Kolejna biograficzna książka Barbary Rosiek, jest to swoiste zwierzenie kobiety pogrążonej w ciężkiej chorobie. Jak wygląda życie ze schizofrenią? Barbara Rosiek rozlicza się ze swoją przeszłością po latach jako psycholog kliniczna, jest to zdecydowanie ciężka w odbiorze książka, ale warta przeczytania.

Kolejna biograficzna książka Barbary Rosiek, jest to swoiste zwierzenie kobiety pogrążonej w ciężkiej chorobie. Jak wygląda życie ze schizofrenią? Barbara Rosiek rozlicza się ze swoją przeszłością po latach jako psycholog kliniczna, jest to zdecydowanie ciężka w odbiorze książka, ale warta przeczytania.

Trudna książka, a raczej autentyczne zapiski osoby cierpiącej. Nie można spodziewać się przyjemnej lektury po książce o chorobie, ale oczekiwałam czegoś innego. Kilka ostatnich stron zasługuje na większą uwagę.
Chora przeprowadza autoanalizę psychologiczną. Całość chaotyczna, obsesyjna, pełna bólu, zawiłości, opisów traumatycznych przeżyć. Retrospekcje, wspomnienia, wizje i bieżące wydarzenia tworzą mętlik. Schemat znany z książek autorki.
Na plus można zaliczyć format książki i krótkie fragmenty.

Trudna książka, a raczej autentyczne zapiski osoby cierpiącej. Nie można spodziewać się przyjemnej lektury po książce o chorobie, ale oczekiwałam czegoś innego. Kilka ostatnich stron zasługuje na większą uwagę.
Chora przeprowadza autoanalizę psychologiczną. Całość chaotyczna, obsesyjna, pełna bólu, zawiłości, opisów traumatycznych przeżyć. Retrospekcje, wspomnienia, wizje i...

Książka, którą autorka napisała niedługo po "Kokainie". Odbrązowiona wersja ugrzecznionego "Pamiętnika narkomanki".

Kolejne białe plamy zostają wypełnione. Autorka potwierdza, iż niektóre zdarzenia z "Kokainy" wydarzyły się naprawdę.

Potwierdzają się zarówno traumy z dzieciństwa, jak i ta przebyta w wieku 16 lat.

Możemy również rozszyfrować tożsamość osób z "Oswajania zwierza". Tajemniczy przyjaciel-kochanek to zapewne Tadeusz. Ukochana kobieta, która "nie rozumie" bohaterki, to prawdopodobnie Ewa.

Pierwsza połowa książki zdecydowanie dobra - autorka bezlitośnie rozprawia się ze swoją przeszłością i trupami w rodzinnej szafie. Zostają opisane wydarzenia, uprzednio przemilczane w "Pamiętnikach" i przejaskrawione w "Kokainie".

W drugiej połowie zaczyna się natrętne moralizowanie oraz obsesje dotyczące płodów, pępowiny i aborcji. "Dlaczego matki usuwają swoje dzieci?" - zastanawia się bohaterka. A powinna spytać raczej, dlaczego kobiety są gwałcone, dlaczego umierają na skutek powikłań ciąży i porodu, dlaczego przytrafia im się ciąża z ciężkimi, nieuleczalnymi wadami płodu? Nie znasz, nie oceniaj.

Za dużo jest też freudyzmu. Próba wytłumaczenia schizofrenii za pomocą psychoanalizy to chybiony pomysł.
Psychoanaliza może zadziałać w nerwicach, traumach, mechanizmach wyparcia... pod warunkiem, że sama nie spowoduje jeszcze większej traumy, jak u Idy Bauer... W każdym razie można ją stosować jedynie w przypadku osób poczytalnych, które odpowiadają za swoje czyny. Natomiast schizofrenik nie odpowiada za swoje czyny, więc nie można apelować do jego sumienia (superego).

Ponadto schizofrenia ma podłoże biochemiczne (zaburzenia wydzielania dopaminy),a predyspozycje do niej mogą być uwarunkowane genetycznie (bliscy krewni schizofreników mają wyższe ryzyko zachorowania). Zrzucanie winy za chorobę na matkę i "brak miłości" jest zagraniem poniżej pasa.

Zwraca uwagę narastająca obsesja religijna bohaterki. Do id, ego i superego, animusa i animy, zostaje wrzucony Bóg, szatan, Jezus i Maria. Nie wygląda to dla mnie jak proces zdrowienia...

Chwilami autorka zapętla się, wracając do wydarzeń opisanych kilka stron wcześniej - te reminiscencje i rozwlekłe refleksje mogą zmęczyć.

Warto jednak przebrnąć przez dłużyzny i moralizatorstwo, ponieważ zakończenie jest rewelacyjne i zaskakujące jak grom z jasnego nieba.

Plus za postać doktora Marka Sternalskiego. Też go lubię.

Książka, którą autorka napisała niedługo po "Kokainie". Odbrązowiona wersja ugrzecznionego "Pamiętnika narkomanki".

