"Heather zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Poczuła zapach Paniki. Zapach lata."

Panika.
Gra tocząca się przez całe lato.
Udział w niej mogą brać tylko uczniowie ostatniej klasy. Nieważne, czy twój osobisty świat właśnie się rozpadł, bo liczy się tylko ona. Dostałeś dyplom na zakończenie roku szkolnego? Możesz pokazać na co cię stać. Wziąć udział w grze.
Wystarczy, że zaliczysz Skok.
Wszystko utrzymywane jest w ścisłej tajemnicy. Nikt nie wie, kim są sędziowie. Jakie konkurencje przygotowali. Czy w następnej z nich komuś nie stanie się krzywda.
Zawodnicy bywają kapryśni.
To nie jest zwykła gra.

"[Heather] miała wrażenie, że jednocześnie toczyły się jakieś inne gry, którymi rządziły tajne reguły i sojusze, a ona była w nich tylko pionkiem."

Jeśli spodziewasz się kolejnej marnej kopii Igrzysk śmierci, mogę z ręką na sercu zapewnić - nie ten adres. Lauren Oliver pisząc Panikę przełamała schematy i zamiast obsadzić tę historię w nieokreślonej przyszłości, zdecydowała się na teraźniejszość. Żadnych udziwnień, zjawisk paranormalnych czy nadmiernie rozwiniętej technologii informacyjnej. Dostajemy opowieść o bohaterach, których życie mogłoby toczyć się dosłownie obok nas samych.

W tytułową grę zdają się wliczać nie tylko konkurencje, ale też zwykła, wydawałoby się, szara codzienność. Na wszystko nie mają wpływu jedynie siła, szybkość i zręczność, jak się spodziewałam przed rozpoczęciem lektury, ale wypadki z przeszłości, zranione uczucia, wszelkiego rodzaju sojusze i niepohamowana wola walki, nie tyle o nagrodę, co o świadomość samej wygranej. I zemsta, nadzieja, gniew i niepewność przewijają się tutaj, dopełniane przez chęć znalezienia miłości.

Przebieg gry możemy obserwować z punktu widzenia Heather i Dodge`a, ale umożliwiają oni także przyglądanie się innym osobom zamieszanym w tę sprawę. Poznajemy masę niezwykłych literackich charakterów, tak wspaniale wykreowanych, że pokusiłabym się o stwierdzenie - ludzkich. Bishop mógłby być zwykłym chłopakiem z sąsiedztwa, Anne zwykłą starszą panią prowadzącą swoje gospodarstwo na końcu wsi, a Lily i Dayna zwykłymi młodszymi siostrami, o które trzeba się troszczyć.

Czasami zastanawiam się nad twórczością Lauren Oliver i dochodzę do wniosku, że ta kobieta chyba nie może napisać złej książki. Wiadomo, Panika nie dorównuje trylogii Delirium, ale zdecydowanie przebija 7 razy dziś, które przecież było rewelacyjne. Uwielbiam jej styl, to jak bieg wydarzeń czasami trochę się ociąga, akcja zatrzymuje na moment, a klimat staje się melancholijny. Jednostajny i miarowy, chociaż niekiedy, zwłaszcza kiedy nadchodzi Pojedynek napięcie podnosi się gwałtownie.

Polecam, jeśli chcecie poczuć zapach lata,
zadrżeć ze strachu o życie, gdy dookoła widać tylko ciemność,
dostać dowód na to, że warto wysłuchać kogoś do końca
i zobaczyć znowu fajerwerki na niebie.
I jeśli lubicie tygrysy.

"Heather zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Poczuła zapach Paniki. Zapach lata."

Panika.
Gra tocząca się przez całe lato.
Udział w niej mogą brać tylko uczniowie ostatniej klasy. Nieważne, czy twój osobisty świat właśnie się rozpadł, bo liczy się tylko ona. Dostałeś dyplom na zakończenie roku szkolnego? Możesz pokazać na co cię stać. Wziąć udział w grze.
Wystarczy,...