Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytułowy WŚCIEK to bezsilna wściekłość, bezsilna złość na obojętność, na brak ciekawości świata, na brak zdawania sobie sprawy z konsekwencji tego, do czego dążymy jako ludzkość...

📖 W powieści znajdziesz motywy:
- bliskiej nam przyszłości w naszym zwykłym świecie
- sztucznej inteligencji
- wielkich korporacji i ludzi wpływu, którzy tylko przeliczają pieniądze
- katastrofy klimatycznej i ekoterroru
- TAJEMNICY, która prowadzi do przerażających konkluzji

Już "Płomieniem" Magdalena Salik udowodniła mi, że w snuciu niepokojących wizji bliskiej nam przyszłości nie ma sobie równych. Tym razem rozgrzebuje bliskie nam problemy, zagląda za kotarę świata i obnaża przygnębiające prawdy o naszych elitach i tych, którzy pogrążają otaczającą nas rzeczywistość. Wykreowała grupę nietuzinkowych bohaterów, którzy próbują dotrzeć do sedna, by odkryć coś, czego nikt by się nie spodziewał (z czytelnikiem na czele).
"Wściek" to druzgocząca powieść. Nawet te poczciwe mamuty mają drugie, ba, trzecie dno. Nie chcemy tego dna poznać, ale - co ważne - Magdalena Salik wskazuje, że NIE MOŻNA ODWRACAĆ OCZU. Bo jak odwrócimy chociaż na chwilę moment, jeśli oddamy stery, to może wydarzyć się coś, od czego nie będzie już odwrotu.

Warta uwagi. Po prostu.

Tytułowy WŚCIEK to bezsilna wściekłość, bezsilna złość na obojętność, na brak ciekawości świata, na brak zdawania sobie sprawy z konsekwencji tego, do czego dążymy jako ludzkość...

📖 W powieści znajdziesz motywy:
- bliskiej nam przyszłości w naszym zwykłym świecie
- sztucznej inteligencji...

Rozwiń

Zwiń

Co otrzymujemy w „Ostatnim słowie”? Po pierwsze thriller psychologiczny, którego akcja rozgrywa się pewnego upalnego, dusznego lata. Wraz ze wzrostem napięcia między bohaterami rośnie również napięcie wokół. Upał się wzmaga, wzmaga się duchota, ciśnienie zdaje się pulsować, a drapieżne osy pożerać więcej niż tylko soczyste pomidory i gruszki z sadu. Atmosfera jest tak gęsta, a burza nieunikniona, że siedzimy jak na szpilkach, próbując zrozumieć co też u diabła się tu wydarzyło. Po drugie, zanurzamy się w lodowatą opowieść o zaginięciu małego dziecka. Koszmarna zima pewnej rodziny, której znika jedna z bliźniaczek. Śledztwo prowadzi prywatny detektyw, który powoli odkrywa sekrety i tajemnice rodzinne, które doprowadziły ich tam, gdzie znajdują się teraz. Kontrast między dwoma fabułami pozwala przeżywać obie historie zupełnie osobno, wczuwając się w nastrój i tajemnice, jakie serwuje nam Agnieszka Pietrzyk. A zakończenie? To musiało być wyzwanie dla autorki, ale poradziła sobie bezbłędnie, bez zbędnego dywagowania i bez zbędnych pułapek. Dzięki temu każdy element wskakuje na swoje miejsce, dokładnie tam, gdzie powinien być.

Co otrzymujemy w „Ostatnim słowie”? Po pierwsze thriller psychologiczny, którego akcja rozgrywa się pewnego upalnego, dusznego lata. Wraz ze wzrostem napięcia między bohaterami rośnie również napięcie wokół. Upał się wzmaga, wzmaga się duchota, ciśnienie zdaje się pulsować, a drapieżne osy...

