Dobra książka. Opisuje losy kompozytora Dimitriego Dimitriewicza Szostakowicza. 
 
Książkę przesłuchałem w formie audiobooka.  
 
Nie lubię bardzo bezmyślnej tyranii, władzy totalitarnej, mam do nie po prostu słabość  i chyba z tego powodu bierze się mój brak słów odnośnie opisania tej książki. 
 
Dimitri Dimitriewicz, wybitny kompozytor żyjący w Związku Radzieckim tworzy na początku swojej kariery całkiem niezależnie spokojnie, aż pewnego dnia po premierze swojej opery "Lady Makbet z Mzenska" 28 stycznia która ukazuje się w "Prawdzie" recenzja, która oprócz tego ze jest pełna błędów gramatycznych skazuje kompozytora na banicję. W tamtym czasie oznaczało to praktycznie wyrok śmierci. Szostakowicz ewidentnie podpadł samemu Stalinowi a to w latach trzydziestych oznaczało często wyrok śmierci. Także owa recenzja w gazecie "Prawda" wisi jak zmora na Szostakowiczem przez wiele lat. Żyje on w permanentnym strachu iż zostanie aresztowany i pod byle pretekstem skazany na smierć lub nawet zabity przez funkcjonariuszy z Łubianki. Fakt iż Szostakowicz ma mecenasa w postaci marszałka Tuchaczewskiego nie pomaga Szostakowiczowi. Relacja między Szostakowiczem a marszałkiem Tuchaczewskim jest ciekawie opisana w książce. Tuchaczewski był sam z zamiłowania muzykiem oraz rzemieślnikiem lutnikiem budującym własne skrzypce. Lecz nawet samu Tuchaczewski w pewnym momencie zostaje wyeliminowany przez Stalina jeszcze bardziej uzasadnia obawy Szostakowicza, iż w każdej chwili on sam może zostać wyeliminowany przez reżim. 
 
Oprócz przygód Szostakowicza z władzą sowiecką mamy możliwość poznać bliżej jego życie prywatne, dwójkę dzieci, każdą z trzech żon, bo Szostakowicz był trzy razy żonaty. 
 
Mało wiedziałem o tym kompozytorze, dzięki tej książce mogłem bliżej poznać jego biografie. Kontekst historyczny ciekawy. Głównie koncentruje się na tym jakie władza sowiecka miała podejście do sztuki, artystów. Utkwił mi pewien szczegół. Mianowicie, Szostakowicz miał swojego opiekuna, korepetytora, który był mu przydzielony przez władze sowiecką i który miał go "nauczyć" "odpowiednio" myśleć. Poza tym celem artystów w związku radzieckim była "inżynieria" ludzkich dusz. 
 
Ucho Stalina było bardzo czułe, kapryśne. Nie daj Boże ucho dyktatora na koncercie było zbyt blisko lub zbyt daleko orkiestry, lub nie daj Boże dyktatorowi nie podobała się muzyka jakiegoś kompozytora, od razu marny był los takiego biedaka. Ucha dyktatorów są bardzo niebezpieczne. 

Dobra książka. Opisuje losy kompozytora Dimitriego Dimitriewicza Szostakowicza. 
 
Książkę przesłuchałem w formie audiobooka.  
 
Nie lubię bardzo bezmyślnej tyranii, władzy totalitarnej, mam do nie po prostu słabość  i chyba z tego powodu bierze się mój brak słów odnośnie opisania tej książki. 
 
Dimitri Dimitriewicz, wybitny kompozytor żyjący w Związku Radzieckim tworzy...