Z pewnością „Dwór cierni i róż”, który sam mógłby stanowić oddzielną powieść, jak i „Dwór mgieł i furii”, który kontynuuje historię Feyre, pobudzają wyobraźnię, wciągają w wir skomplikowanej intrygi, bezwzględnej wojny i świata, w którym okrucieństwo przybiera różne formy, i tym samym może ukrywać się pod pozorami miłości. Sarah J. Maas nie boi się meandrować po różnorodnych motywach, gmatwać fabuły, dodając kolejne skomplikowane zależności i wątki, które jeszcze mocniej zaciskają jej bohaterom pętlę wokół szyi. Oferuje swoim czytelniczkom nie tylko przyjemnie spędzony czas, ale także intrygującą, mroczną przygodę, z baśniowym wątkiem w tle. Czego chcieć więcej?

Kilka osobistych słów ode mnie – podobnie jak w przypadku serii „Szklany tron” mój czas na pełną dreszczy i emocji lekturę „Dworu cierni i róż” oraz „Dworu mgieł i furii” już przeminął. Ale… muszę również przyznać, że w odróżnieniu od przygód Celaeny Sardothien (bohaterki „Szklanego tronu”), pełna cierni i bólu historia Feyre o wiele bardziej przypadła mi do gustu. Widać, że proza Maas ewoluuje i dopasowuje się także do coraz starszej rzeszy czytelniczek, odrzucając dziewczynkową cukierkowość. Mogę liczyć jedynie na to, że pewnego dnia pisarka zafunduje mi lekturę tylko dla dorosłych. A do tego czasu zostawiam i polecam jej baśniową twórczość młodszym czytelniczkom.

Z pewnością „Dwór cierni i róż”, który sam mógłby stanowić oddzielną powieść, jak i „Dwór mgieł i furii”, który kontynuuje historię Feyre, pobudzają wyobraźnię, wciągają w wir skomplikowanej intrygi, bezwzględnej wojny i świata, w którym okrucieństwo przybiera różne formy, i tym samym może ukrywać się pod pozorami miłości. Sarah J. Maas nie boi się meandrować po...