Kiedy dorosły czyta książki dla młodzieży, mogą wydarzyć się różne rzeczy. Czasami, książka jest bardzo przewidywalna, więc rozrywka z tego żadna. Czasami jednak, jak w przypadku „Naszej własnej wyspy” autorka wiedziała co robi i nawet ja znalazłam w lekturze coś dla siebie. To, co spodobało mi się u Sally Nicholls to umiejętność intrygującego prowadzenia akcji i przystępny język. Cóż, nie jestem oryginalna, bo autorka za swoje książki dostała już szereg nagród.

Główna bohaterka, a w zasadzie autorka książki (tak!), Holly Kennet miała jedenaście lat, kiedy zmarła jej mama i wraz z młodszym bratem Davy’m przeszli pod opiekę najstarszego brata, Jonathana, który sam ledwie skończył osiemnaście. „Jak to jest?” słyszała Holly wielokrotnie, kiedy ludzie chcieli dowiedzieć się czegoś o byciu sierotą. Zdarzało się, że zadawali niedelikatne pytania czy użalali się nad nią w taki sposób, że sama czuła się niezręcznie. Dziwne reakcje otoczenia nie były jednak jedynym zmartwieniem Kennetów. Jonathan, mimo regularnej pracy miał trudność by zarobić dość pieniędzy, ledwie starczało im na podstawowe potrzeby, nie wspominając o utrzymaniu domu. Nastąpił jednak niespodziewany zwrot akcji, który dał Holly nadzieję, że ich sytuacja się poprawi – zmarła ciotka Irene pozostawiła im biżuterię w spadku. Niestety, spadek został przez ciotkę ukryty a wskazówki zbyt ogólnikowe by odnaleźć majątek. Czy na pewno? Holly postanowiła podjąć wyzwanie niczym Sherlock Holmes.

„Nasza własna wyspa” pokazuje jak ważne jest korzystanie z pomocy innych, gdy jest się w życiowym dołku. Z drugiej strony Holly opisuje szereg sytuacji, które dobitnie potwierdzają, jak trudno być rodziną składającą się z trójki dzieci, jak ludzie wokół są niezbędni, by w tak tragicznym momencie było nieco lżej. Wbrew temu co napisałam to bardzo pogodna książka, bo narratorka wciąż jest optymistyczną i pomysłową nastolatką.

Anna Kaczmarczyk