Nie znam gościa. Sądząc po „Królestwie” nie mam w sobie żalu i nie wiem, czy dam mu drugą szansę. W końcu życie jest krótkie, a książek do przeczytania tyle, że onego nie wystarczy na podwójne czy wielokrotne podejścia do rozlazłych i mało przekonujących literatów.

Napisali na okładce, że powieść. A guzik tam – powieść. Kawałki autobiografii skończonego narcyza, podczepione pod religijną obsesję, która równie dobrze mogłaby być zastąpiona zupełnie inną, adekwatną dla tego typu osobowości. Mniej więcej do półtorej setki stron czytelnik tapla się w bajorku rozterek pisarza, o ile taki na przykład Woody Allen potrafił przerobić swoje neurozy na coś, co jest inteligentne i śmieszne, o tyle Carrere dowcipny nie jest, a z inteligentnego erudyty nie za wiele zostaje, gdy zdrapać pozłotkę. I rzecz cała (znaczy książka) niewarta byłaby dalszej lektury, gdyby wreszcie chłop nie zabrał się uczciwie do roboty i nie zaczął pisać o tym, o czym miał napisać. Wówczas okazało się, że jak chce, to potrafi. Dylematy Kościoła z własną tożsamością (i to począwszy od mitu założycielskiego) pokazane zostały przez pryzmat osoby i działalności Świętego Pawła, orędownika uniwersalizmu w wierze, oderwania chrystusowej wspólnoty od judaistycznego Prawa. Pokazane ciekawie, choć mocno spekulatywnie. Odświeżając zamglone pojęcie z dawnych lektur, choćby Kosidowskiego. Przy okazji uświadamiając mnie, czytelnika, jak mocno przekaz biblijny (choć zwulgaryzowany, polepiony ze wszystkich ewangelii) siedzi w nas i naszej kulturze, jak nowotestamentowe przypowieści dają się rozpoznawać po kilku nie zdaniach nawet, a słowach.

I szłoby wszystko ślicznie, ale znowu, w kolejnych odsłonach Carrerem wstrząsa czkawka ekshibicjonizmu, każąca udostępniać czytelnikowi wziernik do podglądania jego szanownej osoby i to w planach uchodzących powszechnie za niezwykle intymne, diabli wiedzą, czy chodziło o prowokację, czy przełamywanie pisarskiej blokady. Bo „Królestwo” jest niejednorodnym galimatiasem, rwanym, bez przewodniej myśli – i takie też wrażenie we mnie pozostawił. Cokolwiek niesmaczne. Właściwie z ulgą odłożyłem przeczytaną książkę na nocny stolik. Adieu.

Nie znam gościa. Sądząc po „Królestwie” nie mam w sobie żalu i nie wiem, czy dam mu drugą szansę. W końcu życie jest krótkie, a książek do przeczytania tyle, że onego nie wystarczy na podwójne czy wielokrotne podejścia do rozlazłych i mało przekonujących literatów.

Napisali na okładce, że powieść. A guzik tam – powieść. Kawałki autobiografii skończonego narcyza,...