Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Krótka ale poruszająca historia. I smutna... To potwornie przykre, że ludzie, szczególnie tacy młodzi zmagają się z tak poważnymi problemami i nasuwa się myśl, że nie każdy jest w stanie się otworzyć i przyjąć pomoc od innych. Książka zdecydowanie zawiera lekcję - bądźmy uważni na problemy innych, zwracajmy szczególną uwagę na bliskich tak, aby nie umkneły nam ich problemy.

Krótka ale poruszająca historia. I smutna... To potwornie przykre, że ludzie, szczególnie tacy młodzi zmagają się z tak poważnymi problemami i nasuwa się myśl, że nie każdy jest w stanie się otworzyć i przyjąć pomoc od innych. Książka zdecydowanie zawiera lekcję - bądźmy uważni na problemy innych, zwracajmy szczególną uwagę na bliskich tak, aby nie umkneły nam ich problemy.

Nora boi się odkąd pamięta, śmierci, chorób, tego, że jeżeli nie wykonana niektórych czynności, stanie się coś złego. Powoli oddala się od przyjaciół, spada w pułapkę strachu i tęsknoty za tym, co oznaczałoby normalne życie bez ciągłego przerażenia. To cudowna książka, którą czytałam z zapartym tchem, nie mogąc się oderwać.

Nora boi się odkąd pamięta, śmierci, chorób, tego, że jeżeli nie wykonana niektórych czynności, stanie się coś złego. Powoli oddala się od przyjaciół, spada w pułapkę strachu i tęsknoty za tym, co oznaczałoby normalne życie bez ciągłego przerażenia. To cudowna książka, którą czytałam z zapartym tchem, nie mogąc się oderwać.

„Strach jest czymś zupełnie normalnym, nie trzeba się go bać, ale nie dobrze, kiedy zamienia się on w panikę.” (str. 117)

Siedemnastoletnia Nora Essin ze śmiercią miała kontakt odkąd tylko pamięta. W domu mówiono o jej młodszej siostrze, która zmarła mając zaledwie roczek. Jej fotografia na ścianie przypominała wszystkim o jej istnieniu. Mama zamiast bajek czytała od najmłodszych lat córce historie dotyczące Holocaustu i wojny atomowej.
Śmierć dziadków, nagłe odejście wujka oraz utrata psa, który ginie na jej oczach sprawiły, że dziewczyna odczuwa lęk przed otaczającym ją światem.
Każdy z nas przeżywa swoje tragedie inaczej, nie ma recepty na życie, które chroniłaby nas od przykrych zdarzeń, nagłych wypadków… strachem przed nieuniknionym.
Najsmutniejsze jednak w tym wszystkim jest to, że za stan psychiczny Nory odpowiadają najbliżsi…
Gdyby od dziecka czytano mi tylko historyjki o chłopcu który stracił wzrok albo historię dziewczyny, której matka zmarła na raka.
Gdyby zakazano mi oglądać w telewizji Bola i Lolka, Misia Uszatka czy Pszczółkę Maję, twierdząc, że to tania szmira.
Gdyby zmuszano mnie do zwiedzania obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, zamiast zabawy w piaskownicy… też oszalałbym ze strachu.
„Oszaleć ze strachu” to wartościowa opowieść skierowana głównie do nastolatków. Jednoosobowa narracja widziana oczami głównej bohaterki porusza masę problemów społecznych takich jak autyzm, przyjaźń, zrozumienie, miłość oraz ból.
Autorka uświadamia młodych ludzi, że paniczny strach to choroba, którą nie jesteśmy w stanie sami kontrolować, a jej nieleczenie może spowodować, że będzie stanowić zagrożenie dla naszego życia, tak jak miało to miejsce w przypadku Nory.

„Strach jest czymś zupełnie normalnym, nie trzeba się go bać, ale nie dobrze, kiedy zamienia się on w panikę.” (str. 117)

Siedemnastoletnia Nora Essin ze śmiercią miała kontakt odkąd tylko pamięta. W domu mówiono o jej młodszej siostrze, która zmarła mając zaledwie roczek. Jej fotografia na ścianie przypominała wszystkim o jej istnieniu. Mama zamiast bajek czytała od...

Uwielbiałam tą serię jako nastolatka! :)

Uwielbiałam tą serię jako nastolatka! :)

Strach. Uczucie, które raczej nie jest obce nikomu z nas. Pojawia się w wielu, przeważnie nowych dla nas sytuacjach, robi za naszego towarzysza. Czasami motywuje. Innym razem przeciwnie. Paraliżuje. Sprawia, że nie jesteśmy w stanie normalnie funkcjonować.

Oszaleć ze strachu to historia 17-letniej Nory, której strach przed nieistniejącą chorobą jest tak silny, że z czasem zamienia się w panikę, powoli niszczącą jej życie.

Kolejna pozycja Jany Frey, do której wracam po latach. Wrażenia nieco inne niż za pierwszym razem, ale nadal w miare pozytywne.

Pełna recenzja na moim blogu: www.xcarpelibrum.blogspot.com

Strach. Uczucie, które raczej nie jest obce nikomu z nas. Pojawia się w wielu, przeważnie nowych dla nas sytuacjach, robi za naszego towarzysza. Czasami motywuje. Innym razem przeciwnie. Paraliżuje. Sprawia, że nie jesteśmy w stanie normalnie funkcjonować.

Oszaleć ze strachu to historia 17-letniej Nory, której strach przed nieistniejącą chorobą jest tak silny, że z czasem...

Byłam w szpitalu psychiatrycznym, jednak mój pobyt to przy opowieści Nory raj. Jej historia jest przerażająca, pełna grozy, atmosfery śmierci, strachu, w przeszłości (zapewne nieumyślnie) podsycanego przez matkę. ("Heidi" jako "tania szmira", też coś!) Warto przeczytać książkę, aby potem poznać bliżej historie osób takich jak Nora - pacjentów oddziałów psychiatrycznych.

Byłam w szpitalu psychiatrycznym, jednak mój pobyt to przy opowieści Nory raj. Jej historia jest przerażająca, pełna grozy, atmosfery śmierci, strachu, w przeszłości (zapewne nieumyślnie) podsycanego przez matkę. ("Heidi" jako "tania szmira", też coś!) Warto przeczytać książkę, aby potem poznać bliżej historie osób takich jak Nora - pacjentów oddziałów...

Apeluję do rodziców: Rodzice dajcie swoim dzieciom normalne dzieciństwo, historii będą się uczyć w swoim czasie, nic za wcześnie, bo inaczej wasze dzieci skończą jak bohaterka tej książki

Apeluję do rodziców: Rodzice dajcie swoim dzieciom normalne dzieciństwo, historii będą się uczyć w swoim czasie, nic za wcześnie, bo inaczej wasze dzieci skończą jak bohaterka tej książki

Strasznie współczułam Norze, czytając o jej przypadłości. Momentami mnie samą napawał lęk. Książka naprawdę warta uwagi. Czyta się szybko, chociaż czasami ciężko. Nie jest to łatwostrawna lektura.

Strasznie współczułam Norze, czytając o jej przypadłości. Momentami mnie samą napawał lęk. Książka naprawdę warta uwagi. Czyta się szybko, chociaż czasami ciężko. Nie jest to łatwostrawna lektura.

Czytałam tę książkę i pamiętam, że dość mocno się przy niej męczyłam, ale też zapadła mi głęboko w pamięci.

Czytałam tę książkę i pamiętam, że dość mocno się przy niej męczyłam, ale też zapadła mi głęboko w pamięci.