Kilka bardzo pozytywnych opinii, nie rozumiem tych zachwytów, no chyba że tak jak w wielu przypadkach podobnych "dzieł" piszą krewni i znajomi królika.
Fabuła poszatkowana, postacie jakieś płaskie i jednowymiarowe, główna bohaterka Anna nie budzi ani sympatii, ani zaufania. Nie bardzo wiadomo, o co jej chodzi.
Reszcie bohaterów też.
Język miejscami nieporadny, niezłe słownictwo, no ale to chyba nic dziwnego że w lesie są drzewa.
Gwiazdka na zachętę i za "poezję". Jej głębia wywołuje salwy zdrowego śmiechu. Ogólnie - lepiej sobie darować.

Kilka bardzo pozytywnych opinii, nie rozumiem tych zachwytów, no chyba że tak jak w wielu przypadkach podobnych "dzieł" piszą krewni i znajomi królika.
Fabuła poszatkowana, postacie jakieś płaskie i jednowymiarowe, główna bohaterka Anna nie budzi ani sympatii, ani zaufania. Nie bardzo wiadomo, o co jej chodzi.
Reszcie bohaterów też.
Język miejscami nieporadny, niezłe...

Recenzja również na http://bookparadisebynatalia.blogspot.com/

Książka Anny Marii Pomianowskiej rozpoczyna się rymowanką o śmierci dla dzieci. Resztę książki czytamy oczami kilku bohaterów. Pojawia się tam osiem osób: Anna, Claudette, Selene, Lancelot, Aleksander, Gary, Narrator, Widz. Czyli bardzo dużo mało znaczących osób, które pojawiają się raz lub dwa i nic nie wnoszą do fabuły.




Anna- kobieta, która stale użala się na swój los. Być może to charakterystyka wieku, ponieważ zostaje przemieniona w wieku 16 lat, a niektóre osoby w tym wieku są czysto nieznośne. Ona powiewa jak flaga na wietrze. Nie ma w niej nic stałego.


Po pierwsze, Anna mówi w którymś momencie, że rodzice jej nie kochają. Za to w retrospekcji mamy przykład jak mama dziewczyny przychodzi do jej pokoju i z troską mówi: "Aniu, dobrze się czujesz? Krzyczałaś." No więc... wniosek nasuwa się sam "Czy Anna przypadkiem nie ma ze sobą problemu?"

Po drugie, Anna nie ma dziecka, a nagle okazuje się, że ma już całkiem wyrośniętą córkę. Jak ona to zrobiła?

Po trzecie, wielokrotnie w ustach Anny słyszymy słowa "nie czuję" (ponieważ wampiry nie czują). Często mamy jednak przykłady jak Anna i inne wampiry odczuwają bardzo silne emocje - No to w końcu czują, czy nie czują?

Po czwarte, dla waszej wiadomości orientacji seksualnej nie da się zmienić od tak- zależnie od widzi mi się. O, nie. A to właśnie robi Anna. Ni stąd, ni zowąd staje się lesbijką i postanawia zrealizować wizję kobiet z filmu Seksmisja - chociaż ten pomysł był dość ciekawy.

Po piąte, podejście do osób o innej orientacji jest w tej książce... straszne. Gary, kiedy dowiaduje się, że Anna woli kobiety stwierdza "halo, przecież to rozwinięta cywilizacja wampirów, jak one mogą być tak zacofane i być lesbijkami". No ale... jak ktoś jest zacofany, to nie może być orientacji homoseksualnej.

Po szóste, charakter Anny zmienia się wraz z linijkami książki. Sama określa się "bezuczuciową su*ą", ale czuje cały grom emocji, a do tego zmienia zdanie jak jej się chce.

Po siódme, Anna, mimo że jest lesbijką ma ochotę na Gary'ego...

Claudette- jest nikim dopóki nie zaczyna być kimś, tak to mogę określić. Claudette jest czarną wampirzycą, która nagle postanawia uwieść Annę i zostać jej miłością. Właściwie to jest bardzo denerwująca i zazdrosna o wszystko, co związane z Anną.

Selene- nie jest aż taka zła, ale denerwuje mnie to, że użala się nad tym, że zostanie lesbijką, jak jej matka...

Lancelot, Narrator i Widz są niepotrzebnie wprowadzeni do fabuły. Ich wywód nic nie wnosi do książki. Widz jest postacią, która relacjonuje nam krótki element wykonania kary Anny, ale te same momenty zostają nam przedstawione przez Claudette i Annę w późniejszej części tekstu.

Gary- Gary to klucha. Dosłownie. Wielki zabójca wampirów, ale z biegiem czasu przekonujemy się, że wcale nie jest dobrze poinformowany o nich.

Aleksander- lubiłam faceta. Liczyłam na to, że w końcu wszystkich ich wybije. Annę nawet dwa razy.


O bohaterach już było to może teraz o akcji- główny element „Lacrimy” to marudzenie Anny. Dziwię się, że Aleksander wytrzymał z tym dwadzieścia lat. Sama akcja to: pojawienie się Garyego, seks Anny z Garym, proces i kara Anny i czasy po Aleksandrze, gdzie wszystko zmienia się ze strony na stronę. Tak, moi mili, na każdej stronie znajdziecie coś innego. Mur szeroki i wysoki na dwadzieścia metrów powstaje w ciągu jednej nocy. Rebelianci formują się w ciągu tygodnia. I wiele, wiele więcej kwiatów, które nie mają ani ładu ani składu. Lacrirma to książka, która nada się idealnie dla osób o mocnych nerwach.
Zdecydowanie mi ona nie podeszła, jest to książka, która nie wkupiła się w moje molowe serducho.

