Nieudana, już druga w kolejności po "Maszynie różnicowej". W odróżnieniu od tamtej ostatniej pisanej w tandemie (co dla mnie jest jakąś paranoją, jak można książkę pisać w duecie) - tutaj jest Gibson z całym swoim warsztatem, styl ma dobry jak za najlepszych czasów. Jest gadżeciarzem - z pietyzmem opisuje te wszystkie tuleje, bryły, sworznie, faktury, smaki, zapachy. Ma małą obsesję na temat łączenia sztuki z techniką, temat przewija się już w kolejnej jego książce - to bardzo dobrze. Ale całkowicie stracił umiejętność konstruowania fabuły po pierwsze, postaci po drugie. W przeważającej części książki nic się nie dzieje - postacie przemieszczają się z miejsca na miejsce, zasypiają na tylnim siedzeniu samochodu, witają się i żegnają z osobami które już nigdy więcej się nie pojawią. Dodatkowo, bohaterzy są koszmarnie papierowi - można przymknąć oko na fakt, że członkowie zespołu Curfew to manekiny, i ich pojawienie się w fabule jest całkowicie zbędne, ale całkowicie przeźroczysta jest również główna bohaterka - spędzamy z nią praktycznie całą książkę, nie dowiadując się o niej nic jako o osobie. Jest ciekawszy temat w postaci pochłoniętego religijną pasją narkomana (ale za mało go), i kubańskiego parkourowca wierzącego w vodoo - ale to raczej marne echa starych pomysłów Gibsona, sprzedane tutaj zupełnie bez energii. Na dodatek końcówka fatalna - z pedagogicznym zacięciem łopatologicznie wyjaśniona cała intryga. Niestey, słabo, a podkreślam, Gibson pisze wciąż bardzo dobrze.

Nieudana, już druga w kolejności po "Maszynie różnicowej". W odróżnieniu od tamtej ostatniej pisanej w tandemie (co dla mnie jest jakąś paranoją, jak można książkę pisać w duecie) - tutaj jest Gibson z całym swoim warsztatem, styl ma dobry jak za najlepszych czasów. Jest gadżeciarzem - z pietyzmem opisuje te wszystkie tuleje, bryły, sworznie, faktury, smaki, zapachy. Ma...