Rozwiń

Zwiń

Cieszę się, że Hanna Białys stworzyła powieść stricte bydgoską, jej bohaterowie bowiem są już nieco schematyczni, a przynajmniej oparci na popularnych kliszach, które powielają się niezależnie od opisywanej epoki czy miejsca. Mamy glinę z tragiczną przeszłością, tajemnicą, ze smutnym spojrzeniem mężczyzny doświadczonego, który najbardziej na świecie lubi palić papierosy bez filtra i nic sobie z tego nie robi, a nawet chełpi się swoimi czarnymi płucami. I pochłania hektolitry czarnej kawy. Jego współpracownicy to również klisze, nie zapadają za bardzo w pamięć. W „Robakach w ścianie” zapadają natomiast w pamięć postacie poboczne. Dziewczyna chora na schizofrenię. Jej lekarka ze szpitala psychiatrycznego. Dyrektorka liceum jednej z ofiar. I inni, którzy może mieli być tylko tłem, a okazali się być najbardziej ludzcy, najbardziej zwyczajni, a jednak nie do zapomnienia.

Przeczytałam z przyjemnością, zaintrygowana meandrami śledztwa, którymi popłynęli bohaterowie. Nie było tu oczywistych rozwiązań, a Hanna Białys widać, że dobrze bawiła się wymyślając zwroty akcji. Może jest tam kilka niedociągnięć (wydawało mi się, że lekarka miała coś więcej za uszami?), ale zamykając ostatnią stronę skończyłam zadowolona. Nie ma to jak nasz rodzimy kryminał. Polska kryminałem stoi – i „Robaki w ścianie” to kolejny dowód.

Cieszę się, że Hanna Białys stworzyła powieść stricte bydgoską, jej bohaterowie bowiem są już nieco schematyczni, a przynajmniej oparci na popularnych kliszach, które powielają się niezależnie od opisywanej epoki czy miejsca. Mamy glinę z tragiczną przeszłością, tajemnicą, ze smutnym spojr...

Rozwiń

Zwiń

To powieść psychologiczna – z dodatkiem grozy. Dodatkiem dla całości znaczącym, kipiącym gdzieś między stronami, powoli wzbierającym na sile, raczej w drugiej połowie powieści – ale jednak stanowiącym tylko część całości, zaledwie ułamek większej eksploracji ludzkiej psychiki, znaczenia przeszłości i tego, jak naznaczyć może nas dzieciństwo i związane z tym okresem traumy.

„Mój dom” nie jest dla początkujących, chyba że lubicie eksperymenty i skoki na głęboką wodę – kto wie, to może być dokładnie to, czego szukacie, nigdy nie wiadomo.

Ja jednak wolę zaznaczyć, że ten wyższy poziom grozy u Sablika ma w sobie więcej psychologicznych gierek niż horroru jako takiego. Ale! Akurat nawiązanie do starożytnych wierzeń irańskich uważam za bardzo ciekawy chwyt i właśnie ten element nadaje całości grozowego posmaku. Z początku można zadać pytania o jego sens, ale ten sens rysuje się z czasem, by w pełni rozkwitnąć w zaskakującym finale.

Czasami podczas lektury zastanawiałam się nad tempem powieści – Edward lubi włóczyć się po przeszłości, wywlekać nawet najmniejsze szczegóły… Czasami za wiele tych szczegółów było, za głęboko wchodziliśmy w detale, z których niewiele wynikało, przynajmniej w moim odczuciu. To tak a propos tego aspektu obyczajowego, niespieszności, o której wspomniałam.

Wyższy poziom grozy, groza miedzy gatunkami – „Mój dom” to psychologiczny horror, który jest trochę taką literacką łamigłówką Tomasza Sablika. Elementy autobiograficzne (jak wspominana „Księga dżungli” od dziadka) doprawiają całość i pozwalają doszukiwać się cząstek autora lub jego mrocznego cienia gdzieś między słowami. Ciekawy eksperyment, tego można być tutaj pewnym.