Recenzja również na http://bookparadisebynatalia.blogspot.com/

Książka Anny Marii Pomianowskiej rozpoczyna się rymowanką o śmierci dla dzieci. Resztę książki czytamy oczami kilku bohaterów. Pojawia się tam osiem osób: Anna, Claudette, Selene, Lancelot, Aleksander, Gary, Narrator, Widz. Czyli bardzo dużo mało znaczących osób, które pojawiają się raz lub dwa i nic nie wnoszą...

Porażająca dawka emocji. Tych skrajnie trudnych. Krzyk rozpaczy i wściekłości. Przeżyć ponad wszystko. Dojmująca samotność która pochłania. Z konieczności, wbrew wszystkiemu czy na własne życzenie... Ukryte przesłanie, podwójne dno, pastisz, czy o tak, dosłownie? Czekam na kolejne, cokolwiek to będzie.

Porażająca dawka emocji. Tych skrajnie trudnych. Krzyk rozpaczy i wściekłości. Przeżyć ponad wszystko. Dojmująca samotność która pochłania. Z konieczności, wbrew wszystkiemu czy na własne życzenie... Ukryte przesłanie, podwójne dno, pastisz, czy o tak, dosłownie? Czekam na kolejne, cokolwiek to będzie.

Zadziwia bogactwo języka i umiejętność oddania emocji bohaterów powieści. Czyta się wspaniale, choć nie jest to lektura dla amatorów książek akcji klasy B, którzy, jak widzę, też wpisuja tu swoje oceny w formie rymów częstochowskich okraszonych wulgaryzmami. Szczerze polecam "Lacrime", która wzrusza, porusza i zmusza do myslenia, a nawet tworzenia poezji, choć niestety lotów tak niskich.

Zadziwia bogactwo języka i umiejętność oddania emocji bohaterów powieści. Czyta się wspaniale, choć nie jest to lektura dla amatorów książek akcji klasy B, którzy, jak widzę, też wpisuja tu swoje oceny w formie rymów częstochowskich okraszonych wulgaryzmami. Szczerze polecam "Lacrime", która wzrusza, porusza i zmusza do myslenia, a nawet tworzenia poezji, choć niestety...

'Lacrima' jest książka fantastyczną, przeczytałam ja jednym tchem kompletnie nie mogąc sie oderwać! Autorka swoim fantastycznym stylem wciąga nas w fabułę, w zycie bohaterów, w ich emocje i przeżycia jednocześnie cały czas trzymając nas w niepewności co do ich następnego kroku. Jest to książka zapadająca na długa w pamięci, dająca do myślenia i zmuszająca do refleksji nad własnym zyciem. Autorka zabiera nas w niesamowita podróż pełna napięcia, grozy i niespodziewanych zwrotów akcji! 'Lacrima' dosłownie wbiła mnie w fotel! Bardzo, bardzo gorąco wszystkim polecam. Jest to książka, ktora warto miec na półce i co jakis czas do niej wracać!

'Lacrima' jest książka fantastyczną, przeczytałam ja jednym tchem kompletnie nie mogąc sie oderwać! Autorka swoim fantastycznym stylem wciąga nas w fabułę, w zycie bohaterów, w ich emocje i przeżycia jednocześnie cały czas trzymając nas w niepewności co do ich następnego kroku. Jest to książka zapadająca na długa w pamięci, dająca do myślenia i zmuszająca do refleksji nad...

Nudy to straszliwe,
bez ładu i składu,
dobrze że dotrwałem
chociaż do obiadu,
jako że tak straszna,
miałka grafomania
żołądek mój zmusza
tylko do rzy.........anija
Porzuć więc waćpanna
to nędzne pisanie
żołądek zachowa
swe drugie śniadanie.
A jeśli poklasku
tak koniecznie szukasz
są inne zawody-
o, na przykład drukarz.
Fach to jest pokrewny,
zacny i solidny,
zyska na tym ZDOLNY
inny pisarz pisarz bidny.
I niech się AŁTORKI
twarz mroczna nie złości,
ale moim zdaniem
ma manię wielkości.

P.S. W powieści była poezja więc odpowiadam poezją równie wysokich lotów.

Nudy to straszliwe,
bez ładu i składu,
dobrze że dotrwałem
chociaż do obiadu,
jako że tak straszna,
miałka grafomania
żołądek mój zmusza
tylko do rzy.........anija
Porzuć więc waćpanna
to nędzne pisanie
żołądek zachowa
swe drugie śniadanie.
A jeśli poklasku
tak koniecznie szukasz
są inne zawody-
o, na przykład drukarz.
Fach to jest pokrewny,
zacny i solidny,
zyska na tym...

Lacrima jest książką niesamowitą. Głęboko poruszającą i wstrząsającą czytelnikiem. Od pierwszej do ostatniej strony jest wciągająca i uzależniająca. Rewelacyjna, nieprzewidywalna, porażająca, szokująca. Życzę sobie więcej takich książek!

Lacrima jest książką niesamowitą. Głęboko poruszającą i wstrząsającą czytelnikiem. Od pierwszej do ostatniej strony jest wciągająca i uzależniająca. Rewelacyjna, nieprzewidywalna, porażająca, szokująca. Życzę sobie więcej takich książek!

Byłam wstrząśnięta

Byłam wstrząśnięta

Zocha ma rację. Mną też wstrząsnęło.

Zocha ma rację. Mną też wstrząsnęło.