Kolejne białe plamy zostają wypełnione. Autorka potwierdza, iż niektóre zdarzenia z "Kokainy" wydarzyły się naprawdę.

Potwierdzają się zarówno traumy z dzieciństwa, jak i ta przebyta w wieku 16 lat.

Możemy również rozszyfrować tożsamość osób z "Oswajania...

Tym, którzy więcej czują i inaczej rozumieją i dlatego bardziej cierpią...
- Antoni Kępiński

Mocna, bardzo mocna książka.

To nie jest lektura do śniadania czy do przeczytania paru stron w tramwaju.
To opowieść kobiety o jej życiu a właściwie o walce toczonej każdego dnia od lat.
Luźne wątki, pojedyncze zdania, bezładne myśli, wyimaginowane rozmowy składają się na koszmar codzienności.
Czasem trudno za autorką nadążyć, lektura wymaga całkowitego skupienia.
Okaleczone dzieciństwo, traumatyczne przeżycie w wieku kilkunastu lat, daremne próby ucieczki.
Alkohol, narkotyki nie przyniosły wymarzonego spokoju.
Sukcesy w nauce, świetnie ukończone studia a jednocześnie przeraźliwa samotność i stale obecne autodestrukcyjne myśli.

Jak często podobne dramaty rozgrywają się wokół nas.
Nie widzimy,nie chcemy widzieć, nie potrafimy zobaczyć.

Książka poraża autentycznością opisywanych przeżyć i stanów psychicznych bohaterki.

Pozycja dla tych, którzy chcą, spróbują zrozumieć.

9/10.

Tym, którzy więcej czują i inaczej rozumieją i dlatego bardziej cierpią...
- Antoni Kępiński

Mocna, bardzo mocna książka.

To nie jest lektura do śniadania czy do przeczytania paru stron w tramwaju.
To opowieść kobiety o jej życiu a właściwie o walce toczonej każdego dnia od lat.
Luźne wątki, pojedyncze zdania, bezładne myśli, wyimaginowane rozmowy składają się na koszmar...

Co to znaczy być chorym psychicznie? Co oznaczają zaburzenia psychiczne i kogo dotyczą? Co oznacza bycie schizofrenikiem? Barbara Rosiek, autorka kilku książek, w tym "Pamiętnika narkomanki" i "Kokainy" w odważny sposób ujawnia swoje psychotyczne przeżycia nie stroniąc od trudnych i bolesnych wspomnień. "Byłam schizofreniczką" to nieco zawiła, lecz bardzo emocjonalna opowieść o chorobie, o trudnych relacjach z ludźmi i o potrzebie bliskości drugiej osoby. To również prawdziwa opowieść osoby samotnej i niezrozumianej.

Autorka już od wczesnych lat zmagała się z zaburzeniami psychicznymi i brakiem wsparcia od strony najbliższych. Podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym również nie mogła liczyć na akceptację i zrozumienie, których wówczas potrzebowała. Nie żywiła ciepłych uczuć zarówno do matki jak i ojca, którzy ją skrzywdzili. Jednakże autorka nie żałuje tych lat naznaczonych cierpieniem i zaburzeniami psychicznymi, gdyż stała się silniejsza.

Moją szczególną uwagę przykuł opis przeżyć autorki i sama choroba. Niezrozumienie i odtrącenie zamiast wsparcia często pojawiają się w opisie obok zaburzeń psychicznych. W niektórych opisach autorka odnosi się również do przeżyć religijnych ( nawiązanie do Boga lub Chrystusa ) a nawet mistycznych, gdzie schizofrenik jawi się jako osoba mająca misję do wypełnienia i jako osoba wybrana przez Boga. Interesujące wydaje się spojrzenie osoby chorującej na świat i otoczenie, gdyż jej wewnętrzne przeżycia i doświadczenia w pewnym stopniu różnią się od przeżyć i doświadczeń osoby zdrowej. To czego doświadczyła autorka pozwoliło jej na opisanie własnych głębszych przemyśleń i rozważań.

"Byłam schizofreniczką" bez wątpienia zalicza się do książek, które skłaniają do refleksji. Zagłębiając się uważnie w lekturę można dostrzec ów "zamknięty świat" osób chorujących na schizofrenię niedostępny dla zdrowych osób; zagadkowy, mistyczny świat pełen kontrastu ( Bóg, szatan, dobro, zło ).

Uważam, że jest to interesująca pozycja, gdyż temat choroby psychicznej nie jest zbyt znany. Świat osób z zaburzeniami psychicznymi wydaje się ciągle niezrozumiały. Dzięki tej pozycji można lepiej poznać ten "zamknięty świat". Sam język książki, choć nieco chaotyczny, wydaje się całkiem zrozumiały i przystępny.

Z zainteresowaniem czytałam tę pozycję. Odniosłam jednak wrażenie, że czegoś głębszego zabrakło w całej tej historii , która mogła być nieco bardziej rozwinięta. Interesujący wydaje się wątek odnoszący się do choroby psychicznej oraz do relacji z innymi ludźmi.

Polecam tę pozycję osobom zainteresowanym tematem zaburzeń psychicznym.