To powieść psychologiczna – z dodatkiem grozy. Dodatkiem dla całości znaczącym, kipiącym gdzieś między stronami, powoli wzbierającym na sile, raczej w drugiej połowie powieści – ale jednak stanowiącym tylko część całości, zaledwie ułamek większej eksploracji ludzkiej psychiki, znaczenia pr...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że „Shirley” to nie jest moja ulubiona powieść Charlotte, ba, uważam ją faktycznie za „skażoną” osobistą tragedią autorki, naznaczoną bólem i rozpaczą. Pełną rozmyślań i przemyśleń, które meandrują i sprowadzają czytelnika na manowce. Ale! Jak widzicie, „Shirley” okazała się kryć w sobie całą kopalnię fascynujących tematów, których w innych powieściach Brontë nie miałabym jak poruszyć. Tego się nie spodziewałam, bo chociaż znałam fascynacje rodzeństwa Brontë polityką i historią, to jednak nie brałam pod uwagę, że cała jedna powieść poświęcona będzie tak poważnej i intrygującej tematyce.

Jedno pozostaje dla mnie pewne – „Shirley” to kawał fascynującej klasyki, która zostawia w sobie coś więcej niż tylko fabułę.

Przyznam, że „Shirley” to nie jest moja ulubiona powieść Charlotte, ba, uważam ją faktycznie za „skażoną” osobistą tragedią autorki, naznaczoną bólem i rozpaczą. Pełną rozmyślań i przemyśleń, które meandrują i sprowadzają czytelnika na manowce. Ale! Jak widzicie, „Shirley” okazała się kryć...

Rozwiń

Zwiń

„Walhallą” Graham Masterton ostatecznie udowodnił mi, że w ostatnim czasie to właśnie jego książki robią na mnie prawdziwe wrażenie. Stephen King natomiast zszedł na drugie miejsce, a może nawet trzecie, bo poszedł ostatnio w innym kierunku. A jego książki chociaż warsztatowo niedoścignione, szybko idą w zapomnienie. Przynajmniej tak jest w moim wypadku.

Wracając do „Walhalli” – to wyborna groza. Może nie do końca doskonała (w „Walhalli” pozostało kilka białych plam), ale taka, która przynosi moc frajdy przy lekturze i sprawia, że nie sposób jej przerwać. Posiadłość Walhalli przyciągnęła mnie do siebie, myślałam o niej i jej mieszkańcach cały dzień, o tajemnicach, jakie Masterton poukrywał między murami. Niektóre sceny mroziły krew w żyłach – taniec na rozbitych kryształowych kieliszkach jest nie do zapomnienia, tym bardziej, że poprzedzony wyznaniem chorobliwej miłości. Niektóre natomiast wzbudziły uśmiech, śmiech bywa bowiem rozładowaniem napięcia i strachu. Zachwycił mnie jeszcze sam koncept, w którym wychodzimy z założenia, że duchy nie istnieją, to działa nieco inaczej. I wreszcie: zakończenie! Epilog to wisienka na torcie i prawdziwe złoto. Czy ktoś wie, czy „Walhalla” doczekała się kontynuacji?

Dobrze, że mnie na tego Mastertona namówiliście te kilka lat temu i całe szczęście, że dałam mu drugą szansę. Teraz nie wyobrażam sobie horroru bez jego dzieła i wcale nie dziwię się, że dla wielu z Was to właśnie on jest królem horroru. Bo dla mnie już chyba też.

„Walhallą” Graham Masterton ostatecznie udowodnił mi, że w ostatnim czasie to właśnie jego książki robią na mnie prawdziwe wrażenie. Stephen King natomiast zszedł na drugie miejsce, a może nawet trzecie, bo poszedł ostatnio w innym kierunku. A jego książki chociaż warsztatowo niedoścignion...

