W „Tajemnicy zaginionej ślicznotki” powraca najbarwniejszy bohater Eduarda Mendozy, niegdyś fryzjer damski i pacjent zakładu psychiatrycznego, a obecnie dostawca dań kuchni chińskiej. Zabiera czytelnika w spektakularną podróż ulicami dawnej i współczesnej Barcelony, odwiedzając znane z wcześniejszych części cyklu postacie, jak Cándida, siostra bohatera i prawdopodobnie najgorsza prostytutka Barcelony, czy znienawidzony komisarz Flores. Nie zabraknie również nowych bohaterów, jakby wyjętych wprost z filmów Almodovara, z grupą przemiłych transwestytów na czele.

Nasz detektyw-amator wspomina lata osiemdziesiąte, kiedy po raz kolejny został poproszony przez policję o pomoc, tym razem w rozwiązaniu błahej sprawy zaginięcia psa. Sprawy, przez którą w mgnieniu oka z detektywa zamienia się w głównego podejrzanego o zabójstwo pięknej modelki, musi więc znaleźć prawdziwego zabójcę zanim sam zostanie aresztowany. Czy pomoc nieudolnej siostry, grupy transwestytów, portiera-pracoholika i sprzedawcy gorsetów wystarczy, żeby rozwiązać tę zagadkę? I jaka jest rola joggingu i sauny w pracy detektywa?

Piątej części przygód bezimiennego szalonego detektywa dobrze zrobił powrót do lat osiemdziesiątych, a tym samym do atmosfery pierwszych części cyklu. Każda opowieść jest osobną całością i można je z powodzeniem czytać w dowolnej kolejności. W kolejnych książkach urzeka niekoniecznie nawet sama historia, w sposób oczywisty przerysowana, ile niezrównany humor i styl autora, jego błyskotliwe obserwacje i nieoczekiwane dygresje, wreszcie cały zastęp pobocznych wątków i bohaterów, z których każdy jest na swój sposób wyjątkowy i lekko szalony. Bo któż nie jest? Dodatkowo Mendoza wplata w tę humorystyczną opowieść celną i uszczypliwą krytykę społeczeństwa, tak dawnego jak i współczesnego.

Lekka - a jednocześnie niepozbawiona ukrytych pod warstwą humoru głębszych przemyśleń - powieść jednego z najlepszych hiszpańskich pisarzy.

Agnieszka Kruk