciło się- chłopak został lekarzem. Szukając dalszej ścieżki kariery zafascynował go ludzki mózg i postanowił zostać neurochirurgiem. Miał przed sobą całe życie, diagnoza IV stadium raka płuc zburzyła jego dotychczasowe plany zawodowe. Teraz musi skupić się na tu i teraz, próbując odzyskać zdrowie i zreanimować własne małżeństwo. Jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak trudno będzie mu się przestawić z roli lekarza, autorytetu medycznego i wejść w buty pacjenta.

Lekarz to też człowiek i on również może poważnie zachorować. Zmiana wprowadza chaos, który należy poskromić i dostosować się do nowych warunków. Paulowi trudno było się przestawić, nie do końca zaufał swojemu onkologowi. Śledzimy krok po kroku jego życie oraz kolejne etapy zmagania się z chorobą. Trudno mi jednoznacznie sklasyfikować tę książkę, bo cała przedstawiona w niej historia jest dość niejednoznaczna,a do tego przedstawiona w sposób nad wyraz syntetyczny. Autor podkreśla, że każdy człowiek ma prawo do godnego życia i umierania, niezależnie od uwarunkowań społecznych. On mógł się spokojnie przygotować na to co przyniesie przyszłość, a mimo to kolejne wydarzenia okazały się zaskakujące. Warto podkreślić, że onkolog wyznaczył jasną granicę w kontaktach, traktując Paula jako pacjenta, a nie kolegę po fachu. Historia jest smutna, ale pokazuje, że w każdej sytuacji można dostrzec światełko w ciemnym tunelu. Autor motywuje i pobudza do myślenia, poruszając najbardziej drażliwe kwestie o których rzadko mówi się wprost. Zamiast rozpaczać powinniśmy skonfrontować się z ekstremalnie trudną sytuacją i spróbować oswoić się z tematem śmierci. To od nas zależy, jak przeżyjemy własne życie, nikt nie da nam żadnej instrukcji, musimy zaufać sobie. Paul postanowił dać sobie szansę i przeżyć życie na własnych warunkach. "Jeszcze jeden oddech" może stanowić rodzaj emocjonalnego drogowskazu dla osób terminalni chorych. W ludzkim życiu liczy się miłość i własne spełnienie. Historia została pokazana w sposób względnje dynamiczny, język jest lekki i przyjemny w odbiorze, autor miał niekwestionowany talent literacki.

Takie książki są potrzebne, ponieważ powinno mówić się wprost o życiu i przemijaniu. Paul wiedział, co go czeka, a mimo to nie poddał się, a do tego postanowił samodzielnie dyktować warunki śmiertelnej chorobie. Autor jest żywym przykładem na to, że nie warto się poddawać w ekstremalnie trudnych sytauacjach, w takich chwilach należy żyć pełnią życia, zamiast snuć mroczne,przygnębiające scenariusze. Polecam!

"Jeszcze jeden oddech" to książka, która znajdowała się na samym szczycie mojej czytelniczej listy. Pozycja ta jest czymś na kształt autobiografii zdolnego neurochirurga, który dość niespodziewanie z roli lekarza musiał wejść w buty pacjenta. Autor miał cel, aby pokazać prawdziwe oblicze zmagań chorego, sam dość niespodziewanie otrzymał diagnozę raka. "Jeszcze jeden...