Rozwiń

Zwiń

Seryjni mordercy są ulubionym tematem twórców kryminałów i dreszczowców. Darda jednak nie tworzy zwykłego kryminału, nie, on w „Zabij mnie, tato” zanurza się głębiej. Ukazuje nam czytelnikom powolną degradację komórki rodzinnej, która zostaje skonfrontowana z największą możliwą potwornością. Ze strachu, rozpaczy i niemocy zaczyna powoli się rozpadać. Darda idzie jeszcze dalej. Pokazuje bowiem, że odbierając życie członkom społeczności morderca zadaje cios nie tylko im – to wizja nazbyt uproszczona, zbyt atomistyczna. Nie, choć ofiara cierpi najbardziej, zraniona zostaje cała społeczność. Z tej rany sączy się krew, która odbiera jej życie. Społeczność płacze, wyje, miota się, do czasu aż rana nie zostanie zasklepiona. A zasklepić można ją tylko sprowadzając sprawiedliwość. A kiedy zawodzi system, ktoś inny musi wziąć sprawy w swoje ręce, bo inaczej wszystko się rozpadnie. Dopiero wtedy nastąpi tak potrzebne oczyszczenie, katharsis, którego potrzebujemy tak w opowieściach, jak w prawdziwym życiu. Przyznam, że bez sprawiedliwości w powieści, bez próby zmiażdżenia zła, trudno byłoby sobie z tym strachem poradzić.

Stefan Darda nie bawi się w półśrodki – wciąga nas w koszmar, który czujemy do samego szpiku.

Seryjni mordercy są ulubionym tematem twórców kryminałów i dreszczowców. Darda jednak nie tworzy zwykłego kryminału, nie, on w „Zabij mnie, tato” zanurza się głębiej. Ukazuje nam czytelnikom powolną degradację komórki rodzinnej, która zostaje skonfrontowana z największą możliwą potworności...

Rozwiń

Zwiń

Rozkosze podniebienia, rozkosze ciała w smakowitej, kampowej historii wyrafinowanej krytyczki kulinarnej i… kanibali.

To wyznanie seryjnej morderczyni, tej, która smakowała swoje życie do ostatniej kosteczki. Całość ma posmak makabry doprawionej opisami, od których ślina sama napływa do ust. Skonfundowany czytelnik chce i nie chce czytać dalej – to specyficzne uczucie. Chelsea G. Summers zbudowała kontrast pomiędzy tym, co wykwintne i soczyste a tym, co krwawe i cielesne. Zwierzę – mięso – nie różni się tu niczym od człowieka. Wszystko można zjeść. Każdego można pożreć. Hedonistyczne opisy uczt kunsztownych dań, wspomnienia smaków dzieciństwa, a w tle zbrodnia i cała ta babranina flaków i kości. Ta dynamika rozsadza czytelnika od środka, bo nie sposób nie oblizać warg na myśl o zapachu pieczonej kaczki i świeżutkiego chleba o chrupiącej skórce, albo zerwanego w dzieciństwie pomidora z przydomowego ogródka, by zaraz się nie wzdrygnąć na fontannę krwi na podłodze, nie skrzywić na opis rzeźnickiego noża. Chelsea G. Summers doprowadza do szaleństwa! Łączy zwyczajne kulinaria z przepisami zwyrodniałej libertynki. I robi to po mistrzowsku! Zaspokajanie głodu jest dla bohaterki koniecznością, ludzkie mięso to jej fetysz. Obędzie się bez niego, ale… Czy musi?

To najbardziej apetyczna książka tego roku. I najbardziej odpychająca. Makabryczna i pełna niespodzianek. Dorothy to taka bohaterka jak z twórczości Markiza de Sade – bez sumienia, bez duszy ale głodna życia jak mało kto! I tak jak u Sade’a smakuje przyjemności i rozkosze cielesne wszystkimi zmysłami. Jej głód jest nienasycony, rozochocony, nieokiełznany.

Nie, nie ma tu strachu – jest odpowiedź na największy lęk, kampowy horror, który niesie samą przyjemność lektury. I tylko dla dorosłych czytelników.

Rozkosze podniebienia, rozkosze ciała w smakowitej, kampowej historii wyrafinowanej krytyczki kulinarnej i… kanibali.

To wyznanie seryjnej morderczyni, tej, która smakowała swoje życie do ostatniej kosteczki. Całość ma posmak makabry doprawionej opisami, od których ślina sama napływa do u...

