(…) nasz kraj stał się dziką ziemią

„Ostatni policjant”, pierwszy tom trylogii Bena H. Wintersa (TU recenzja), zaskoczył oryginalną i ciekawą koncepcją powieści kryminalnej, a to za sprawą przedstawienia kryminalnej intrygi na tle preapokaliptycznej wizji świata. Czytelnicy poznali sympatycznego detektywa Henry’ego Palace’a, który podejrzewał (słusznie zresztą), że przydzielona mu sprawa samobójstwa agenta ubezpieczeniowego okaże się nie samobójstwem a morderstwem. Henry da się lubić – jest młody i bystry, a przy tym ma w sobie dziwny imperatyw: rzetelnie, z właściwą dla dobrego stróża prawa dociekliwością, wykonuje swoje obowiązki. Dlaczego to dziwny imperatyw? Otóż dlatego, że za kilka miesięcy z Ziemią ma zderzyć się asteroida Maja, świat ma się pogrążyć w ciemności, chłodzie i głodzie. Kogo więc może obchodzić śmierć pojedynczego człowieka? Tylko Henry’ego Palace’a. To on właśnie jest „ostatnim policjantem”, który nawet w obliczu nieuchronnej katastrofy chce odnaleźć mordercę, chce postępować tak, jak należy, jakby za pół roku świat miał nadal istnieć.

Co więcej, nie przestaje być „ostatnim policjantem”, gdy oficjalnie zostaje zwolniony ze służby. Kiedy spotykamy się z nim ponownie, w „Opuszczonym mieście”, drugiej części trylogii, jego dawna opiekunka Martha Milano prosi o odnalezienie zaginionego męża. Henry podąża więc jego tropem, rozwiązuje krok po kroku zagadkę bardziej skomplikowaną niż się początkowo wydawało, podejmuje wszelkie możliwe środki, by dociec prawdy, narażając przy tym nawet własne życie. Nie potrafi odpowiedzieć na zadawane mu wciąż pytanie: „Dlaczego to robisz?”. Inny na jego miejscu gromadziłby zapasy żywności, przyłączyłby się do jednej z licznie powstających nowych organizacji albo po prostu korzystał z resztek pozostałego mu czasu. Inny ale nie Henry, bo jak sam mówi: „Po prostu to mi zostało, to moja praca”.

W „Opuszczonym mieście” Ben H. Winters po raz kolejny ciekawie prowadzi kryminalną intrygę, skrupulatnie rozwija jej elementy, zaskakuje. Jednak to nie klisza pierwszej części, jak to często bywa w detektywistycznych seriach, w których zmieniają się jedynie drugoplanowe postaci (sprawcy, ofiary, świadkowie) i rodzaj popełnionej zbrodni, a w gruncie rzeczy chodzi jedynie o to, by rozwikłać nową kryminalną zagadkę. Winters pogłębia portret swojego bohatera, a także jego mądrej lecz nieustannie sprawiającej kłopoty siostry, ale przede wszystkim rozwija wizję wykreowanej przez siebie rzeczywistości. Bo wątek kryminalny, choć budujący fabułę, wydaje się być mniej istotny niż w „Ostatnim policjancie”. Na plan pierwszy wysuwa się Concord – „opuszczone miasto” – to, co się w nim dzieje, co zrobili z nim ludzie (jak pewnie z większością, o ile nie wszystkimi innymi miastami na świecie), wiedząc, że czeka ich zagłada. Powieść staje się według mnie bardziej preapokaliptyczną science fiction niż kryminałem, a obrazy związane z apokalipsą i wynikające z nich refleksje wydają mi się dużo ciekawsze niż skądinąd interesujący wątek kryminalny...
Cała recenzja opublikowana na stronie: www.zabookowane.pl

(…) nasz kraj stał się dziką ziemią

„Ostatni policjant”, pierwszy tom trylogii Bena H. Wintersa (TU recenzja), zaskoczył oryginalną i ciekawą koncepcją powieści kryminalnej, a to za sprawą przedstawienia kryminalnej intrygi na tle preapokaliptycznej wizji świata. Czytelnicy poznali sympatycznego detektywa Henry’ego Palace’a, który podejrzewał (słusznie zresztą), że...