W suterenie niewielkiego piętrowego domu w Reykjaviku zostają znalezione zwłoki starszego, żyjącego samotnie mężczyzny. Dla komisarza Erlendura Sveinssona i jego ludzi byłaby to kolejna prymitywna zbrodnia, gdyby nie znaleziona przy denacie kartka zawierająca trzy niezrozumiałe słowa. Szybko wychodzi też na jaw, że ofiara miała niezbyt chlubną przeszłość. Czy to w niej kryje się wyjasnienie zagadki? Nie jest to bynajniej jedyne pytanie na które trzeba będzie znaleźć odpowiedź w celu jej rozwiązania.

"W bagnie" porównuje się do kryminałów Henninga Mankella i poniekąd jest to słuszna analogia. Mamy tu wiele motywów wykorzystywanych już z powodzeniem przez szwedzkiego pisarza: mroczną i nieprzyjazną atmosferę, która jest podkreślana przez paskudną pogodę, głęboki realizm oraz głównego bohatera, który równolegle z prowadzonym śledztwem walczy z osobistymi problemami. Jednak Erlendur różni sie od Kurta Wallandera w znacznym stopniu. Podczas gdy śledczy z Ystad nie kryje się ze swymi słabościami i swoje uczucia od razu podaje czytelnikowi "na tacy", islandzki komisarz początkowo jest małomówny i szorstki. Nawet wobec narkotykowych problemów swojej córki wydaje się wykazywać niezachwiany spokój. Powoli jednak ten nieustępliwy glina pokazuje, że jest w nim sporo wrażliwości oraz, że jak każdy człowiek, nie jest wolny od poczucia bezradności. By odnieśc sukces zarówno jako glina jak i ojciec Erlendur będzie musiał przejść przez solidną lekcję okazywania empatii.

Arnaldur Indridason jest biegły w budowaniu nastroju przy pomocy znaczeń i symboli. Nieustannie padający jesienny deszcz powoduje brak widoczności, może więć także oznaczać utrudnienia w rozpoznawaniu poszlak i wskazówek w śledztwie. Sny i wizje, które Erlendur miewa są dla niego nieodczytywalne ale mogą być projekcją jego ukrytych uczuć i lęków. Natomiast niewielka ilość mdłego światła jaka panuje w mieszkaniach w trakcie przesłuchań nie tylko może symbolizować, że znaczna część prawdy jest ukrywana przez bohaterów. Atmosfera powieści sprawia też, że podczas czytania często gdzieś pod skórą czuje się lekki dreszcz.

Jeśli nazwać kryminały Mankella "socjologicznymi", ze względu na podnoszone w nich kwestie społeczne, to powieść Indridasona jest z pewnością "psychologiczna". Autora zamiast na całym społeczeństwie skupia się na jednostkach i ich osobistych problemach. Niczym psychoanalityk szuka ich źródeł w poniesionych krzywdach. Jednak skupia się na ofiarach a nie sprawcach. Nie usprawiedliwia sprawców zła w żaden sposób.

W suterenie niewielkiego piętrowego domu w Reykjaviku zostają znalezione zwłoki starszego, żyjącego samotnie mężczyzny. Dla komisarza Erlendura Sveinssona i jego ludzi byłaby to kolejna prymitywna zbrodnia, gdyby nie znaleziona przy denacie kartka zawierająca trzy niezrozumiałe słowa. Szybko wychodzi też na jaw, że ofiara miała niezbyt chlubną przeszłość. Czy to w niej...