Cała opinia na stronie: https://moichksiazekswiat.pl/bylam-schizofreniczka

Co to znaczy być chorym psychicznie? Co oznaczają zaburzenia psychiczne i kogo dotyczą? Co oznacza bycie schizofrenikiem? Barbara Rosiek, autorka kilku książek, w tym "Pamiętnika narkomanki" i "Kokainy" w odważny sposób ujawnia swoje psychotyczne przeżycia nie stroniąc od trudnych i bolesnych wspomnień. "Byłam schizofreniczką" to nieco zawiła, lecz bardzo emocjonalna...

Znałam Barbarę Rosiek, wiem, jak tworzyła. Była erudytką, wiedziała, jak chce dany problem opisać, była go bardzo świadoma. Basia była doświadczonym psychologiem klinicznym. Miała swoje doświadczenia choroby, ale była człowiekiem do końca życia logicznym, który uporał się ze swoimi trudnościami. Miała odwagę obnażać walkę dokonującą się w ludzkiej naturze jako specjalista. Była geniuszem twórczym, niewątpliwym, posługującym się swoim, wysokim językiem, nawet jak sięgała spraw naturalistycznych. Słusznie nie przejmowała się krytyką, miała swoje plany twórcze, trudno, by podobało się to każdemu. Znajduje uznanie wśród literaturoznawców, bo rozmawiam z osobami, które mają dużą wiedzę w danym temacie. Książka może się po prostu podobać lub nie - ale trudno twierdzić, że jest bełkotem, jak ktoś nie zrozumiał koncepcji i nie była w jego guście. O gustach się nie dyskutuje, a talentu się nie podważa, nie mając argumentów. Basia jest wielkim nazwiskiem dla literatury, niestety jest już historią jej osoba w literaturze, ale jej książki będą dalej mówiły o ludziach istotną wiedzę, może nam się to nie podobać, ale jest niekwestionowanym, wielkim talentem literackim, odkryciem dla świata literackiego i psychologiem, była w tej dziedzinie autorytetem. Nie bała się trudnych tematów na spotkaniach z młodzieżą i nie tylko, ze wszystkimi generacjami. Zostawiła wielki dorobek myśli o człowieku, czerpmy z tego umiejętnie. A przede wszystkim szanujemy to, co nam pozostawiła. Kto ją poznał osobiście zachwycał się jej dobrocią, wiedzą, przenikliwością, wrażliwością i wielką tolerancją, zrozumieniem dla człowieka. Wierzę, że czas Basi w literaturze najlepszy wciąż jest przed nią. Jej książki są bardzo aktualne, na czasie, nie są o niczym, tylko o ważnych problemach społecznych. Basia napisała tylko jedną książkę autobiograficzną, pierwszą. Wykonała wielką pracę twórczą. Jej książki zostaną z nami. Będą wyzwaniem interpretacyjnym i będą prowokowały do dyskusji nad ważnymi problemami ludzi. Basia była blisko tych ludzkich problemów i je obnażała. Katarzyna Lisowska (rocznik 90).

Znałam Barbarę Rosiek, wiem, jak tworzyła. Była erudytką, wiedziała, jak chce dany problem opisać, była go bardzo świadoma. Basia była doświadczonym psychologiem klinicznym. Miała swoje doświadczenia choroby, ale była człowiekiem do końca życia logicznym, który uporał się ze swoimi trudnościami. Miała odwagę obnażać walkę dokonującą się w ludzkiej naturze jako specjalista....

Ciekawa , godna polecenia

Ciekawa , godna polecenia

książka trudna, nie jest to czego sie spodziewałam...

książka trudna, nie jest to czego sie spodziewałam...

Schizofrenia- choroba o której wszyscy słyszeli, część choruje, jeszcze mniej ma jakąkolwiek wiedzę medyczną/psychologiczną na jej temat.
Autorka opisuje w tej pozycji walkę z samą sobą, z myślami- głównie samobójczymi, starała się przekazać czytelnikowi co czuje osoba dotknięta chorobą. Jak bardzo boi się świata a wizje których doświadcza w prosty sposób mogą doprowadzić do szaleństwa. Książka w prosty sposób obrazuje codzienną walkę o przetrwanie.

Schizofrenia- choroba o której wszyscy słyszeli, część choruje, jeszcze mniej ma jakąkolwiek wiedzę medyczną/psychologiczną na jej temat.
Autorka opisuje w tej pozycji walkę z samą sobą, z myślami- głównie samobójczymi, starała się przekazać czytelnikowi co czuje osoba dotknięta chorobą. Jak bardzo boi się świata a wizje których doświadcza w prosty sposób mogą doprowadzić...

Ciekawa i wciągająca, pokazuje co może przeżywać osoba cierpiąca na schizofrenie. Pisana niestety w bardzo meczący sposób, ale to chyba po prostu styl pani Rosiek.

Ciekawa i wciągająca, pokazuje co może przeżywać osoba cierpiąca na schizofrenie. Pisana niestety w bardzo meczący sposób, ale to chyba po prostu styl pani Rosiek.