Dobra lektura na plażę to rzecz niezwykle cenna. Musi być lekka (i to nie tylko w sensie dosłownym) i wciągająca, a jednocześnie na tyle nieskomplikowana w fabule, byśmy się w niej nie zagubili, gdy słońce, hałas i nieuniknione towarzystwo innych plażowiczów będą nas rozpraszać. Są tacy, którzy na plaży lubią czytać wiejące chłodem kryminały, zdaniem innych najlepiej sprawdzają się niewymagające romanse czy obyczajówki. Z pewnością z myślą właśnie o takich – letnich, upalnych, plażowych – okolicznościach przyrody powstał zbiór opowiadań „Ktoś mnie pokocha”, stworzony przez Stephanie Perkins. Dwunastu autorów powieści dla młodzieży przedstawia w nim swoje wizje miłosnej historii z wakacjami w tle. I jest tak jak latem być powinno – lekko, przyjemnie i pogodnie, choć zdarzają się i ciemne chmury nad głowami bohaterów.

Stephanie Perkins ma już doświadczenie przy wyborze opowiadań. W listopadzie 2015 roku zadebiutował zbiór zebranych przez nią świątecznych opowiadań „Podaruj mi miłość”, który wśród młodych czytelników został przyjęty z dużym entuzjazmem. „Ktoś mnie pokocha” to kolejna odsłona cyklu, który wychodzi Perkins naprawdę nieźle. Podobnie jak w zimowym zbiorze, uwagę przyciągają znane nazwiska: Cassandra Clare, Libba Bray czy Veronica Roth to już pisarki rozpoznawalne, ale zdecydowana większość autorów nie jest w Polsce znanych. Nie ma to jednak znaczenia, bo wszystkie opowiadania prezentują równy, przeważnie wysoki poziom, a jednocześnie tom cechuje się dużą różnorodnością gatunkową i tematyczną. Są tu opowiadania z elementami fantastyki, historie w klimacie science – fiction i czerpiące z horrorów. Pojawiają się zombie i demony, ale głównymi bohaterami są zawsze zwykłe nastolatki, zmagające się z problemami dojrzewania. Bywa mrocznie i niebezpiecznie, ale zawsze jest ciekawie. W różnych sceneriach i okolicznościach młodzi ludzie poznają się i w sobie zakochują – na letnich kursach, biwakach, w trakcie wakacyjnej pracy i podczas spędzania nudnego lata w mieście.

Tom rozkręca się w miarę czytania – pierwszych kilka opowiadań nie robi wielkiego wrażenia, ale im dalej, tym lepiej. „Za półtorej godziny skręć na północ” Stephanie Perkins wyróżniają świetne dialogi, uroczy bohaterowie i błyskotliwy humor, dzięki czemu piąte opowiadanie w tomie można uznać za najlepsze ze wszystkich. Tej bardzo romantycznej historii dorównuje jednak propozycja Jona Skovrona „Byle nie miłość”, w której pobrzmiewają echa powieści Jane Austen. To znakomita intryga miłosna dziejąca się w luksusowym hotelu, napisana ciekawym językiem i utrzymana w nieco staroświeckim stylu. Niezwykle klimatyczne jest opowiadanie Cassandry Clare, którego akcja dzieje się w mrocznym cyrku, którego największą atrakcją jest prawdziwy demon. Nie brakuje w nim akcji, zaskoczeń i emocji. W pamięć zapada także „Mapa maleńkich wspaniałości” Leva Grossmana, zamykająca książkę. Akcja tej historii dzieje się 4 sierpnia – dnia, który w kółko przeżywają Margaret i Mark. Ta powtarzalność dobiegnie końca tylko, kiedy się w sobie zakochają. Nie oznacza to jednak dla nich happy endu.

Opowiadania zebrane w „Ktoś mnie pokocha” pokazują różne odcienie miłości, miłości, która często przychodzi niezapowiedziana, ale równie często jest wyczekana niczym spełnione marzenie. Lato i wakacje to czas, kiedy o miłość łatwiej – sprzyjają jej podróże, letnie kursy i sezonowe prace. Miłość jednak nie patrzy na okoliczności i przydarza się w różnych sytuacjach życiowych. Bohaterowie niniejszych opowiadań mają problemy z rodzicami, którzy się rozwodzą albo ich porzucają, zmagają się też ze stratą najbliższych. Ich rodzice chorują, a nawet umierają. Przez wiele opowiadań, pozornie lekkich i optymistycznych, przebija smutek i nostalgia. Nie zawsze są to opowiadania stricte radosne, nie zawsze kończą się happy endem. Często za to poruszają i skłaniają do refleksji. To może sprawić, że przypadną one do gustu nie tylko nastolatkom, którym są dedykowane, ale też być może ich rodzicom i innym starszym czytelnikom. To na pewno opowiadania wartościowe, choćby dlatego, że poruszają ważny wątek akceptacji i tolerancji. Zauroczenie między dwiema dziewczynami czy związek dwóch chłopaków są tu tematami osobnych historii („Koniec miłości”, „Pamiątki”), nie stanowiąc przy tym żadnej kontrowersji. Homoseksualnych bohaterów jest bowiem w całym tomie bez liku, co tylko świadczy o tym, jak otwarci i tolerancyjni są Amerykanie, dla których najwidoczniej pociąg do osób tej samej płci nie jest niczym wyjątkowym. Bardzo jestem ciekawa co na to polscy młodzi czytelnicy.

Gorąco polecam „Ktoś mnie pokocha” – latem, ale nie tylko, bo czas na miłość jest zawsze. Polecam romantykom i sceptykom – bo nikt nie pozostanie obojętny na te urocze historie (podane w dodatku w równie uroczej oprawie). A kto jeszcze tego nie zrobił, od razu zapragnie się zakochać!

Malwina Sławińska