Rozwiń

Zwiń

Igor Brudny powraca! Szósta odsłona kultowej serii thrillerów kryminalnych Przemysława Piotrowskiego z komisarzem Brudnym w roli głównej! Było „Piętno”, była „Sfora”, „Cherub”, „Zaraza” i „Bagno”, a teraz czas na „Smolarza”.

Pakujemy plecaki, wygodne buty i jedziemy w Bieszczady! Ale! Trzymamy się blisko Igora, bo jak zboczymy ze szlaku to może nas dorwać jakieś licho, a przynajmniej ktoś, kto lubi bawić się w potwory rodem z najgorszych slasherów. Co przytrafia się ofiarom? Nie ma co tego roztrząsać, ale cierpią męki. Nic u Przemysława Piotrowskiego nie jest jednak przypadkowe i trudna historia Bieszczad i okolic wchodzi tutaj pełną parą. A także zapomniane legendy i polityczne niesnaski.

Cykl z Igorem Brudnym wyróżniają silne emocje, które wypływają spomiędzy kart kolejnych powieści. Gniew, wściekłość, oburzenie. Chęć zemsty za wszelką cenę. Potrzeba zrobienia porządku. To, co czują zwykli ludzie na co dzień, obserwując cały ten chaos, polityczne bagno, zbrodniczy koszmar. Brudny jest odpowiedzią na całą niesprawiedliwość, na ból i cierpienie, obleśne układy i spiski. On rusza, nie zważając na konsekwencje. I sprząta. I zostawia po sobie świat lepszym. Po prostu.

„Smolarz” to mój drugi ulubiony po „Sforze” tom cyklu z Brudnym. Znów mamy las, legendy i smolistą ciemność, która płynie prosto z ludzkiej natury. Uwielbiam. I czekam na więcej!

Igor Brudny powraca! Szósta odsłona kultowej serii thrillerów kryminalnych Przemysława Piotrowskiego z komisarzem Brudnym w roli głównej! Było „Piętno”, była „Sfora”, „Cherub”, „Zaraza” i „Bagno”, a teraz czas na „Smolarza”.

Pakujemy plecaki, wygodne buty i jedziemy w Bieszczady! Ale! Trz...

Rozwiń

Zwiń

Sylvie dobiega czterdziestki i jest średnio usatysfakcjonowana tak sobą, jak i swoimi bliskimi i życiem generalnie. Jest chorobliwie nieśmiała, tak nieśmiała, że nikt nie widzi jej wysiłków i prób, by coś osiągnąć. Okazuje się jednak, że Sylvie ma coś, czego nie ma nikt: bohaterkę, której życie (pełne pikantnych detali) rozgrywa się u niej w głowie. Sylvie zaczyna pisać i wkrótce… wydaje książkę, która staje się bestsellerem. Erotyczny hit, którego czytelnicy chcą więcej i więcej. Pytanie: czy takiej zmiany na pewno chciała Sylvie?

Życiowy fakt: marzyłam kiedyś, by zostać poczytną pisarką romansów, w klimacie Danielle Steel, ale w odróżnieniu od Sylvie nie mam w głowie takiego drugiego życia i byłoby to dość karkołomne. Ale widzę w tej postaci elementy siebie, zresztą, chyba tak jest wykreowana, by kazda kobieta poczuła z nią bliskość. Czyta się z radością, z oczekiwaniem, z poczuciem, że obserwujemy zmagania najbliższej przyjaciółki. I o to właśnie w tej powieści chodzi.

Sylvie dobiega czterdziestki i jest średnio usatysfakcjonowana tak sobą, jak i swoimi bliskimi i życiem generalnie. Jest chorobliwie nieśmiała, tak nieśmiała, że nikt nie widzi jej wysiłków i prób, by coś osiągnąć. Okazuje się jednak, że Sylvie ma coś, czego nie ma nikt: bohaterkę, której ...

Rozwiń

Zwiń