Przyznam szczerze, że wymęczyła mnie ta książka totalnie, wynudziła i nie specjalnie zainteresowała. Myślałam, że będzie na ostro, krew, pot, łzy, czego można by się spodziewać po książce o walkach na arenie, a niestety spotkał mnie zawód na całej linii, no może z wyjątkiem zakończenia, które było chyba najmocniejszym punktem powieści.

Piętnastoletni Leif pragnie pomścić śmierć swoich rodziców, do której przyczynił się pijący ludzką krew potwór – Hob. W tym celu chce stać się wojownikiem, dostać się na nauki do najlepszego nauczyciela, zawalczyć na Arenie 13 i zniszczyć samego Hoba…

Mogło wydarzyć się wszystko, a nie wydarzyło się tak naprawdę nic szczególnego. Książka króciutka, ledwie 300 stronicowa, a ciągnęła mi się jak gluty z nosa. Autor miał jakiś zamysł, były fajne i interesujące momenty, chociażby idea walk, nie do końca bezpośrednich, a z użyciem laków. Ale co z tego, jak zabrakło napięcia, wszystko było przewidywalne, zabrakło interakcji między bohaterami, zwłaszcza relacja Leifa z Kwin, zamiast ekscytująca, była nudna. Dialogi jakieś takie sztuczne i wymuszone. Nie poczułam nic więcej do głównego bohatera, ani żadnych innych, dlatego zakończenie nie wcisnęło mnie w fotel, a teoretycznie powinno, bo jako jedyne w całej książce miało jakąś moc. Reszta była tak do bólu ugrzeczniona, chyba nie dla mnie takie klimaty. Nie tego oczekiwałam.

Autor wprowadza jakieś nawiązania do mitologii nordyckiej, jest trochę fantasy, choćby sama postać Hoba, co w połączeniu z areną nie bardzo mi leżało. Dwunastostronicowy słowniczek midgardzki dołożony na zakończenie książki już sobie darowałam, sił mi zbrakło. Poprzestanę raczej na tej jednej części, bo jak sobie pomyślę, że to ma być trylogia i w kolejnych odsłonach będą się uganiać za Hobem to aż mi się odechciewa.

Przyznam szczerze, że wymęczyła mnie ta książka totalnie, wynudziła i nie specjalnie zainteresowała. Myślałam, że będzie na ostro, krew, pot, łzy, czego można by się spodziewać po książce o walkach na arenie, a niestety spotkał mnie zawód na całej linii, no może z wyjątkiem zakończenia, które było chyba najmocniejszym punktem powieści.

Piętnastoletni Leif pragnie pomścić...